Deadwood (2004-2006)

Όταν αρχίζεις να βλέπεις τις πραγματικά εξαιρετικές σειρές δεν μπορείς να περιμένεις ότι υπάρχουν περισσότερες εξίσου εξαιρετικές για να εξερευνήσεις. Μετά από ένα διάστημα 2 μηνών που έβλεπα μόνο πράγματα που περίμενα να διαγράψω από το δίσκο, ευτυχώς έφτασε η στιγμή να το ξαναγεμίσω. Έχοντας πλέον μεγαλύτερη αντοχή σε μεγαλύτερα επεισόδια έκανα μια στροφή στο HBO και ανάμεσα σε Sopranos και Six Feet Under ξεχώρισα το Deadwood του David Milch μιας και ήταν το πρώτο που τελείωσα από τα 3. Τον τελευταίο μήνα έκανα bounce ανάμεσα σε αυτό και το Angel του Whedon με αποτέλεσμα να ευχαριστηθώ αρκετές ώρες πραγματικά καλής τηλεόρασης. Και μαζί με το John from Cincinnati, θεωρώ πια τον Milch άξιο για εισαγωγή στο πάνθεον των τηλεοπτικών δημιουργών (φημολογείται ότι στους επόμενους μήνες θα προστεθούν και άλλοι.


Τις προάλλες κατέλληξα σε μια συζήτηση με θέμα το πώς οι σειρές εποχής καταφέρνουν (μερικές φορές) να απεικονίσουν το ακριβές κλίμα της αντίστοιχης περιόδου μέσα από το διάλογο, και μάλιστα έμαθα ότι υπάρχει μια ολόκληρη επιστήμη βασισμένη στη μελέτη της ομιλίας σε διαφορετικές εποχές, ενόματι φημιολογία. Ο Milch μάλλον το έχει μελετήσει καλά το θέμα, τουλάχιστον για τη Deadwood, South Dakota του 1876 και αυτό φαίνεται γιατί σε αντίθεση με τα περισσότερα westerns που εμφανίζονται στα οπτικοακουστικά μέσα τείνουν να χρησιμοποιούν ένα είδος διαλόγου που μπορώ να εκφράσω μόνο ως "καουμποϊλίκι". Που δεν το κατηγορώ γιατί υπάρχουν καουμποϊλίκια με υπογραφές Sergio Leone και Sam Peckimpah που έχουν αφήσει ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Στην μικρή όμως δεν αρμόζουν και τόσο γιατί θα έκαναν το Deadwood να μοιάζει με το Supernatural. Επείδη για τον Milch το καουμποϊλίκι είναι τόσο ξεπερασμένο αποφασίζει να δείξει μια αγριάδα με πιο καθημερινό τρόπο. Βάζοντας 46 fucks στον πιλότο και τον Ian McShane να δίνει νέο ήχο στη λέξη cocksucker.

Ένα πράγμα που συνέβει πολλές φορές μέσα στο χρόνο που έβλεπα τη σειρά είναι ότι άλλαξα πολλές φορές γνώμη για το statement που ήθελε να αφήσει και ακόμα και τώρα πιστεύω ότι σίγουρα κάτι μου διέφυγε. Γενικά όμως αυτό που μου έμεινε είναι μια επίδειξη του πώς η ανθρώπινη κοινωνία έφτασε στη σημερινή του κατάρρευση και ότι κατά βάθος ήταν καταδικασμένος από την αρχή της ύπαρξης του.

"If this is God's will, he is a son of a bitch"


Δεν ξέρω αν ο θεός έβαλε το χεράκι του, όπως συμβαίνει σε μερικές άλλες σειρές, αλλά εδώ έχω μια εντύπωση ότι η Deadwood περνάει τα πολύ βασικά στάδια ενός πολιτισμού, από την ίδρυση, στη δημοτικότητα, στην εποχή των ηρώων και το πώς αντιμετωπίζουν τον ερχομό της εποχής του κεφαλαίου. Και σε μία πόλη που ο καθένας ζει και δρα με βάση τον προσωπικό του ηθικό, ή ανήθικο κώδικα, και ως αποτέλεσμα δημιουργούνται αντικρουόμενα συμφέροντα που παραμένουν κι αυτά ως κάτοικοι της πόλης μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα πρέπει να πληρώσει.

"You can't fuck the future sir, the future fucks you"


Γενικά πάντως το Deadwood μπορεί να μην είναι από τις σειρές με τις οποίες κόλησα αλλά ήταν πραγματικά κάτι πολύ όμορφο, ίσως το κοντινότερο που η τηλεόραση θα φτάσει ποτέ στο θέατρο, ίσως η καλύτερη σειρά στην ιστορία της και κάνοντας για αυτή ότι είχε καταφέρει να κάνει Ο Νονός στον κινηματογράφο. Το Deadwood είναι μια must see σειρά. Θα κλείσω με μια υπόκληση σε όλο το cast αλλά κυρίως στον Ian McShane στο ρόλο του Al Swearengen. Έμεινα δίχως λόγια.

FlashForward (2009-ongoing)

Μια σειρά για την οποία μου έπρηξαν τα αυτιά πολύς κόσμος τον τελευταίο καιρό. Σαν την μύγα στο μέλι με τραβάνε τα scifi και έδωσα αρκετή σημασία στην δημοτικότητα που απέκτησε από τα πρώτα του επεισόδια κιόλας. Μπήκα λοιπόν στο FlashForward με τις καλύτερες προθέσεις επειδή ακριβώς μου πέρασε μια υποψία ότι θα μπορούσε να εξελιχτεί στο νέο μεγάλο θέμα της τηλεοπτικής επιστημονικής φαντασίας που μετά από πολλά χρόνια ύπαρξης έχει αρχίσει να ανεβαίνει ραγδαία σε θεαματικότητα. Το γεγονός ότι ο πιλότος πήρε υποψηφιότητα για Hugo Award στο πλάι του Epitaph One του Dollhouse και τριών Doctor Who επεισοδίων, μου έδωσε μεγαλύτερες ελπίδες.

Ξεκίνησα να το παρακολουθώ και είδα μια σείρα με πολύ Michael Bay σκηνοθεσία, με το κλασικό στυλάκι «το FBI ξέρει τα πάντα και σώζει την κατάσταση (πάλι)» που είχαν κουράσει οι χολυγουντιανές παραγωγές μέχρι και τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Για την υπόθεση θα πω ότι πιο ουδέτερο μπορώ. Μια μέρα, όλος ο κόσμος λιποθύμισε την ίδια στιγμή για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο ο καθένας είδε το μέλλον του ακριβώς 6 μήνες μετά. Μη γνωρίζοντας τίποτα για το τι συμβαίνει οι πράκτορες που ακολουθεί η ιστορία αρχίζουν από την αρχή με σκοπό να μάθουν ότι περισσότερο μπορούν. Νομίζω ότι το μέγεθος του cast της σειράς υποδεικνύει ξεκάθαρα ότι το πάνε για υπερπαραγωγή, όχι λόγω πληθυσμού αλλά λόγω του μεγέθους των ονομάτων που έχουν εισάγει σε αυτήν.


Joseph Fiennes, John Cho, μια δυο μεταγραφές από το Lost και ένας guest star Seth McFarlane, που δυστυχώς δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στο μή-voice acting. Δημιουργεί πάντως ένα αρκετά πρωτότυπο μυστήριο που αρχίζει να ξεδιπλώνεται ωραία από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, αλλά και πάλι στα επόμενα το άργησε παραπάνω και όσο να’ναι δεν αρχίζω άλλο μυστήριο προτού τελειώσει το Lost, και πόσο μάλλον που μου έχει κολήσει η υποψία ότι δεν έχει ελπίδες για σύντομες απαντήσεις. Ένα τελικό σχόλιο. Έχω καλύτερα πράγματα να ασχοληθώ από κάτι που είναι ακόμα τόσο στην αρχή. FlashForward τα ξαναλέμε σε δυο-τρία χρόνια αν αλλάξει κάτι.

Stargate Universe (2009-ongoing)

Επιστροφή από πολυαναμενόμες διακοπές και καθώς ξαναμπαίνουμε στην καθημερινότητα είπα να ανεβάσω κανά δυό αρθράκια, έτσι για το καλό.

Σε όσους δεν έχουν πιάσει ακόμα το πάθος μου, θα δηλώσω και άμεσα ότι είμαι μεγάλος Star Wars fan από μικρός. Στην πορεία είχα κάνει κινήσεις να επεκταθώ και σε άλλα σύμπαντα επιστημονικής φαντασίας. Το Terminator μου ψιλοκάθησε γιατί το θεώρησα αστείο, το Battlestar κόλησε... για πολύ προφανείς λόγους, η τελευταία προσπάθεια να μπω στα Star Trek πέθανε με την περσινή ταινία του J.J. Abrams ο οποίος δήλωσε ανοιχτά ότι προτιμάει τα Star Wars.

Καλά αυτά τα λίγα άσχετα και το θέμα είναι ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και με τη μνήμη ότι δεν είχα αντιπαθήσει την ομώνυμη ταίνια του Roland Emmerich είπα να μπω λίγο σε Stargate κλίμα. Λανθασμένα πληροφορημένος ότι η σειρά που μόλις ξεκίνησε αποτελεί ένα ολοκαίνουριο story arc από τα προηγούμενα, που είχαν παραμείνει σχεδόν στάσιμα και ακολουθούσαν την αρχική ταινία, και ότι θα εξήγουσε από την αρχή έτσι ώστε να γλιτώσω τα δυσφημισμένα SG-1 και Stargate: Atlantis, που θα ήταν απίστευτα χρονοβόρα και πιθανότατα παντελώς ανούσια από μεριά ποιότητας. Εκτώς ότι είμαι χαμένος, και όσο αρχίζω να καταλαβαίνω, τόσο πιο πολύ εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο με το πόσο χαζό είναι αυτό που βλέπω.


Η τραγική συνειδητοποίηση όμως, ήρθε όταν κατάλαβα ότι το SGU είναι πρακτικά το Lost, αλλά στο διάστημα. Μμ, και το Lost in Space εξίσου κακό το είχα κρίνει. Ας δούμε τη λίστα, καινούριος Τρελό-Σκωτσέζος, καινούριος ήγετης, καινούρια γιατρός, και το σημαντικότερο, καινούριος χοντρός (σαφώς μικρότερος βέβαια). Για να μην τα λέω απέξω απέξω, μια ομάδα επιστημόνων και στρατιωτικών περνάει ένα Stargate και αποκλείονται σε ένα σκάφος φτιαγμένο από τον ίδιο εξωγήινο λαό που εφηύρε τις πύλες προσπαθόντας να βρουν ένα τρόπο να γυρίσουν στη Γη. Uhm… No… Ομολογώ ότι ήμουν πολύ συνεπαρμένος όταν ανακάλυψα την ύπαρξη του Syfy ως κανάλι αλλά ,ειλικρινά, μέχρι τώρα μόνο τα Battlestar related shows μου έχουν κάνει αίσθηση.