Ο τομέας της κωμωδίας είναι ένας στον οποίο έχω εντριφίσει εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως γι'αυτό ποτέ σαν παιδί, δεν μου άρεσαν οι ΑΜΑΝ, ή ο Λαζόπουλος και ο Ρώμας. Έγω εκείνη την εποχή έβλεπα Mel Brooks και Monty Pythons. Οι κωμωδίες όμως είναι πάντα ένα easily viewable είδος και μιλάω συγκεκριμένα για το είδος του situation comedy ή κοινώς sitcom. Ένα κλασσικό πια format της Αμερικάνικης τηλεόρασης το sitcom μας έχει κουράσει για δεκαετίες με λίγες εξαιρέσεις ποιότητας. Συστατικά για ένα sitcom: 4 κάμερες, 20λεπτα επεισόδια, ένα πλατώ με 2-3 χώρους και 4-6 χαρακτήρες που συνυπάρχουν σε αυτούς τους χώρους. Όσοι έχουν δει το Arrested Development έχουν ήδη καταλάβει ότι πρόκειται για ένα sitcom όπως κανένα άλλο. Προσωπικά το παρακολούθησα σε μια δύσκολη περίοδο και πλέον το έχω συνδοιάσει ότι κάθε φορά που κάτι μου πάει στραβά βλέπω κανά δυο επεισόδια για να στρώσω. Σήμερα για παράδειγμα ανακάλυψα ότι ο Gandalf ο Γκρίζος που έχω σε μινιατούρα έσπασε το χέρι του και μετά από μία ώρα παρέα με την παρέα του Mitchell Hurwitz αποφάσισα να γράψω για αυτό. Τυχαίνει αυτό τον καιρό να το βλέπουν και κάποιοι φίλοι στην Αγγλία (μετά από πολύ πρήξιμο), τους οποίους ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκαν και εκείνοι με ευχαριστούν που το μοιράστηκα μαζί τους.
Τώρα θέλω να θέσω το ερώτημα του τι κάνει ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να γράψει. Είναι μαι κατάρα-σκάλωμα και ο καθένας έχει διαφορετικούς τρόπους να βγει από αυτό. Γι'αυτό και αυτή τη στιγμή στο workstation μου έχω να καίγονται αρωματικά από το Dubai και ένα Zen καταράκτη και ομολογώ ότι βοηθάνε αρκετά, και τα συγχαρητήρια μου στην Lindsay Bluth/Funke για τις συμβουλές της περί γαλήνης. Από την άλλη μπορεί να φταίει ότι σταμάτησα να βλέπω My Name Is Earl και συνέχισα το Angel κάνοντας έτσι ένα τεράστιο leap forward σε θέματα ποιότητας. Για να καταλλήξω λοιπόν παρατήρησα ότι στο Arrested Development οι συγγραφείς έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν το θέμα του σκαλώματος με κάποιο μαγικό τρόπο με αποτέλεσμα απουσίας των λεγόμενων fillers (σκηνές απολύτως άχρηστες για την πλοκή που υπάρχουν μόνο και μόνο για να γεμίζουν το χρόνο του επεισοδίου).
Το Arrested Development είναι ένα sitcom, με single camera setup, με τον Ron Howard στην αφήγηση, τον Jason Bateman ως τον (πιο) κεντρικό χαρακτήρα και άλλους 8 pain in the ass χαρακτήρες που ο καθένας ζει σε έναν αποκλειστικά δικό του κόσμο. Η ιστορία περιτριγυρίζει μια οικογένεια με πολλά, πολλά, πολλά λεφτά και μηδενική όρεξη να δουλέψει. Όλη τους τη ζωή την έχουν περάσει μέσα σε μια αφασία που πρέπει να παραδεχτώ είναι αξιοζήλευτη. Το θέμα είναι ότι η αφασία αυτή έχει ως αποτέλεσμα να τρελαίνει το μοναδικό ρεαλιστή της οικογένειας, επιβαρύνοντάς τον με το κάθε μικροπρόβλημα/μαλακία 8 ακόμα ανθρώπων.
Τι διαφορετικό έχει όμως από κάθε άλλη κωμωδία της δεκαετίας του; Πολύ απλά, ανελέητο γέλιο, απίστευτο συνδοιασμό black and white χιούμορ και μεγάλες δόσεις σουρεαλισμού που εκπέμπονται από ίσως τους πιο δυσανάλογους χαρακτήρες που έχει δει ποτέ (αυτούσιους) η τηλεόραση. Τα αστεία κυμαίνονται από βιτριολικές ατάκες μέχρι φανταστικές παρεξηγήσεις που θα έκαναν ακόμα και τους φιλόλογους της Οξφόρδης να αναθεωρήσουν τα λεξικά τους.
There's always money in the banana stand όπως λέει και ο αγαπημένος μου George Senior (στους συγγενείς Pop pop) και γι'αυτό η "οικογένεια της συμφοράς" θα επανέλθει σύντομα και αυτή τη φορά στη μεγάλη οθόνη. Και εμείς ακόμα θα γελάμε. Γιατί στο κάτω κάτω όλοι μας θέλουμε ένα Afternoon Delight, είτε βαριόμαστε, είτε έχουμε προβλήμα, είτε είμαστε από την Κορέα. Τα πολλά συγχαρητήρια μου στον Mitchell Hurwitz που κατάφερε να κάνει Arrest ένα τέτοιο Development, το οποίο μπόρεσε να κάνει και μια τόσο μεγάλη παρέλαση διασημοτήτων της σημερινής κωμωδίας όπως Zach Braff, Ben Stiller και τον Michael Moore (!). Εγώ, ο Paulie, μέλος του υπαρκτού σουρεαλισμού... Υποκλίνομαι... Anyong!! PAULIE... OUT!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου