Ή αλλιώς: Γιατί μισούμε το Twilight..
Όλα ξεκίνησαν όταν ο David Greenwalt πλησίασε τον Joss το 1998 και του πρότεινε να κάνουν μια σειρά για τον Angel, γνωστό ως τότε για την συνεισφορά του στο Buffy the Vampire Slayer. Η αλήθεια είναι ότι τα spin offs πάντα επισκιάζονται από αξία της μητρικής σειράς, ή αναγκάζουν τον θεατή να παρακολουθήσει όλη τη μυθολογία πρωτού καταλάβει που του πατάνε τα τέσσερα. Να κάνω τη διαφοροποίηση ότι όταν μια σειρά είναι character oriented αντί για story oriented δεν δημιουργεί τέτοιο θέμα (αν και δεν βρίσκω κανένα πιθανό λόγο να αγνοήσει κανείς την Buffy) αλλα και πάλι πρέπει να μπορεί να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία του να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο.
"I'm actually more of a ballad man myself"
ΝΑΙ! Φτάνει σε αυτό το επίπεδο και για μένα το ξεπερνάει. Ακόμα μια άψογη σειρά βασισμένη σε vampire fiction που κατάφερε να προχωρήσει και να κάνει κάτι διαφορετικό σε κάθε κύκλο του αλλά παρόλα αυτά άξιζε να κρατήσει παραπάνω. Γιατί ήταν από συγκινητική ως πορωτική, από κωμική σε θρίλερ, από αστυνομικό σε fantasy. Και εκτώς από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή όλοι όσοι πέρασαν από το Angel αξίζουν έπαινους μόνο και μόνο επειδή έχουν ταυτιστεί πλέον στα μάτια μου με τους χαρακτήρες που υποδήθηκαν. Για τον Wesley και την κάθε σκηνή που κρατούσε shotgun, για τον Doyle και το "Pen, paper, single malt scotch", για τον Gunn και το αυτοσχέδιο τσεκούρι του, για την ντροπαλή Fred, για το αστέρι που λέγεται Cordelia και τον Lorne και την φωνή του. Για τον Spike τα είπαμε ήδη.
"Joss, Do the Dance of Joy"
Και ας έρθουμε τώρα στο επίμαχο θέμα. Γιατί μισούμε τόσο το Twilight. Πήρε μια ιδέα που υπήρχε από τον Whedon και την βίασε. Την έκανε ακριβώς αντίθετα με όσα μάθαμε να αγαπάμε στο Buffyverse. Είσαι βρικόλακας αλλά θέλεις να είσαι καλός; ANGEL! Ο Angel ποτέ δεν αρνήθηκε sex παρά τους κινδύνους, ο Angel δεν κρυβόταν, αλλά πολέμαγε για να ζήσει αλλά και για να ζήσουν και άλλοι. Όταν τα φλωροβρυκολακάκια παίζαν το τόπι, ο Angel θυσίαζε ότι είχε και δεν είχε για να σώσει τον κόσμο και το έκανε γιατί αυτό τον έκανε αυτόν που είναι. Και γι'αυτό ο Joss τον δημιούργησε για την Buffy γιατί μια σημαντική και ανεξάρτητη γυναίκα (χωρίς να πέφτουμε στα επίπεδα του Sex and the City), γιατί ήθελε να προβάλει ένα αντρικό πρότυπο, εκτώς από το γυναικίο που είχε ήδη. Και για να ρωτήσω στους άντρες εκεί έξω: Θέλετε να βλέπετε Twilight για να σας κάθονται όσες βλέπουν Twilight; Ή θέλετε να νιώθετε περήφανος για αυτό που είστε, να είστε παράδειγμα για τους νεώτερους και να βρίσκετε τις super γυναίκες όπως η Buffy. Your call...
"Personally, I kinda wanna slay that dragon"
Never a dull moment, μπορεί να καθιερώνεται ως υπερσειρά από το ταξίδι στην Pylea αλλά εγώ το Angel το αγάπησα από το πρώτο του επεισόδιο και βρίστε με αλλά μ'άρεσε περισσότερο από την Buffy, γιατί πολύ απλά η πέμπτη season ξεφεύγει και δίνει άλλη έννοια σε ότι θεωρούμε cool, awesome, funny αλλά και amazing. Ο Angel είναι ήρωας.. τέλος. Πάσχισε με την αιωνιότητα, την μοναξιά, την προδοσία, την ίδια την κόλαση, και πάνω από όλα τους προσωπικούς του δαίμονες (μέσα του, γιατί έχει και φίλους δαίμονες - don't discriminate) χωρίς αυτό να καταφέρει να αλλάξει τη δική του καλοσύνη και διαθεσιμότητα να θυσιάσει τις ελπίδες του για το κοινό καλό. Και τελίκα, σαν ένας ακόμα Malcolm Reynolds, He aimed to misbehave.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου