Κάποιος παρατηρητικός αναγνώστης θα μπορούσε να αξιοποιήσει το μοτίβο που ανακάλυψα. Τυχαίνει να μου παίρνει ακριβώς μια βδομάδα από το τελευταίο post μέχρι το επόμενο. Φόρτος εργασίας βλέπετε, σε συνδοιασμό με την ατάκα του Spike από το Buffyverse: "I had a plan, a good plan, carefully laid out, but I got bored..." Όλοι μας θέλουμε που και που λίγο χρόνο για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, όχι πως εγώ έκανα κάτι πρωτότυπο ή εντυπωσιακό. Απλά είδα κάποιον να κάνει κάτι πρωτότυπο και εντυπωσιακό. Είδα Doctor Who.
Η αλήθεια είναι ότι το παρακολουθώ εδώ και καιρό σταδιακά με αποτέλεσμα μια δυο φορές το μήνα να αλλάζει το facebook status μου σε "I'm the doctor, pleased to meet ya" ή "I can now pronounce Raxacoricofallapatorius". Κατά βάθος θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος θα αποδειχτεί ότι ο Doctor είναι ένας ταχυδακτυλουργός με εξάρτηση για αντικαταθλιπτικά γιατί αλλιώς πρόκειται για ένα εξωπραγματικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ακόμα και για τους υποστηρικτές της, καλή ώρα... Ο αγαπημένος μου πρωταγωνιστής (με μοναδική εξαίρεση τον Malcolm Reynolds) είναι κατά βάθος σαν και μένα, ένας μοναχικός geek που θέλει να δει και να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί, με τη διαφορά ότι αυτός το κατορθώνει αυτό με τη χρήση μιας χωροχρονομηχανής σε σχήμα ενός Police Box του βικτωριανού Λονδίνου, ενώ εγώ συνεχίζω να κάθομαι ακόμα μπροστά στην όθονη του λάπτοπ ή του κινητού.
Επιτέλους μια ιστορία με ταξίδια στο χρόνο χωρίς να περιμένεις να φτάσεις κάπου συγκεκριμένα για κάποιον προκανονισμένο σκοπό, παρά μόνο για να ευχαριστηθείς την εμπειρία. Παρέα με έναν 900χρονο ανθρωπόμορφο εξωγήινο με δύο καρδιές (κυριολεκτικά και μεταφορικά), τελευταίο της φυλής του, ο οποίος ακολουθεί πιστά την ιδεολογία του live and let live, ένα ταξίδι σουρεαλισμού και απεριόριστης φαντασίας στα βάθυ του σύμπαντος και του χρόνου με πολύ παιχνιδιάρικη διάθεση που περνάει το μήνυμα ότι υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή, οπότε βγες έξω και εξερεύνησέ τα.
Για τους αρσενικούς viewers βλέπουμε ένα νέο πρότυπο που ξεφεύγει από τα κοινότυπα και για τους θυληκούς μια φανταστική προσωπικότητα, με cockney προφορά, που θεωρείται άξια για imaginary crush επειδή όχι μόνο κάνει το χρόνο να μην έχει σημασία, αλλά κυρίως γιατί δεν λαμπιρίζει στο φως και κατά βάθος είναι μια κακή μεταφορά του ενός εκατοστού από τα θέματα που άγγιξε το Buffy the Vampire Slayer στις 3 πρώτες seasons του. Ο Doctor βέβαια έχει σπάσει ρεκόρ όντας ο μόνος χαρακτήρας που έχει 30 seasons ζωής σε τηλεοπτική σειρά. Η ύπαρξη του μας είναι γνωστή από τα 60's (με κάποια διαλείματα). Ο τύπος δεν πεθαίνει, όχι επειδή είναι survivor, αλλά επειδή μετενσαρκώνεται-μεταμορφώνεται σε άλλο σώμα παραμένοντας πάντα το ίδιο ενθουσιώδης και συναρπαστικός. Εγώ βέβαια θα μιλάω μόνο για τους 2 Doctors που έχω ζήσει μέχρι σήμερα και θα αναφερθώ και στους επόμενους όταν έρθει η ώρα τους.
Christopher Eccleston ή David Tennant forum? Ο Paulie λέει και οι 2. Αγαπάμε Doctor και θαυμάζουμε όλα όσα έχει ζήσει. Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν παρών στη δολοφονία του JFK, να γνωρίσω όλες τις βασίλισσες της Αγγλίας (λέμε τώρα, αν και θα θέλα να με βλέπει η Elizabeth the 1st και να φωνάζει get him), να συζητήσω με τον Shakespeare και τον Dickens, αλλά εκτώς όλων αυτών, να ανακαλύψω τα μεγαλύτερα μυστικά της ιστορίας και του σύμπαντος που φαίνεται ακόμη πιο περίπλοκο από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, να πολεμήσω ενάντια σε Daleks και Cybermen και να δω τον ήλιο να καταβροχθίζει τη Γη, 5 δις χρόνια από σήμερα.
Γραμένο με ένα πανέμορφο τρόπο που μοιάζει με Hitchhiker's Guide to the Galaxy (φαντάζομαι ότι είναι ο τρόπος που βλέπουν οι Βρετανοί την επιστημονική φαντασία) το μοναδικό πρόβλημα της σειράς είναι το σκαμπανέβασμα των επεισοδίων που μπορούν να κυμανθούν από βαρετά σε θριαμβευτικά που μπορούν να σε επαναφέρουν στη μαγικότητα της εξερεύνησης.
Κάθε άντρας προσπαθεί να χαρίσει τα άστρα σε αυτή που έχει δίπλα του, τι κάνει όμως ένας άντρας που κατα βάθος θα παραμείνει για πάντα παιδί και έχει δωρεάν εισιτήριο διαρκείας για όλο το σύμπαν αλλά κατά βάθος είναι ο πιο μοναχικός ήρωας της ιστορίας; Φαντάζομαι ότι προσκαλεί κόσμο για παρέα αλλά δυστυχώς είναι πρακτικά ανίκανος να τους πει τι πραγματικά νιώθει για αυτές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει καμία τους αρκετά. Αλλά και πάλι δεν έχει σημασία που πηγαίνεις, αλλά το τι βιώνεις μέχρι να φτάσεις εκεί.
Having said that, βγάζω τα 3D γυαλιά μου, φοράω το καουμπόικο καπέλο μου και την κάνω για την Deadwood...:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου