Futurama (1999-2003, 2008-ongoing)

Πόσο μας έλειψε το Futurama μετά την ακύρωσή του; Πόσο χαρήκαμε όταν λάβαμε τα νέα για την επιστροφή του στη μικρή οθόνη μετά από τις 4 ταινίες που μας θύμιζαν τις παλιές, καλές εποχές; Και κυριότερο, πως αντεπεξήλθε ως τώρα στην απόφαση του Comedy Central να επενδύσει στην δεύτερη αγαπημένη μου σειρά κινουμένων σχεδίων;

Απάντηση: Καλύτερα από αρκετά για να πω ότι χάρηκα που ξανά είναι στην τηλεόραση. Οι τέσσερις ταινίες χαρακτηρίζονται πια ως η 5η season του, και η σειρά ξεκίνησε την έκτη του τον Ιούνιο. Θυμάται κανείς την ιστορία του Family Guy που μετά την επιστροφή του προσπαθώντας να ξαναπάρει δεύτερη ακύρωση πηγαίνοντας στα άκρα τα αστεία του πριν φτάσει στη σημερινή, ανιαρή, του κατάσταση. Το Futurama, αντιθέτως, επιστρέφει στους ίδιους ρυθμούς που είχε και το 2003. H ακύρωση του είναι ένας από τους βασικούς λόγους που μισώ το FOX (μερικοί ακόμα είναι το Firefly, το Drive και το Arrested Development), ενώ το Comedy Central στέκεται δυνατό 14 χρόνια πίσω από το South Park, που τυχαίνει να είναι η πρώτη αγαπημένη μου σειρά κινουμένων σχεδίων και γι' αυτό είμαι περήφανος να τις δω και τις 2 να ανθίζουν με τον τρόπο που έκαναν φέτος αλλά δίπλα δίπλα.

To Futurama συνεχίζει με τα ίδια στοιχεία που λάτρευα στις αρχές του, τον ίδιο κοινωνικοπολιτικό σαρκασμό που είχε πάντα σε συνδυασμό με το σάτιρα της επιστημονικής φαντασίας. Και περισσότερο από χαρακτήρες που λατρεύουμε. Come sail away with us!

The Big Bang Theory (2007-ongoing)

Είναι μια σειρά που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό sitcom. Είναι μια σειρά με πολύ κακή και κλισέ εξέλιξη που κι εγώ σαν άλλους άρχισαν να παρακολουθούν για αυτά που αποκαλλώ geek jokes, τα οποία κυμαίνονται από την ποπ κουλτούρα στην φυσική την ψυχολογία και σε άλλες επιστήμες, κάνοντας το με απόλυτη ακρίβεια στα θέματα που αναφέρεται. Κατά βάθος όλοι εμείς που το βλέπαμε ξέραμε ότι θα χαλάσει πολύ γρήγορα.

Γιατί αυτό; Γιατί πολύ απλά βασίστηκε σε ένα ξεχασμένο μοντέλο τηλεόρασης ελπίζοντας ότι τα αστείακια του θα κρατήσουν το κοινό. Και το κράτησαν γιατί το BBT έχει κάνει αρκετά καλά αστεία και ομολογώ ότι έχω γελάσει πολύ βλεποντάς το. Πέρσι του έδωσα την ευκαιρία να το δω σε καθημερινή βάση και με απογοήτευσε νωρίτερα από ότι περίμενα. Φέτος που άλλαξε και η μέρα της θέασης του και έπεσε μαζί με το Community θεωρώ πια ότι το να βλέπω 4 από τους χειρότερους και μη ρεαλιστικούς geeks και μια average Jane να συνεχίζουν στον ίδιο βαρετό ρυθμό με πέρσι, κάνοντας πια εμφανές το πως η σειρά ξέμεινε από αστεία, είναι ανούσιο και δεν τήθεται θέμα πια κωμωδία κυριαρχεί τις Πέμπτες.

Δεν ξέρω καν αν απογοητεύτηκα μόλις είδα την πρεμιέρα της νέας σεζόν. Και διαβάζοντας μετά το ποστ του moody για το ίδιο θέμα δηλώνω πια και επισήμως αυτό που σκεφτόμουν να κάνω εδώ και καιρό. O Paulie παρατάει το The Big Bang Theory. Πλέον έχω πολύ καλύτερα πράγματα να βλέπω.

The Wire (2002-2008)

Δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ότι έχει περάσει από σχόλιο σε spam αλλά στην προκειμένη περίπτωση νιώθω υποχρεωμένος να το κάνω. Υπάρχουν πολλά επίπεδα τηλεόρασης. Κάτω κάτω βρίσκονται οι σαπουνόπερες. Ακολουθούν τα reality shows και στην συνέχεια οι ειδήσεις. Οι περισσότερες σειρές που έχουν γραφτεί σε αυτό το blog ανοίκουν στην κατηγορία ακριβώς από πάνω που είναι το new age TV. Αμέσως πιο πάνω βρίσκεται το πάνθεον της τηλεόρασης που περιέχει μέσα πράγματα όπως το Firefly, ή το Deadwood και το BSG, ή ο πρώτος κύκλος του Lost και ο 5ος του Angel. Εκεί και ίσως ένα επίπεδο παραπάνω βρίσκεται το The Wire, το αριστούργημα ανάμεσα σε αριστουργήματα.

Sin City - υπήρχε πάντα μία τουλάχιστον από την αρχή της ιστορίας. Ο θεός των χριστιανών έριξε βροχή στα Σόδομα και τα Γόμορρα καταστρέφοντας ότι αμαρτωλό είχε μεγαλώσει εκεί, προσπαθώντας να δώσει στην ανθρωπότητα μια ευκαιρία για καθαρή αρχή. Στη συνέχεια είχαμε την Αρχαία Ρώμη, που κι αυτή κατέληξε σε φλόγες, παραπάνω από μια φορά, και στην πορεία της ιστορίας υπήρχε πάντα κάποια πόλη που όλη η γνωστή ανθρωπότητα θεωρούσε hell on earth. Όταν ο Robert Rodriguez σκηνοθέτησε την κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού κόμικ του Frank Miller και η έκφραση Sin City επανήλθε στη δημοσιότητα τότε όλοι επέλεξαν να αναφέρονται στο Las Vegas ως Sin City μιας και είναι διαβολικό το πόσο γρήγορα χάνει ο κόσμος τα λεφτά του εκεί, δίνοντας έτσι την πιο φαουστική εκδοχή ενός διαβόλου. Άλλοι επιλέγουν να χαρακτηρίσουν το Amsterdam ως μια Sin City λόγω της νόμιμης πορνείας και μαύρου. Το The Wire μας δείχνει ότι κόλαση υπάρχει όχι λόγω ενός "διαβόλου", αλλά πολλών. Και η πόλη που είναι η επίγεια κόλαση φέρει το όνομα Baltimore, Maryland.

Οι δημιουργοί:

Ο David Simon δούλεψε στην εφημερίδα Baltimore Sun για 12 χρόνια. Στην καριέρα του ως δημοσιογράφος ασχολήθηκε με την κάλυψη της εγκληματικότητας. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για τα όσα είδε μέχρι που αυτός και ο Ed Burns, βετεράνος αστυνομικός δολοφονιών, επείσης παιδί της Βαλτιμόρης, αποφάσισαν να απαθανατήσουν τις σοκαριστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβιώνει το έγκλημα στην επίγεια κόλαση, μέσα σε μια σειρά. Όπως ήταν φυσικό η καριέρα και των 2 απογειώθηκε μετά το The Wire, με αποτέλεσμα να τους δίνεται η ευκαιρία να δημιουργήσουν και άλλα φανταστικά πράγματα. Ειλικρινά, το γράψιμο της σειράς βρίσκεται σε επίπεδο που έχω δει μόνο από τον David Milch, και αυτός δεν είχε και τις ίδιες δυνατότητες λόγω χαμηλής θεαματικότητας.

