Ποιά είναι η έννοια ενός θαύματος; Φαντάζομαι πως είναι κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά. Σε ένα σύμπαν λοιπόν που αποδεικνύει ότι ακόμα και το άπειρο διαστέλεται, σε ένα πλανήτη που κατάφερε να δημιουργήσει τις ακριβείς συνθήκες για την ανάπτυξη ζωής πάνω σ'αυτόν, στην εξέλιξη που ενώ μπορούσε να πάρει δισεκατομμύρια άλλες πορείες αλλά κατέληξε στη δημιουργία του ανθρώπου και την δική του εξέλιξη ως είδος μέχρι να φτάσει στα επίπεδα consciousness που έχει φτάσει στη σημερινή κοινωνία. Και τα όρια της ανθρώπινης σκέψης και της λειτουργίας του εγκεφάλου είναι από μόνο του ένα θαύμα. Σκεφτείτε για λίγο πόσοι διαφορετικοί συνδυασμοί μπορούν να γίνουν γενετικά για να διαμορφώσουν έναν άνθρωπο στη γέννηση και πόσο μάλλον τις άπειρες περιπτώσεις διαφορετικής ανατροφής-διαμόρφωσης κάποιου από τη στιγμή που θα βγει από τη μήτρα.
Θεωρητικά λοιπόν αυτό υποστηρίζει 2 υποθέσεις. Πρώτον (έστω γνωστός X τα παραπάνω) αν όντως είναι έτσι τα πράγματα (και δεν είναι όλα ένα ανελέητο chain of events που οδηγεί σε κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο κάποιας ανώτερης δύναμης) ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και υπάρχουν μη υπολογίσιμες πιθανότητες να ύπαρξουν ποτέ 2 ίδια αντίτυπα. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι όσο μπροστά κι αν φτάσει η τεχνολογία, είτε στο να βλέπουμε ταινίες 3D, είτε 4D, είναι πρακτικά αδύνατο να δημιουργηθεί ένα μηχάνημα που να κάνει project ανθρώπινες εμπειρίες γιατί πολύ απλά ο εγκέφαλος μας και το νευρικό μας σύστημα είναι υπερβολικά ανώτερα από τους υπολογιστές της NASA.
Στο Dollhouse βλέπουμε το πώς η ύπαρξη μιας τέτοιας μηχανής θα μπορούσε να επιρεάσει άμεσα, και έμμεσα, τον κόσμο που ξέρουμε σήμερα. Έχουμε μια καρέκλα που κατέχει τη δυνατότητα να στείλει έναν εγκέφαλο σε αυτό που ο John Locke (ο φιλόσοφος, όχι ο τύπος από το LOST που δεν λέει να πεθάνει) ανέφερε ως tabula rasa, δηλαδή στο σημείο όπου η γνώση είναι μηδενική. Αμέσως μετά, σαν ένα CD-RW, ο άδειος πια εγκέφαλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να γεμιστεί με άλλες προσωπικότητες και μόλις αδειαστεί ξανά να μην έχει καμία ανάμνηση από αυτές. Περιττό να πω ότι μια τέτοια ανακάλυψη, αν ποτέ εφευρεθεί θα χρησιμοποιηθεί για ακριβώς τους λόγους που περιγράφονται στη σειρά. Για άλλη μια φορά, θα επιτεθώ στην άρχουσα τάξη που αποχαυνώνεται από την πολυτέλεια του χρήματος και της εξουσίας αλλά κατά βάθος της λείπει η ανθρώπινη επαφή. Θέλοντας να αποκτήσουν και αυτό, στρέφονται στα Dollhouses με την ελπίδα ότι με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας θα μπορέσουν να βρουν τον τέλειο σύντροφο για ενοικίαση.
Τα σπίτια φροντίζουν να τηρούν κάποιους ηθικούς κανόνες, θέλοντας να διαφοροποιηθούν από μπουρδέλα ή εμπόριο λευκής σαρκός και δέχονται συμβόλαια με εθελοντές για πέντε χρόνια έναντι μεγάλης πληρωμής. Επιπλέον, σε αυτό το διάστημα ζουν υπό προστατευμένες συνθήκες ως Dolls (άδειοι) σε σουίτες πολυτελείας. Παράλληλα τίθονται πολλά ηθικά ζητήματα όπως το κατά πόσο αύτο είναι σωστό, ακόμα και κάτω από αυτές τις ιδανικές συνθήκες, αλλά και φιλοσοφικά και κυρίως η σύγκρουση ενστίκτων και προσωπικότητας (ή προσωπικοτήτων σε αυτή την περίπτωση).
Φυσικά μια σειρά με τόσο βαθύ υπόβαθρο δεν περίμενα ποτέ να αγγίξει την Αμερική και δυστυχώς σε αυτούς βασιζόταν η ζωή της. Μετά την ακύρωση του στο τέλος της πρώτης season, το Dollhouse κέρδισε άλλη μια season ζωής με τον οικονομικό περιορισμό του 13ου επεισοδίου της πρώτης, γνωστό και ως Epitaph One, μόνο για να ξαναακυρωθεί 6 επεισόδια αργότερα με ένα περιθώριο για άλλα 7. Σε εκείνο το σημείο, ο μάστορας της τηλεόρασης Joss Whedon και η δυναστεία του, αποφάσισαν να τελειώσουν αυτή την ιστορία, ή τουλάχιστον την ιστορία όπως την είχαν προγραμματίσει, με αποτέλεσμα να μαζέψουν όλα τα στοιχεία της πλοκής μέσα στα τελευταία αυτά επεισόδια.
Με μία μαγευτική Elisha Dushku σε ρόλο της ξεχωριστής κούκλας μέσα στο κουκλόσπιτο, έναν Fran Kranz ως ο καλύτερος geek στην ύπαρξη τους, μια Olivia Williams που θα πτοηθεί μόνο αν της πυροβολήσουν τη vodka, 24 επεισόδια που οδηγούν όλα στα τελευταία Epitaph επεισόδια της κάθε season και ένα μαγικό duet των Maurissa Tancharoen και Jed Whedon στο τέλος του Epitaph One το Dollhouse θα είναι μια ακόμα σειρά που έφυγε πριν την ώρα της. Μια σειρά που ήξερε να χρησιμοποιεί τέλεια την έκφραση calm before the storm, σε τρέλαινε στο dejavu μέχρι που άρχιζες να λες από μόνος σου: "Did I fall asleep?" Λατρεύω μια σειρά που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να κάνει ένα μπαμ και να μου πετάξει κάτι φανταστικό. Και αν είστε στα πρώτα επεισόδια και νομίζετε ότι δεν πάει πουθενά...
Guess again!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου