Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Iraq War TV Chronicles


Όπως κάνει σε κάθε γενιά της η Αμερική, έτσι και στη δική μας έκανε τον πόλεμο στο Ιράκ. Δεν είμαι εδώ για να σχολιάσω τις πολιτικές επιπλοκές της κατάστασης, θέλω μόνο να ασχοληθώ με την αντίστοιχα επαναλαμβανόμενη τάση της κοινωνίας να δημιουργεί αριστουργήματα που ασχολούνται με τον πόλεμο ως ιδέα. Το Βιετνάμ είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα σε ταινίες, όπως και ο Δεύτερος Παγκόσμιος για τον οποίο έχω αναφερθεί σε προηγούμενο ποστ. Η Μέση Ανατολή είναι μια μεγάλη πονεμένη ιστορία για μια έρημο. Και αποδεικνύει ότι ότι ζούγκλα και να δει ένας άνθρωπος, υπάρχει πάντα μεγαλύτερη φρίκη.

Θα αναφερθώ στο πριν και μετά την "επέμβαση" με 2 μίνι σειρές και μία ταινία. Η σειρά που ακολουθεί την ανταπόκριση του πολέμου δεν είναι άλλη από το Generation Kill. Η ανταπόκριση προέρχεται από τις εμπειρίες του Evan Wright που ακολούθησε τον στρατό για να καλύψει τα γεγονότα του πολέμου. Αυτό έγινε βιβλίο, και στη συνέχεια πέρασε από τα χέρια των αρχόντων David Simon και Ed Burns, γνωστοί ως υπεύθυνοι για το The Wire. Πρωταγωνιστούν οι James Ransone (Ziggy από την δεύτερη σεζόν του The Wire), ως ο οδηγός του Humvee, και ο Alexander Skaarsgard, πασίγνωστος ως Eric Northman στο True Blood, ως ο επικεφαλής λοχίας του οχήματος. Όπως και στο The Wire, έτσι και εδώ, βλέπουμε την ίδια μοναδικότητα σε μια σειρά μιας και οι DS&EB έχουν μεγάλη εμπειρία στο να προσαρμόζουν τα γεγονότα σε μαρτυρίες, μιας και έχουν δουλέψει με αρκετά αντίστοιχο υλικό. Το αποτέλεσμα πάντως παραμένει. Οι δημιουργίες τους πρόκεινται για τα πιο καλογραμμένα σενάρια στο μέσο τους. Το γεγονός ότι ξανακαταφέρνουν να δημιουργήσουν το ίδιο κλίμα από τους κεντρικούς χαρακτήρες και τον περίγυρο μέχρι τους απόλυτους κομπάρσους, που στην πορεία σε τοποθετεί στο πεδίο της μάχης με τη ρεαλιστικότητα του. Το Generation Kill είναι ένας άξιος διάδοχος του Jarhead στην παρουσίαση των πεζοναυτών.

Πέρα από την κατάκτηση όμως εμφανίζεται το πρόβλημα της διατήρησης. Με αυτό το θέμα ασχολήθηκε η Kathryn Bigelow στην περσινή ταινία The Hurt Locker η οποία απέσπασε και το Oscar από το φαβορί ως τότε Avatar του πρώην συζύγου της Bigelow, James Cameron (fun times). Η ταινία ακολουθεί την ιστορία μιας ειδικής ομάδας έρευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών στο μεταπολεμικό Ιράκ, στην προσπάθεια καταπολέμησης της τρομοκρατίας and all, και, ακομή κι αν είναι ακόμα νωρίς, και μόνο ο χρόνος θα το δείξει, το Hurt Locker μπορεί να θεωρηθεί το Apocalypse Now της εποχής μας.


Υπάρχει και η άλλη πλευρά της Αμερικανικής κατοχής του Ιράκ, και όχι μόνο μία. Το Βρετανικό Occupation πρόκειται για μια μίνι σειρά από το BBC βραβευμένη με BAFTA, και πρωταγωνιστές τους Stephen Graham (This Is England, Boardwalk Empire...) και James Nesbitt (Jekyll, Bofur στο επερχόμενο Hobbit). Το Occupation ακολουθεί τις ζωές τριών Βρετανών από το Μάντσεστερ που πήγαν στον πόλεμο στην αρχή του και πως άλλαξαν οι ζωές τους για πάντα. Ο καθένας με τους δικούς του λόγους ξαναγυρνούν στο Ιρακ οι δύο ως μισθοφόροι και ο τρίτος πιστός στις ένοπλες δυνάμεις τις πατρίδας του. Παράλληλα, παρουσιάζει την νέου είδους απολυταρχία που δημιουργήθηκε στο Ιράκ μετά τον πόλεμο, δραματικά (βρετανικά), το πως η χώρα κατέλληξε ένα παιχνίδι συμφερόντων ενώ η ίδια διχάζεται στα δύο.

Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί χρειάζονται πραγματικά αρχίδια για να κάνεις μια ταινία για τον πόλεμο της εποχής σου, και στο κάτω κάτω αυτές είναι οι πρώτες ουσιαστικές δουλείες που έχουμε δει ως τώρα. Εσείς φτιάχνετε την ιστορία, και άλλοι την παίρνουν και φτιάχνουν κάτι όμορφο...

2 σχόλια:

  1. Δεν έχω δει το "Occupation", αλλά θα το πράξω στην πρώτη ευκαιρία αφού το αναφέρεις. Το "Generation Kill" εννοείται πως είναι πολύ σπουδαία δουλειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το Occupation είναι πολύ πιο κλασική δραματική προσέγγιση. Είναι πολύ ενδιαφέρον στο πως εμφανίζει τις επιπτώσεις της μεταπολεμικής κατάστασης στο Ιράκ αλλά και στη Βρετανία και πετυχαίνει να είναι πολύ καλό σε αυτό ακριβώς. Η μόνη διαφορά είναι ότι το Generation Kill αναπαράγει την αφηγηματική τεχνική του Wire, παρουσιάζοντας την ιστορία σαν να ξαναβλέπουμε το "ντοκιμαντέρ" τους. Πάντως και τα δύο έχουν ανεκτίμητη αξία για όσους τα έχουν δει, γιατί ακριβώς η καλλιτεχνική κάλυψη του πολέμου, είναι κάτι που κάποιος κόσμος περίμενε να δει από το 2003.

    ΑπάντησηΔιαγραφή