Το setting:

Καθόλου απλό και καθόλου συνηθισμένο. Το The Wire μπλέκει ιστορίες από cop buddy shows μέχρι Sopranιστικές ματιές στο έγκλημα και γεμίζει το ενδιάμεσο σκιαγραφόντας πλήρως τους χαρακτήρες για να δώσει και στον ίδιο το θεατή το δικαίωμα να διαλέγει μεριά με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα, όχι όμως πως αυτό λείπει. Το κάθε επεισόδιο ξεκινάει με εισαγωγή στην ιστορία της εβδομάδος, συνεχίζει με τους τίτλους από τυχαία καθημερινά γεγονότα του κομματιού της πόλης που ασχολείται η καθεμιά από τις πέντε υπέροχες ιστορίες της σειράς με υπόκρουση της 5 εκδοχές του τραγουδιού "Way Down in the Hole" του Tom Waits (infinite amount of respect), και κυλάει όπως επιλέγει απόλυτα ρεαλιστικά χωρίς να σημαίνει ποτέ βαρετά, μιας και στη σειρά δεν λείπει ποτέ η αγωνία, και κλείνει με το κομμάτι "The Fall" του Blake Leyh.

Στην πρωτεύουσα της πολιτείας του Maryland, ο Jimmy McNulty, ντετέκτιβ δολοφονιών και πιθανόν αυτοβιογραφικός χαρακτήρας για τον Burns, παρατηρεί την συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα στο γκέτο δυτική Βαλτιμόρης, και επείδη είναι γάτος, μυρίζεται ποιος διοικεί το εμπόριο ναρκωτικών εκεί. Πρόκειται για μια οργάνωση με πολλά επίπεδα από προσεκτικούς και πιστούς στρατιώτες που έχουν

μεγαλώσει μέσα στην, κατά κάποιο τρόπο αδελφότητα αυτή. Και ενώ μέχρι τότε το έγκλημα στο γκέτο ήταν κάτι γνωστοποιημένο μεν, αλλά κανείς δεν θεωρούσε ότι κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί με αυτό, ξαφνικά η πιθανότητα του να τραβήξουν πολλά ψάρια με ένα δίχτυ άρχισε να εντυπωσιάζει τους δικαστές και αστυνόμους της πόλης, που ενέκριναν την παρακολούθηση τηλεφώνων με σκοπό να πραγματοποιήσουν αυτή την ιδέα. Το τμήμα που γεννιέται ως αποτέλεσμα αυτής της απόφασης, και οι όσες ενέργειες πραγματοποιήσουν στην προσπάθεια να κρατήσουν τον διάβολο στην τρύπα του, είναι ότι απασχολεί τη σειρά για τους πέντε κύκλους που διήρκησε (ο τέλειος αριθμός διάρκειας μιας σειράς).

Γιατί την βλέπει κάποιος:

Γιατί είναι αριστούργημα απλά, είναι δώρο θεού, είναι ότι δεν έχει δείξει ποτέ η τηλεόραση. Και φροντίζει να στο δείχνει με κάθε ευκαιρία. Θα τονίσω τα αγαπημένα μου σημεία για να δώσουν σημασία οι νέοι θεατές και να θυμηθούν οι βετεράνοι. Από χαρακτήρες προσοχή στον Bubbles, το άστεγο πρεζόνι που γνωρίζει τους πάντες και βοηθά την αστυνομία, στον Omar, το γιατί θα το καταλάβει κανείς από την πρώτη εμφάνιση και από τότε κάθε φόρα που ακούει σφύριγμα, να περιμένει φοβερό επεισόδιο, στον Stringer που είναι ένας άνθρωπος με όραμα και τη δύναμη και τα κότσια να το πετύχει, και μπορώ να συνεχίζω για ώρες γιατί κυκλοφορεί βιντεάκι στο Youtube με τους 50 καλύτερους χαρακτήρες της σειράς. Ένας άλλος λόγος είναι ορισμένα επαναλαμβανόμενα sequences που δείχνουν την καθημερινότητα ορισμένων χαρακτήρων. Λάτρεψα τα μεθύσια του Bunk με τον McNulty στις γραμμές του τρένου, όπως και κάθε σκηνή που εμφανίστηκαν μαζί ο Omar και ο Brother Mouzone. Αλλά για μένα το αποκορύφωμα κάθε ιστορίας έρχεται στα τελευταία λεπτά κάθε κύκλου που κλείνει με ένα μοντάζ σκηνών από το πως τελειώνει η θέαση της κάθε μιας και το πως άλλαξε η κατάσταση μετά από αυτό με υπόκρουση κάποιου όχι τόσο γνωστού αλλά φανταστικού τραγουδιού.

Γιατί είναι αριστούργημα:

Γιατί καταφέρνει να κρατήσει τέλεια ισοροπία ανάμεσα σε ουστιαστική και ενδιαφέρουσα τηλεόραση δίνοντας ένα άψογο ποιοτικό αποτέλεσμα χωρίς να γίνεται βαρετό. Γιατί φροντίζει να είναι πάντα όσο πιο αληθινό και ρεαλιστικό γίνεται, καλύπτοντας όλες τις πλευρές ενός θέματος, προβάλοντάς αυτές τόσο ως μαρτυρίες, όσο και ένα οπτικοακουστικό μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα κλιμάκωση και πικρές αλήθειες. Και κυρίως για τα όσα προβάλει. Το πως σκιαγραφεί την κοινωνεία της Βαλτιμόρης και το πως προβάλει τα λάθη στο σύστημα της διατήρησης της τάξης, όσο και στις πολιτικές εξουσίες.

Αν παίξουμε το παιχνίδι του ποια μεγάλη σειρά αντιστοιχεί σε ποια μεγάλη ταινία, το The Sopranos είναι φυσικά the Godfather, το BSG είναι το 2001: A Space Odyssey, το Firefly είναι το Star Wars, και το The Wire είναι το Apocalypse Now (Και  the horror, the horror, the horror...). Για κάτι πράγματα σαν κι αυτό ξεκίνησα να βλέπω σειρές.

Breaking Bad (2008-ongoing)

The peculiar tale of Mr. Heisenberg

Τι κάνεις όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις. You break bad. Ο Walter White κοντεύει τα πενήντα. Είναι ένας χαρισματικός χημίκος που σε αντίθεση με όλους τους πρώην συναδέλφους του δεν έχει καταξιωθεί για τις ικανότητες του και έχει βρεθεί να διδάσκει σε Λύκειο της Albuquerque σε μαθητές που τον αγνοούν. Ο δεκαπεντάχρονος γιος του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια που του περιορίζει την κίνηση και ομιλία. Το κερασάκι στην τούρτα της ζωής του Walt έρχεται όταν ο ίδιος διαγνώνεται με μη ανατρέψημο καρκίνο του πνεύμονα, αν και ο ίδιος δεν έχει αγγίξει τσιγάρο στη ζωή του.

Το Βreaking Βad ξεκινά στο να μας αφηγηθεί την πιο ακραία κρίση ενός μεσήλικα, κερδίζοντας τους θεατές του από την πρώτη σκηνή ενός φανταστικού πιλότου, και συνεχίζοντας με σωστή κλιμάκωση και γερές δόσεις μαυρίλας. Ο Walt, έχοντας τον "μπατζανάκη" του στην DEA συναντά κρυφά και τυχαία έναν παλιό του loser μαθητή ο οποιός ασχολείται με την παραγωγή και προώθηση κρυστάλλων μεταμφαταμίνης ενός επικίνδυνου αλλά πολύ ανερχόμενου και δημοφιλούς ναρκωτικού στις Ηνωμένες Πολιτείες, μιας και είναι πρακτικά το πιο ευκολοπαρασκευαστο του είδους του.

Ο Walt και ο μαθητής του Jesse χρησιμοποιούν τις ξεχασμένες δυνατότητες του πρώτου σε συνδοιασμό με τα "κονέ" του δεύτερου για να δημιουργήσουν το πιο αυθεντικό είδος μεταμφεταμίνης, καλύτερο από κάθε άλλο στην αγορά. Έτσι καθιερώνονται γρήγορα ως δυνατοί παίκτες στο εμπόριο ενώ οι ίδιοι έχουν ελάχιστη εμπειρία στις παράνομες δρατηριότητες που μπλέκουν. Αυτό, μαζί και με την αυξανόμενη ατυχία που τους περιβάλλει δημιουργούν ένα εξαιρετικό κλίμα μιας σειράς που δεν χρειάζεται να παλέψει για να καθιερωθεί, ανταυτού καταλλήγει να "παίζει" με σκηνοθετικά κόλπα, και χιουμοριστικά επεισόδια όπως αυτό με τη μύγα, ή εκείνο το εκπληκτικότατο homage επεισόδιο στον Robert Rodriguez (βάζοντας τον Danny Trejo ως "Tortuga" και ξεκινώντας με αυτό το τραγούδι που παίζει στο repeat στο κεφάλι και το iPhone μου), κάνοντας τη σειρά να θυμίζει ώρες ώρες τα Whedonικά "Hush", "Spin the Bottle" ή "Smile Time".

Ο  Walt (Bryan Cranston) προχώρησε στο μονοπώλειο του Emmy Καλύτερης Δραματικής Ερμηνείας και για τις 3 σεζόν της σειράς μέχρι τώρα, και πάνω που αναρωτιόμασταν αν η σειρά θα πάρει και κάποια άλλη διάκριση (καλύτερης σειράς), εμφανίστηκε κι ο Jesse (Aaron Paul) να κερδίζει το αγαλματίδιο που του άξιζε, για την ερμηνεία του στην, καλύτερη ως τώρα σεζόν του BB. Ως αποτέλεσμα αυτών των αποτελεσμάτων των φετινών Emmys και χάρη σε φωτογραφίες του καστ που ήρθαν σε αντίθεση με τις σχέσεις του στην οθόνη οδηγήθηκα στο να δω όλα τα ξεκαρδιστικά bloopers του BB όπου ο Walt κι ο Jesse εμφανίζονται να εισέρχονται στο δωμάτιο με τις χημικές στολές τους και προσπαθώντας να αναπνεύσσουν από τα γέλια. Δηλάδη όπως μας κάνουν να είμαστε πολύ συχνά ως θεατές.

Εκτώς ότι το AMC έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω του από το Mad Men, το Breaking Bad φροντίζει να μας δείξει ότι αυτό δεν είναι τυχαίο, και ότι το κανάλι έχει βαλθεί να γίνει το νέο HBO. Και στην τηλεοπτική χρονιά που ξεκινάει μεθαύριο το κανάλι μας πλασάρει την τηλεοπτική μεταφορά του The Walking Dead, σε παραγωγή Frank Darabont, αλλά και το αργό αλλά έξυπνο και ελπιδοφόρο δράμα συνομωσίας Rubicon. Γενικότερα, δεν με κόφτει ποτέ για τις δουλειές των καναλιών εφόσον γίνεται καλή τηλεόραση (με ίσως ειδική εξαίρεση το μίσος που τρέφω προς το FOX), αλλά νομίζω ότι η καλή προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύεται. Κυρίως όταν η προσπάθεια μας φέρνει τέτοια αποτελέσματα.

Lost (2004-2010)

 

Namaste...

Το μεγαλύτερο τηλεοπτικό pop-culture fixation σε αυτή την εκδοχή του σύμπαντος. Χαρακτηρίζεται από πολλούς η καλύτερη σειρά στην ιστορία και από άλλους η χειρότερη. Ένα είναι σίγουρο, το Lost κατάφερε να δημιουργήσει το ισχυρότερο cult following της δεκαετίας του 2000. Το Paulie UNSPOILED αποφάσισε, μετά από ολοκληρωμένη θέαση, και τα 5 στάδια του θρήνου για το τέλος του, να αγγίξει το θέμα μιας κυριολεκτικά χαμένης σειράς.

Paulie + Pop culture = Flies + Shit

Το LOST, ώντας μια σειρά που φρόντιζε να σε κρατάει σε αγωνία σε εβδομαδιαία φάση, ήταν κάτι που σε ανάγκαζε να δεις τη συνέχεια. Προσωπικά φροντίζω να διαχωρίζω τις σειρές τέτοιου τύπου από άλλες, μιας και δεν αντέχω την αναμονή από βδομάδα σε βδομάδα και πόσο μάλλον την αναμονή ενός καλοκαιριού. Οπότε, σε αντίθεση με το τυπικό κοινό της σειράς, ξεκίνησα να το παρακολουθώ 2 μήνες πρίν το φινάλε του. Ατυχώς, φυσικά μιας και έφτασα up to date 1.5 μήνα πριν από όταν είχα υπολογίσει (ομολογουμένως ήταν Πάσχα και δεν κοιμόμουν). Αυτό και μόνο το θεώρησα αρκετό για να πω ότι πήρα μια γεύση από το Lost experience μιας και τις τελευταίες βδομάδες πριν βγεί το The End υπήρξα στερεοτυπικά Lost fanboy όπως ξέρουν ορισμένοι φίλοι. Και γι'αυτό και μόνο δεν λυπάμαι για το χρόνο που ασχολήθηκα μαζί του.

Μέχρι και σήμερα πιστεύω ότι το Lost είναι μια μοναδική σειρά που δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο έχει υπάρξει ποτέ στην τηλεόραση. Οι μόνες σειρές που θεωρώ ότι έχουν πολλά κοινά με το Lost είναι το Battlestar Galactica σε θέματα μυστηρίου και το True Blood στο θέμα cliffhanger potency. Ε, εντάξει, ίσως απλά μοιάζει πολύ με ένα fucked up παιχνίδι του Survivor. Η προσωπική μου εμπειρία για το Lost experience συμπεριλαμβάνει πολλά ερωτηματικά και ως αποτέλεσμα πολλά μήπως, ίσως και μπορεί. Πολλά από αυτά τα μήπως, ίσως και μπορεί ήρθαν σε αντίθεση με τα μήπως, ίσως και μπορεί που προέκυψαν από προηγούμενα ερωτηματικά. Μετά από αυτό, συνήθως, εμφανίζεται ένας νέος μυστηριώδης χαρακτήρας ο οποίος φροντίζει να απαντήσει τις ερωτηματικά μας, με άλλα ερωτηματικά (Lost, όχι αστεία). Για κάποιο λόγο, θεωρώ ότι η μπλογκόσφαιρα απέκτησε τη δύναμη που έχει σήμερα, εξαιτίας όλων αυτών των καημένων σαν και μένα που για 6 χρόνια μαζεύονταν κάπου και ανέλυαν θεωρίες για να δημιουργήσουν μια που θα εξηγούσε τα όσα έβλεπαν. Θεωρίες που φυσικά χρειαζόντουσαν αναθεώρηση μετά από το κάθε επεισόδιο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Γιατί το Lost ξέφυγε από τα πλαίσια μιας λογικής εξέλιξης σειράς και άρχισε να ξινίζει;

Πολλοί πιθανοί λόγοι..

-Αποχώρησε ο J.J. Abrams αφήνοντας τους 2 τρελούς Cuse/Lindelof να σπάνε πλάκα με το λαό τους.

-Η αρχική επιλογή χαρακτήρων (όντας κακή) χάλασε στο κοινό και άρχισαν να τους ξεκάνουν ταχύτατα.

-Οι χαρακτήρες που προσθέθηκαν αργότερα (όταν καταλάβαν οι συγγραφείς ότι τους σκότωσαν όλους) κατέλληξαν βαρετοί και ανούσιοι όποτε πήραν πόρτα (και ταφόπλακα).

-Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι συγγραφείς "πετούσαν" διακριτικά τις ιστορίες και τα μυστήρια που δεν άρεσαν (τόσο διακριτικά που μερικές φορές τα ξεχνούσα).

-Γιατί άφησαν την Claire να πετάξει ενώ ήταν στο μήνα της - πάντα μου έκανε αρνητική εντύπωση το πόσο εύκολα αγνοούσαν το κάθε είδος ρεαλισμού σε αυτή τη σειρά (well, duh!)

