Όταν αρχίζεις να βλέπεις τις πραγματικά εξαιρετικές σειρές δεν μπορείς να περιμένεις ότι υπάρχουν περισσότερες εξίσου εξαιρετικές για να εξερευνήσεις. Μετά από ένα διάστημα 2 μηνών που έβλεπα μόνο πράγματα που περίμενα να διαγράψω από το δίσκο, ευτυχώς έφτασε η στιγμή να το ξαναγεμίσω. Έχοντας πλέον μεγαλύτερη αντοχή σε μεγαλύτερα επεισόδια έκανα μια στροφή στο HBO και ανάμεσα σε Sopranos και Six Feet Under ξεχώρισα το Deadwood του David Milch μιας και ήταν το πρώτο που τελείωσα από τα 3. Τον τελευταίο μήνα έκανα bounce ανάμεσα σε αυτό και το Angel του Whedon με αποτέλεσμα να ευχαριστηθώ αρκετές ώρες πραγματικά καλής τηλεόρασης. Και μαζί με το John from Cincinnati, θεωρώ πια τον Milch άξιο για εισαγωγή στο πάνθεον των τηλεοπτικών δημιουργών (φημολογείται ότι στους επόμενους μήνες θα προστεθούν και άλλοι.
Τις προάλλες κατέλληξα σε μια συζήτηση με θέμα το πώς οι σειρές εποχής καταφέρνουν (μερικές φορές) να απεικονίσουν το ακριβές κλίμα της αντίστοιχης περιόδου μέσα από το διάλογο, και μάλιστα έμαθα ότι υπάρχει μια ολόκληρη επιστήμη βασισμένη στη μελέτη της ομιλίας σε διαφορετικές εποχές, ενόματι φημιολογία. Ο Milch μάλλον το έχει μελετήσει καλά το θέμα, τουλάχιστον για τη Deadwood, South Dakota του 1876 και αυτό φαίνεται γιατί σε αντίθεση με τα περισσότερα westerns που εμφανίζονται στα οπτικοακουστικά μέσα τείνουν να χρησιμοποιούν ένα είδος διαλόγου που μπορώ να εκφράσω μόνο ως "καουμποϊλίκι". Που δεν το κατηγορώ γιατί υπάρχουν καουμποϊλίκια με υπογραφές Sergio Leone και Sam Peckimpah που έχουν αφήσει ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Στην μικρή όμως δεν αρμόζουν και τόσο γιατί θα έκαναν το Deadwood να μοιάζει με το Supernatural. Επείδη για τον Milch το καουμποϊλίκι είναι τόσο ξεπερασμένο αποφασίζει να δείξει μια αγριάδα με πιο καθημερινό τρόπο. Βάζοντας 46 fucks στον πιλότο και τον Ian McShane να δίνει νέο ήχο στη λέξη cocksucker.
Ένα πράγμα που συνέβει πολλές φορές μέσα στο χρόνο που έβλεπα τη σειρά είναι ότι άλλαξα πολλές φορές γνώμη για το statement που ήθελε να αφήσει και ακόμα και τώρα πιστεύω ότι σίγουρα κάτι μου διέφυγε. Γενικά όμως αυτό που μου έμεινε είναι μια επίδειξη του πώς η ανθρώπινη κοινωνία έφτασε στη σημερινή του κατάρρευση και ότι κατά βάθος ήταν καταδικασμένος από την αρχή της ύπαρξης του.
"If this is God's will, he is a son of a bitch"
Δεν ξέρω αν ο θεός έβαλε το χεράκι του, όπως συμβαίνει σε μερικές άλλες σειρές, αλλά εδώ έχω μια εντύπωση ότι η Deadwood περνάει τα πολύ βασικά στάδια ενός πολιτισμού, από την ίδρυση, στη δημοτικότητα, στην εποχή των ηρώων και το πώς αντιμετωπίζουν τον ερχομό της εποχής του κεφαλαίου. Και σε μία πόλη που ο καθένας ζει και δρα με βάση τον προσωπικό του ηθικό, ή ανήθικο κώδικα, και ως αποτέλεσμα δημιουργούνται αντικρουόμενα συμφέροντα που παραμένουν κι αυτά ως κάτοικοι της πόλης μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα πρέπει να πληρώσει.
"You can't fuck the future sir, the future fucks you"
Γενικά πάντως το Deadwood μπορεί να μην είναι από τις σειρές με τις οποίες κόλησα αλλά ήταν πραγματικά κάτι πολύ όμορφο, ίσως το κοντινότερο που η τηλεόραση θα φτάσει ποτέ στο θέατρο, ίσως η καλύτερη σειρά στην ιστορία της και κάνοντας για αυτή ότι είχε καταφέρει να κάνει Ο Νονός στον κινηματογράφο. Το Deadwood είναι μια must see σειρά. Θα κλείσω με μια υπόκληση σε όλο το cast αλλά κυρίως στον Ian McShane στο ρόλο του Al Swearengen. Έμεινα δίχως λόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου