Firefly (2002)

Προτού ξεκινήσω άλλο ένα ταξίδι στα βάθη του διαστήματος πρέπει να πω ότι όσο κι αν προσπαθήσω να συγκρατηθώ αυτό το review είναι doomed να βγει biased. Η πρώτη μου επαφή με το creative genius που φέρει το όνομα Joss Whedon ήρθε όταν έπιασα στα χέρια μου ίσως το καλύτερο comic book series που έχω διαβάσει από τότε (Astonishing X-Men #1-24). Μετά, όπως κάνω για κάθε δημιουργό που με αφήνει τόσο μ.., πιάνω το work του και το ξεσκίζω. Επειδή όμως θέλω να έχω την ευκαιρία να μιλήσω για κάθε σειρά του ξεχωριστά θα κόψω το babbling about how I would look like a desperate groupie for a chance to have dinner with Joss and discuss his works. Ο Whedon είναι για μένα ένας Tarantino της τηλεόρασης. Παίρνει ένα θέμα που τον ενδιαφέρει, παίρνει άλλο ένα, χώνει μέσα πολλούς breakout characters, χιούμορ, συναίσθημα, δράση και πολλά μηνύματα and we got a series! Αύτο είναι που εμείς οι fans αποκαλούμε Whedonesque. Το άλλο που είναι Whedonesque είναι το reception τους. 3 cancellations στις τελευταίες 2 σειρές του. Ευτυχώς που υπάρχουμε κι εμείς, οι chosen ones, που προσκυνάμε την κάθε δημιουργία του γιατί πολύ απλά ΞΕΡΟΥΜΕ!

Όπως ανέφερε ο Dr. Sheldon Cooper (PhD) στη λίστα του με τους μεγαλύτερους προδότες της ιστορίας «He owns FOX and they cancelled Firefly. » Από τη στιγμή που το τέλειωσα μέχρι σήμερα πέρασα αμέτρητες ώρες κοιτάζοντας τα αστέρια σκεπτόμενος (όσοι αναρωτιούνται, το μπάνιο μου έχει γυάλινη οροφή) αν το Firefly θα ήταν ακόμα καλύτερο αν είχε περισσότερα επεισόδια. Το series ήταν αρκέτα short lasting. Ένας διπλός πιλότος, 13 επεισόδια και μια δίωρη ταινία που έκλεισε κάποια από τα θέματα που δεν πρόλαβε να κλείσει η σείρα. Και αν το ερωτευτείς όπως εγώ έχω κανά δυο last fixes να προτείνω. Do you like comic books? How do you like THEM comic books?


Σήμερα είναι σημαντική μέρα για μένα διότι σήμερα ανακαλύπτω ποια είναι επιτέλους πιο αγαπημένη μου σειρά, Firefly ή Battlestar. Ο νικητής θα είναι το άρθρο με το μεγαλύτερο word count.

Firefly λοιπόν... 500 χρόνια στο μέλλον ο υπερπληθυσμός κούρασε τους Γήινους και αναγκάστηκαν να βρουν άλλο μέρος να ζήσουν στο Γαλαξία. Βρήκαν λοιπόν ένα νέο ηλιακό σύστημα (hey look I quoted the opening!) με εκατοντάδες πλανήτες και βράχους τους οποίους έκαναν teraform ώστε να έχουν γήινη βαρύτητα και ατμόσφαιρα. Και όπως με την ιστορία των Ευρωπαίων και του Νέου Κόσμου συνέβη το ίδιο πράγμα, όσο πιο μακριά πήγαινες από τους κεντρικούς πλανήτες τόσο περισσότερο ένιωθες ότι είσαι στην Άγρια Δύση του 1870. Αξίζει να σημειώσω ότι τα σκάφη δεν έχουν FTL Drive ώστε να τους επιτρέπει το warp drive travel, αλλά χρειάζονται καμιά δυο μερούλες για να πάνε από πλανήτη σε πλανήτη, εξηγώντας το lack of civilization στις άκρες του συστήματος.

Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία (και δεν μπορώ να φανταστώ το πόσο θα γελάσει ο Pete που προσφέρθηκε να διορθώνει τα άρθρα μου από δω και πέρα) κάποιοι «δυνατοί» θέλησαν να ενώσουν όλους τους πλανήτες κάτω από μια συμμαχία (φαντάζομαι ότι έχετε ήδη κάνει μερικούς παραλληλισμούς). Και όπως είπε ο Isaac Neuton, each action has an equal and opposite reaction. As far as I know 2 opposite actions is a nice big fat war. Φυσικά η Συμμαχία των Κεντρικών Πλανητών εκτόπησε τον ανταγωνισμό των Browncoats που υποστήριζαν την ανεξαρτησία. 6 χρόνια μετά τον πόλεμο μια ομάδα Browncoats κυκλοφορούν με ένα μικρό επιβατηγό διακινώντας εμπορεύματα στους μακρινούς πλανήτες (παράνομα) ενώ ταυτόχρονα κρύβονται από τα συμμαχικά σκάφη και να αντιμετωπίζουν διάφορους κινδύνους στο δρόμο τους.


Το show είναι γυρισμένο σαν ένα sitcom βασισμένο σε μια ζωή πάνω στο πειρατικό σκάφος όπου ο κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός, και στο background του αλλά και στις υποχρεώσεις που έχει πάνω στο σκάφος. Παράλληλα οι ίδιοι χαρακτήρες ζουν μέσα σε ένα space western που μου θυμίζει το Bravestarr της παιδικής μου ηλίκιας. Ειλικρινά δεν μπορούσα πότε να φανταστώ ότι αυτά τα 2 είδη θα μπορούσαν να είναι τόσο… cool! Κυρίως όταν βλέπεις το Firefly class vessel να ξεκινάει με μια cowboy music αλλά να μην ακούς τίποτε άλλο. Σε αυτό το σημείο θέλω να βρίσω λίγο τον Ridley Scott για το Alien, που παρότι τη θεωρώ φανταστική ταινία, τρώει ένα υπέρτατο FAIL. Το poster λέει: «In space no one can hear you scream.» Anyway για να γλιτώσω το spoil που παραλίγο να κάνω θα πω ότι γενικά στην επιστημονική φαντασία ένα κοινό λάθος είναι ο ήχος στο διάστημα. In simple physics, sound is a wave and cannot travel through a vacuum. Ήταν πολύ ωραίο που μετά τον Kubrick υπήρχε και ο Joss που αποφάσισε να μείνει πιστός στους νόμους της φυσικής. Παρόλο που είμαστε 500 χρόνια στο μέλλον και έχουμε πάει λίγο πιο βαθιά (λέμε τώρα) στο διάστημα so far there hasn’t been any sign of alien life. Κατά βάθος Whedon είναι people person (και feminist as you will figure out) και ο ίδιος είναι αρκετά διαφωτισμένος.

Στους «διαβασμένους» watchers το προτείνω ανεπιφύλακτα για τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί υπαρξισμού, θρησκείας και για τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Δεν σκοπεύω να κάτσω να σχολιάζω ένα ένα το κάθε φανταστικό πλάνο που έχει τραβήξει ο David Solomon και το πόσο υπέροχα και αρμονικά οι χαρακτήρες συνεχίζουν τα interactions τους μέσα στο Serenity χωρίς να ασχολούνται πάντα με ότι συμβαίνει σε πρώτο πλάνο. Και βλέπεις από την αρχή ότι το σκάφος λειτουργεί και αυτό σαν entity που συνυπάρχει με τους πρωταγωνιστές. They love it and it loves them back. I love it. And I don’t give half a hump what you think. I’ll be in my bunk.

P.S. Ότι δεν καταλαβαίνεις είναι στα κινέζικα... όλα συμβαίνουν λόγω υπερπληθυσμού στη Γη... Do the math και γαμάτε γιατί χανόμαστε...

P.P.S. Firefly και Battlestar ισοφαρίζουν για την θέση τους στην καρδιά μου...