Carnivàle (2003-2005)

 

Η αιώνια διαμάχη του καλού ενάντια στο κακό είναι ένα πολύ αγαπημένο μου θέμα σε μια σειρά. Είτε αυτό είναι στη μορφή της Buffy να τα βάζει με τον First, ή του Angel να δείχνει τα αρχίδια του στην Wolfram & Hart, είτε στη μορφή μιας επίγειας κόλασης με τα πιόνια της κάθε μεριάς να παίρνουν θέση στην μάχη. Το καλό και το κακό είναι δύο αντίθετα και έχουν απασχολήσει πολλούς συγγραφείς και σχολαστές από την αρχαιότητα και σε κάθε πολιτισμό της γης. Από την απλή ισοροπία των δύο μέσα στο κινέζικο Yin Yang, μέχρι την τελική εξιλέωση του Darth Vader στην Επιστροφή των Τζεντάι. Ακόμα και η επιστήμη έχει βρεθεί μπροστά στο θέμα πολλαπλών προσωπικοτήτων.

Η ανθρωπότητα μπορεί να έχει ανησυχήσει για την καθοδική πορεία της οικονομίας καθώς ξεχνάει ότι πρόκειται για άλλη μια από αυτές τις φορές που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετά το μεγάλο κραχ, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν μια περίοδο μεγάλης φτώχειας. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν η χώρα χτυπήθηκε από σειρές αμμοκαταιγίδων που κατέστρεψαν όλη την αγροτική παραγωγή αφήνοντας τον λαό να υποφέρει από πείνα, ξηρασία και αρρώστιες. Και στις χειρότερες εποχές της η ανθρωπότητα γυρνάει προς τα θεία ελπίζοντας στο θαύμα που θα τους σώσει από τις πληγές που έπεσαν πάνω της.

Το '34, στο Milfay της Oklahoma, ο νεαρός Ben Hawkins θάβει την μητέρα του όταν έχει μια απρόσμενη συνάντηση. Ένας περιπλανώμενος θίασος, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη αναζητώντας μέρη για να στήσουν ένα καλό show και να επιβιώσουν σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Ο Samson, ο νάνος που διαχειρίζεται τον θίασο Carnivàle, δείχνει ενδιαφέρον προς τον νεαρό και αυτός, δίχως να έχει πια τίποτα να τον κρατεί στην Oklahoma, ακολουθεί τον θίασο στα ταξίδια του μέσα στην έρημο. Ο Samson λειτουργεί ως εκπρόσωπος ενός μυστηριώδους ανθρώπου που έχει την ιδιοκτησία του θιάσου και δεν εξέρχεται από το καρότσι του. Δύο ακόμα άτομα που δείχνουν ενδιαφέρον προς τον Ben, είναι οι δύο τηλεπαθητικοί του θιάσου που διαισθάνονται κάτι διαφορετικό.

Παράλληλα, στην California, ένας ιερέας έχει ένα όραμα για την σωτηρία των ανθρώπων, μέσα σε αυτές τις σκληρές εποχές και ανοίγεται στο εμπνευσμένο κήρυγμα του προσπαθώντας να προσελκύσει όλο και περισσότερες χαμένες ψυχές και να τους χαρίσει την ελπίδα της σωτηρίας. Το κήρυγμά του μαγεύει τον λαό δημιουργώντας φίλους και εχθρούς. Οι δύο χαρακτήρες, εκπρόσωποι ο καθένας μίας μεριάς, υποφέρουν από περίεργα όνειρα στα οποία και συχνά συνυπάρχουν. Εκεί βλέπουν οράματα που τους βοηθούν στα ταξίδια τους καθώς και σκηνές από το παρελθόν όπου συναντούν άγνωστα, αρχικά άτομα σε αυτούς.

Το Carnivàle συνδυάζει εκπληκτικά το πως η εποχή έμοιαζε σαν το τέλος του κόσμου να πλησιάζει, με τους μύθους των χριστιανικών γραφών για το τέλος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ακολουθεί τους μασονικούς συμβολισμούς των Ναϊτών. Όπως έχουν δηλώσει και οι δημιουργοί άλλωστε, το Carnivàle πρόκειται για μια αλληγορία στο τέλος της εποχής των μύθων, και την αρχή της εποχής της λογικής και της επιστήμης. Αυτά φαντάζομαι ότι θα τα εξερευνούσε η σειρά περισσότερο αν της είχε δοθεί η ευκαιρία να επεκταθεί και στις 6 σεζόν που είχε σκεφτεί ο δημιουργός της. Τι να κάνουμε, ούτε το HBO δεν είναι τέλειο, και αυτό φαίνεται κι από την ακύρωση του Deadwood.

Σαν παραγωγή το Carnivàle παρουσιάζει πολλά στοιχεία τελειότητας, από την σκηνοθεσία και το σταθερό ύφος σειράς HBO, μέχρι τα κοστούμια, την μουσική και την φωτογραφία. Κοινά με άλλες σειρές θεωρώ ότι βρίσκω αρκετά με το Firefly, μιας και είναι ανεπόφευχτο να μην αγαπήσω ένα γκρουπ από τυχοδιώκτες που ταξιδεύουν στις άδειες γωνιές του κόσμου τους ενώ αυτό που τους ενώνει είναι ένα σκάφος, όπως εδώ ο θίασος. Από την άλλη ο μυστικισμός της σειράς και το πως μια παρουσία μπορεί να επηρεάσει τον περίγυρο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το John From Cincinnati που είναι κι αυτή μια εξαιρετική σειρά.

Λίγα ακόμα πράγματα που θέλω να συμπληρώσω.

-Αγαπημένη στιγμή στη σειρά είναι τα επεισόδια 1x05/06 (Babylon/Pick a Number),

-Τα όσα έχω διαβάσει για τις πιθανές εξελίξεις μετά το φινάλε της δεύτερης σεζόν μου φέρνουν αηδία και αναταραχή,

-Η μυθολογία της σειράς και ο τρόπος που ξετυλίγεται ήταν καλύτερα από κάθε άλλη σειρά μυστηρίου, πχ. Lost, Twin Peaks, BSG,

-Την ειρωνεία του πως ο Nick Stahl πάντα παίζει έναν εκλεκτό (βλέπε Terminator 3),

-Ο Michael J. Anderson. Ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα με τη σειρά εξαρχής. Μικρός, αλλά με μεγάλο ταλέντο. Let's shake some dust boys.

Αντίο Rubicon (2010-2010)

 

Έχοντας ήδη καταφέρει να γεμίσω το πρόγραμμά μου με σειρές που παρακολουθώ και δεν λένε να τελειώσουν, παίρνω πια ελάχιστες αποφάσεις για να ξεκινήσω κάποια καινούρια. Στη φετινή σεζόν για παράδειγμα, ή τουλάχιστον στο φθινοπωρινό κομμάτι της σεζόν, ξεκίνησα μόνο 3 σειρές με σκοπό να πλησιάσω σε μια πιο μετριασμένη ώρα μπροστά σε μια οθόνη. Οι σειρές αυτές είναι το The Walking Dead, το Boardwalk Empire και το Rubicon. Οι δύο πρώτες, όπως περίμενα άλλωστε πήραν πολύ νωρίς τις, άξιες, ανανεώσεις του. Για το Rubicon αυτή η στιγμή δεν έφτασε ποτέ.

Η χαμηλή θεαματικότητα πάντα φέρνει ένα τέτοιο αποτέλεσμα αλλά η διαφορετική φιλοσοφία που εκπνέει το AMC με ήθελαν να πιστεύω σε ένα θαύμα σαν την ανανέωση του Community ή του Dollhouse που ήταν κι αυτά πολύ κοντά στην γκιλοτίνα. Το Rubicon είναι μια σειρά που ήθελε να ενσαρκώσει την αίσθηση των conspiracy films του '70, ένα είδος που συμπαθώ ιδιαίτερα μιας και είναι ένα Robert Redford είδος. Έμαθα σήμερα δύο δυσάρεστα νέα για το είδος. Πρώτα ότι ο Dino De Laurentis, παραγωγός του Three Days of the Condor, και μετά ότι η σειρά που ακολουθούσε την ίδια ιδέα πέθανε μαζί του. Ως φαν του είδους θα πω ότι θεωρώ τα δύο γεγονότα μη τυχαία.

