Από τη δημιουργία του μπλογκ, ήλπιζα να υπήρχε μια στιγμή που να είχα τη δυνατότητα να μιλήσω για το Skins. Θα αγνοήσω επιδεκτικά την Αμερικάνικη έκδοση του MTV και θα μιλήσω για το "δικό" μου Skins. Η πρώτη γενιά της σειράς ήταν κάτι πολύ αγαπημένο μου στις μέρες πριν αρχίσω να γράφω. Ποτέ δεν έφτασε, όμως, αυτή η στιγμή, μιας και δεν ήθελα καν να αφιερώσω χρόνο για να κατακρίνω την υπερβολικά άδικη 4η σεζόν την οποία οριακά άντεξα πριν ένα χρόνο. Συνήθως, όταν μια σειρά μου προκαλεί τόσο μεγάλη απογοήτευση, γράφω ένα ποστ μίσους για να απαλύνω τον πόνο της απώλειας, και να βρω το closure που θεωρώ ότι μου αναλογεί (γι' αυτό και μερικές φορές κλείνω τα μάτια και περιμένω να εμφανιστούν οι Lindelof-Cuse γονατιστοί και απολογητικοί με το σωστό τέλος στην σειρά τους).
Αυτή τη φορά, όμως, επιλέγοντας να το αγνοήσω, του έδωσα ένα χρόνο να ξανασηκωθεί στα πόδια του. Μετά από την επιτυχία της πρώτης γενιάς, ήταν αναμενόμενο η συνέχεια να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την επιτυχία. Το βασικότερο πρόβλημά της 2ης γενιάς ήταν ακριβώς ότι προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να ξεπεράσει την πρώτη, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αποτυγχάνει παταγωδώς. Όπως και άλλες σειρές που παλεύουν να συνεχίσουν, η τροπή αυτή συνήθως σημαίνει πολλές άσκοπες τραβηγμένες σκηνές σχετικά με το σεξ και τα ναρκωτικά, δύο κεντρικά θέματα του Skins. Ένα καλό πρόσφατο παράδειγμα αυτού είναι όλο το φετινό Californication.
Όμως η 3η γενιά της σειράς μου κίνησε το ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για μια ολοκληρωτική μετάλλαξη της σειράς που φεύγει τελείως από την επιρροή της πρώτης γενιάς, και προσπαθεί έτσι να αναπαράγει το ακριβές feel αυτής. Το Bristol δεν μένει για πάντα ίδιο άλλωστε. Μπορεί να είναι η πρωτεύουσα της ηλεκτρονικής μουσικής και των ψυχεδελικών αλλά η σειρά δεν επικεντρώνεται σ' αυτό. Για το Skins το μόνο που έχει σημασία είναι οι χαρακτήρες, και τα υπόλοιπα είναι απλά μηχανισμοί που περιγράφουν την προσωπικότητα τους και τις επιλογές τους, είτε αυτό είναι ο βράχος του Άλο, είτε το manikin της Φράνκι και η μέταλ για τον Ριτς.
Και έτσι η τρίτη γενιά του Skins κερδίζει την αγάπη του κοινού μιας και επαναφέρει χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί κανείς. Τους ίδιους χαρακτήρες που είχε πάντα, αλλά από την άλλη παντελώς διαφορετικούς από ποτέ. Γιατί η σειρά έχει ως στόχαστρο να υποδείξει την κρυφή διαφορετικότητα του κάθε εφήβου, ακόμα και μιας Queen Bee που θέλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο, μέσα από ένα από τα καλύτερα σκηνοθετημένα σήριαλ ever. Μυστικά, αντιδράσεις της ηλικίας, ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία. Όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν στο μενού του φετινού Skins που αποτέλεσε μόνο την δέση από αυτό που περιμένω με τρίχα σηκωμένη μέχρι του χρόνου, που είναι η προφανής σκατοθύελλα που έρχεται στις ζυγές σεζόν. Can't Wait!