Αυτό το σχόλιο περιγράφει απόλυτα το Lost. Η σειρά είναι ανατρεπτική μέχρι αηδίας. Όχι επειδή της έλειπε το παραμικρό ίχνος ρεαλισμού, αλλά επειδή οι συγγραφείς συνέχιζαν να σφαλιαρίζουν απελπισμένα τους άμοιρους θεατές με νέα βασανιστικά μυστήρια ως μέρος του μεγάλου τους σχεδίου για την κατάκτηση της ανθρωπότητας μόλις όλος ο κόσμος κρύβεται σε γωνίες σε στάση εμβρύου κλαίγοντας "what does the island mean?". Βέβαια, όταν 2 συγγραφείς με τόσο απίστευτη φαντασία βρίσκονται μαζί σε ένα περίεργο νησί τότε το αποτέλεσμα που θα προκύψει θα είναι μια αριστουργηματικού επιπέδου μυθολογία. Μπορεί το Lost να είναι μια σειρά που μπάζει από 200 plotholes, αλλά η αλήθεια να λέγεται, η μυθολογία που δημιούργησε, και ο τρόπος με τον οποίο την παρουσίαζε ήταν οι 2 λόγοι που με κράτησαν σε αυτή τη σειρά.

Και θα πω και την άλλη αλήθεια. Ο προσωπικός μου υπολογιστής διαθέτει ένα χαρακτηριστηκό σημάδι της κλειστής μου παλάμης που θα μου θυμίζει για όσο τον κρατήσω ακόμα την οργή που έζησα μόλις το The End έκανε fade to black. Το επόμενο πρωί, φίλος series watcher με πλησίασε για να μου πει ότι το Lost ήταν ένα show για τους χαρακτήρες του, και ότι σε αυτό έδωσε το τέλος που έπρεπε. Όταν όμως έχεις δει 4 σειρές του Joss Whedon πρώτα, έχεις πολύ υψηλές απαιτήσεις για τους χαρακτήρες μιας σειράς. Γι'αυτό και από όλη τη σειρά θα γράψω μια μικρή λίστα με τους χαρακτήρες που πραγματικά με ενδιέφεραν (με σειρά προτίμησης γιατί γράφω με πορωμένα δάχτυλα αν βγάζει νόημα αυτή η έκφραση).

1. Desmond Hume - είναι σκωτσέζος, είναι τρελός, όχι δεν είναι τρελός, είναι απλά ερωτευμένος.

2. John Locke - πιστεύει, πιστεύει στο νησί, και κουβαλάει μεγάλα μαχαίρια

3. Ben Linus -γιατί σκοτώνει κόσμο; - γιατί δεν του χρειάζονται

4. Jacob - είναι ο φελλός

5. The Man in Black - είναι το κρασί

6. Richard Alpert - πρωταγωνιστεί στο επεισόδιο Ab Aeterno που μαζί με τα The Constant και Walkabout είναι ότι καλύτερο έχει βγει από το Lost

7. Daniel Faraday - ο τρελός επιστήμων

8. Mr. Eko - θα ακουστεί περίεργο λόγω του χρώματος, αλλά "it's clobbering time"

Και οκ, το Lost ικανοποίησε πλήρως τους θεατές που το έβλεπαν για τους χαρακτήρες του, και άφησε με το πουλί στο χέρι έμενα και φαντάζομαι άλλο ένα 5% του κοινού του που είπαν not good enough. Κυρίως γιατί μετά την θέαση της πρώτης σεζόν, που η εκπληκτικότητά της με τράβηξε μέσα από την κοιλιά από το 2ο μισό της δεύτερης μέχρι το φινάλε της 3ης που το Lost επέστρεψε στους αρχικούς του ρυθμούς, ήλπιζα, ακόμα και αφού είχα ήδη δει το μεγάλο κομμάτι της 6ης, ότι το Lost θα είχε εκείνο το συγκλονιστικό φινάλε που ΕΠΡΕΠΕ να έχει. Παρ'όλα αυτά το Lost παραμένει κάτι ενδιαφέρον όσο κι αν διαφώνησα προσωπικά με τον τρόπο που επέλεξαν να το λήξουν οι Lindelof/Cuse.

Και οι μόνες εκφράσεις που μου έρχονται πια στο μυαλό όταν το θυμάμαι είναι αυτού του τύπου:

LOST POTENTIAL

LOST THE BALL

LOST THE GAME (oh yes i did!)