Θεωρώ επίσης ότι το Rubicon είναι μια πολύ ωραία πρώτη σεζόν για μια δουλειά που δεν θα δούμε. Η αντικειμενική μου άποψη στο θέμα δεν υφίσταται γιατί όπως είπα το είδος είναι στα αγαπημένα μου, αλλά και πάλι πιστεύω ότι, αντικειμενικά, ήταν μια καλογραμμένη, καλοσκηνοθετημένη, καλοπαιγμένη σεζόν για ένα προφανώς ξεχασμένο θέμα. Με πρωταγωνιστές τους James Badge Dale (The Pacific, 3ος κύκλος του 24) και Arliss Howard (Cowboy στο Full Metal Jacket), η ιστορία ακολουθεί τη ζωή ενός νεαρού πράκτορα μιας μυστικής υπηρεσίας της Αμερικάνικης κυβέρνησης που ασχολείται με την αναζήτηση συνωμοσιών μέσα από αναγνωστικό υλικό μέσα από το οποίο ενώνουν τις κουκκίδες στα παζλ. Όταν ο μέντορας του στην υπηρεσία βρίσκεται νεκρός λίγες ώρες αφού έχει προσπαθήσει να μιλήσει σ' αυτόν για κάποια περίεργη συνωμοσία μέσα στην υπηρεσία τους, ο νεαρός Will Travers (Dale) αναλαμβάνει τη θέση, αλλά δεν σταματάει να ψάχνει.

Καταλαβαίνω ότι η σειρά είχε αρκετά πιο αργό ρυθμό από το 24 στο πρώτο του κύκλο, για παράδειγμα, και αυτό μπορεί να απωθεί τον περισσότερο κόσμο (κάπου εδώ λέω κάτι για τους Αμερικάνους και το short attention span), αλλά γνώμη μου, και είμαι ανοιχτός στην κριτική, αυτό που βλέπουμε εδώ είναι αρκετά πιο ρεαλιστικό. Εδώ που τα λέμε το 24 είναι διάσημο για την ακραιότητά του μιας και είναι μια σειρά δράσης. Ο Survivalist Paulie είναι ευχαριστημένος και από τα δύο στο κάτω κάτω. 

Το AMC δήλωσε σήμερα για την ακύρωση: "an opportunity to tell a rich and compelling story, and we’re proud of the series. This was not an easy decision, but we are grateful to have had the opportunity to work with such a phenomenally talented and dedicated team.” Το πόσο ψηλά φτάνει η συνομοσία που προσπαθούσε να ξετυλίξει ο Will δεν θα το μάθουμε.

Rubicon, RIP, it was fun while it lasted.

The Social Network (2010)

Facebook me!

Είναι πολύ λογικό ότι πίσω από κάτι τόσο αμφιλεγόμενο όπως το facebook, κρύβεται μια πικρή ιστορία. Ο Mark Zuckenberg, ο νεότερος δισεκατομμυριούχος της ιστορίας, αποκτά κι αυτός τη δική του ταινία για τα "άδυτα" της καριέρας του από την σύλληψη της ιδέας του facebook, μέχρι την καθιέρωση της σελίδας ως το πιο διάσημο και περιβόητο ιστότοπο. To The Social Network εντάσσεται αμέσως στην ίδια κατηγορία με το The Aviator και τον Πολίτη Κέιν. Όπως και στις κινηματογραφικές εμπειρίες των Charles Higham και William Randolf Hearst, αντίστοιχα, έτσι και στο Social Network βλέπουμε την "αληθινή" ιστορία της πιο πετυχημένης παγκόσμιας φιγούρας της εποχής μας, εμφανιζόμενη με το αληθινό της όνομα, μιας και ο σημερινός θεατής έχει βαρεθεί τους συμβολισμούς στις ταινίες του. Αυτό όμως που είχαν περισσότερο κοινό από οτιδήποτε αυτοί οι 3, ή τουλάχιστον οι χαρακτήρες που κατέληξαν, είναι οι σοβαρές κοινωνικές δυσκολίες που αναγκάζονται να υποστούν λόγω της ιδιοφυΐας τους.

Την ταινία υπογράφει ο David Fincher, ένας πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης, που το είδος του έχει λατρευτεί από πολλούς. Το σενάριο φέρει την υπογραφή του Aaron Sorkin, δημιουργού του West Wing, αλλά προέρχεται από το βιβλίο του Ben Mezrich, "The Accidental Billionaires". Ο Fincher όπως είναι γνωστό,καταλήγει πάντα να διαβάζει πρώτος τα "μεγάλα" βιβλία όπως είχε κάνει και με το Fight Club, και να τα παρουσιάζει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Και σε αρκετά σημεία το Social Network έμοιαζε αρκετά με μια επανέκδοση ενός σημερινού Fight Club, με τον Socially Awkward πρωταγωνιστή, τον επαναστάτη, και μια φωνή της λογικής. Ακόμα και η μουσική της ταινίας, από τους Trent Reznor και Atticus Ross μου έφερε στο μυαλό την μουσική των Dust Brothers. Δεν προσπαθώ να πω ότι το Fight Club επισκιάζει την τωρινή δουλειά του Fincher, όυτε και το υπόλοιπο του, λατρεμένο έργο του στο σύγχρονο σινεμά, απλά είναι αναμφίβολα η κορυφή της καριέρας του David.

Αυτό που μου άρεσε είναι το πως ο Fincher έχει τη δυνατότητα να "προγραμματίζει" τους ηθοποιούς του με ένα είδος κώδικα επικοινωνίας ο οποίος είναι και ένας λόγος που μου αρέσει το έργο του. Για παράδειγμα, η εξαιρετική ερμηνεία του "δεν περιμένω πολλά" Jesse Eisenberg (Zombieland), ως Mark Zuckenberg, οι κοινωνικές του ανησυχίες που αποτελούν την περίεργη προσωπικότητά του. Από την άλλη βλέπουμε τις δύο αντικρουόμενες απόψεις στην πολιτική του site που, για όνομα του θεού, θυμίζει φανταχτερά τη διαμάχη Tyler-Marla στο Fight Club. Ο Tyler σε αυτή την περίπτωση να είναι ο Justin Timberlake στο ρόλο του Sean "Napster" Parker, του μεγαλύτερου επαναστάτη της ψηφιακής εποχής, και αν διαφωνεί κάποιος ας σκεφτεί πότε αγόρασε τελευταία φορά μουσική - για να κάνουμε και λίγο quote την ταινία. Η φωνή της λογικής εδώ είναι ο Andrew Garfield (ο επόμενος Spider-man),  ως Eduardo Saverin, ο οποίος ήταν ο αρχικός συνεργάτης του Mark στη δημιουργία του facebook ενώ συνέβαλε και ως σύμβουλος στο γράψιμο του βιβλίου.

Το facebook κατά τη γνώμη μου είναι κάτι το οποίο δουλεύει με "κακές" προθέσεις, αλλά η ταινία αποδεικνύει (ως μια άποψη) ότι αυτός ήταν ο σκοπός της ύπαρξής του από την αρχή. Και μας το παρουσίαζε μέσα από τον ενθουσιασμό του Zuckenberg στα eureka moments του, γνωστά σήμερα ως relationship status και wall. Στην εισαγωγή παρομοίασα το Social Network με το Aviator και τον Πολίτη Κέιν. Αυτό γίνεται πολύ εμφανές στον τρόπο με τον οποίο λήγει η ταινία, σαν μια συνέχεια στα "Rosebud" και "The way of the future". Αυτό ήταν κάτι το οποίο αρχικά με χάλασε, εξού και πέρασε λίγος καιρός από το Halloween που αποφάσισα να επισκεφτώ την τοπική μου αίθουσα στην οποία προβαλλόταν η ταινία, μέχρι να οργανώσω την άποψή μου σε ένα blog post. Στη συνέχεια το εκτίμησα διαφορετικά όπως έγινε αντίστοιχα και με τα προηγούμενα του είδους του.

Σε γενικές γραμμές το Social Network είναι μια πολύ καλή ταινία που δημιουργήθηκε με σκοπό να σαρώσει τα φετινά Oscar. Και ακόμα κι αν ο Fincher δεν έχει πολλές ελπίδες για ένα Σκηνοθεσίας, για τη συγκεκριμένη ταινία, το Social Network είναι μια από τις ταινίες που χαίρομαι γιατί δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Οπότε το Paulie UNSPOILED φέτος υποστηρίζει Social Network.

4/5

Iraq War TV Chronicles

Όπως κάνει σε κάθε γενιά της η Αμερική, έτσι και στη δική μας έκανε τον πόλεμο στο Ιράκ. Δεν είμαι εδώ για να σχολιάσω τις πολιτικές επιπλοκές της κατάστασης, θέλω μόνο να ασχοληθώ με την αντίστοιχα επαναλαμβανόμενη τάση της κοινωνίας να δημιουργεί αριστουργήματα που ασχολούνται με τον πόλεμο ως ιδέα. Το Βιετνάμ είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα σε ταινίες, όπως και ο Δεύτερος Παγκόσμιος για τον οποίο έχω αναφερθεί σε προηγούμενο ποστ. Η Μέση Ανατολή είναι μια μεγάλη πονεμένη ιστορία για μια έρημο. Και αποδεικνύει ότι ότι ζούγκλα και να δει ένας άνθρωπος, υπάρχει πάντα μεγαλύτερη φρίκη.

Θα αναφερθώ στο πριν και μετά την "επέμβαση" με 2 μίνι σειρές και μία ταινία. Η σειρά που ακολουθεί την ανταπόκριση του πολέμου δεν είναι άλλη από το Generation Kill. Η ανταπόκριση προέρχεται από τις εμπειρίες του Evan Wright που ακολούθησε τον στρατό για να καλύψει τα γεγονότα του πολέμου. Αυτό έγινε βιβλίο, και στη συνέχεια πέρασε από τα χέρια των αρχόντων David Simon και Ed Burns, γνωστοί ως υπεύθυνοι για το The Wire. Πρωταγωνιστούν οι James Ransone (Ziggy από την δεύτερη σεζόν του The Wire), ως ο οδηγός του Humvee, και ο Alexander Skaarsgard, πασίγνωστος ως Eric Northman στο True Blood, ως ο επικεφαλής λοχίας του οχήματος. Όπως και στο The Wire, έτσι και εδώ, βλέπουμε την ίδια μοναδικότητα σε μια σειρά μιας και οι DS&EB έχουν μεγάλη εμπειρία στο να προσαρμόζουν τα γεγονότα σε μαρτυρίες, μιας και έχουν δουλέψει με αρκετά αντίστοιχο υλικό. Το αποτέλεσμα πάντως παραμένει. Οι δημιουργίες τους πρόκεινται για τα πιο καλογραμμένα σενάρια στο μέσο τους. Το γεγονός ότι ξανακαταφέρνουν να δημιουργήσουν το ίδιο κλίμα από τους κεντρικούς χαρακτήρες και τον περίγυρο μέχρι τους απόλυτους κομπάρσους, που στην πορεία σε τοποθετεί στο πεδίο της μάχης με τη ρεαλιστικότητα του. Το Generation Kill είναι ένας άξιος διάδοχος του Jarhead στην παρουσίαση των πεζοναυτών.

Πέρα από την κατάκτηση όμως εμφανίζεται το πρόβλημα της διατήρησης. Με αυτό το θέμα ασχολήθηκε η Kathryn Bigelow στην περσινή ταινία The Hurt Locker η οποία απέσπασε και το Oscar από το φαβορί ως τότε Avatar του πρώην συζύγου της Bigelow, James Cameron (fun times). Η ταινία ακολουθεί την ιστορία μιας ειδικής ομάδας έρευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών στο μεταπολεμικό Ιράκ, στην προσπάθεια καταπολέμησης της τρομοκρατίας and all, και, ακομή κι αν είναι ακόμα νωρίς, και μόνο ο χρόνος θα το δείξει, το Hurt Locker μπορεί να θεωρηθεί το Apocalypse Now της εποχής μας.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά της Αμερικανικής κατοχής του Ιράκ, και όχι μόνο μία. Το Βρετανικό Occupation πρόκειται για μια μίνι σειρά από το BBC βραβευμένη με BAFTA, και πρωταγωνιστές τους Stephen Graham (This Is England, Boardwalk Empire...) και James Nesbitt (Jekyll, Bofur στο επερχόμενο Hobbit). Το Occupation ακολουθεί τις ζωές τριών Βρετανών από το Μάντσεστερ που πήγαν στον πόλεμο στην αρχή του και πως άλλαξαν οι ζωές τους για πάντα. Ο καθένας με τους δικούς του λόγους ξαναγυρνούν στο Ιρακ οι δύο ως μισθοφόροι και ο τρίτος πιστός στις ένοπλες δυνάμεις τις πατρίδας του. Παράλληλα, παρουσιάζει την νέου είδους απολυταρχία που δημιουργήθηκε στο Ιράκ μετά τον πόλεμο, δραματικά (βρετανικά), το πως η χώρα κατέλληξε ένα παιχνίδι συμφερόντων ενώ η ίδια διχάζεται στα δύο.

Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί χρειάζονται πραγματικά αρχίδια για να κάνεις μια ταινία για τον πόλεμο της εποχής σου, και στο κάτω κάτω αυτές είναι οι πρώτες ουσιαστικές δουλείες που έχουμε δει ως τώρα. Εσείς φτιάχνετε την ιστορία, και άλλοι την παίρνουν και φτιάχνουν κάτι όμορφο...