Entourage (2004-2010)

Επείδη είναι καλοκαίρι και όλοι οι κανονικοί άνθρωποι (με ζωή) πηγαίνουν διακοπές, σε αντίθεση με μένα που πρέπει να μείνω στην Αθήνα που δεν τη μισώ αλλά όσο να'ναι πόσο ξενέρα είναι να φεύγουν όλοι σιγά σιγά και να συνειδητοποιείς ότι είναι πια τέλη Ιουλίου και wtf am I still doing here σαν αποτυχημένος που είναι παντρεμένος με τη δουλειά του και κάθε χρόνο γιορτάζουν την επέτειό τους σε ένα ρομαντικό εστιατόριο με κεριά και κόκκινο κρασί.

Ο πρώτος αναγνώστης αυτού του άρθρου, επειδή θα του στείλω το λινκ 2 δευτερόλεπτα αφού ποστάρω το παρόν κείμενο, θα καταλάβει αμέσως ότι χθές το βράδυ έκανα έναν μίνι μαραθώνιο από reviews σε έναν πολυαγαπημένο reviewer ο οποίος έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί τον απόλυτα ελάχιστα αριθμό σημείων στίξης και τυχαίνει να περνάει μερικές φορές ελαφρώς ρατσιστικό χιούμορ ενώ ο ίδιος τονίζει ότι δεν είναι ρατσιστής με τη χρήση subliminal messaging με animation χείροτερο κι από αυτά της Ντίσνευ του 1900.

Κάνω λοιπόν κι εγώ αυτό το μικρό αφιέρωμα ως ένας καρακαημένος ανθρωπάκος με γρήγορη σύνδεση ίντερνετ και πόλυ ελεύθερο χρόνο που βασίζεται στο γεγονός ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΚΑΝΩ, κοινώς μπλόγκερ, επείδη μια αγαπημένη σειρά που θυμίζει πολύ τα ενδιαφέροντα του τύπου που μιμούμαι αυτή τη στιγμή φετός πλησιάζει σιγά σιγά προς το τέλος της κλείνοντας τον κύκλο της μετά από 7 σεζόν μόνιμης καθυστέρησης που αν και άκρως διασκεδαστική στην πραγματικότητά είναι μια ζωντανή προβολή ενός σεξομανή που παίζει ένα βιντεοπαιχνίδι που συνδοιάζει το Sims και το The Movies σε σκηνικό Los Angeles και με επιλογή multiplayer για να παίξει και με τους άλλους 3 καθυστερημένους φίλους σου οι οποίοι κατηγοριοποιούνται ως, ο ντροπαλός κολλητός σου που τον έχεις για bitch να σου τακτοποιεί το κάθε σου πρόβλημα επειδή προσφέρεται (το οποιό είναι συνήθως σενάριο πολλών βιντεοπαιχνιδιών), τον μεγάλο σου αδερφό που παρ'όλο που είναι ένας απερίγραπτος loser συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι κάποιος, και τον αφασία μαυρίζοντα οδηγό σου που έχει ξεχάσει ότι είναι Ιταλοαμερικάνος και μοιάζει περισσότερο με ράππερ του Wessaiiid, που απορώ πως κατέλληξε να πηδάει την Jamie Lynn του Sopranos (Spoiler Alert), λες και αυτή δεν είχε πιθανότητες με κάποιον καλύτερο, πχ. εμένα, και φυσικά μην ξεχνάμε τον αντιπαθητικό της παρέας που όλοι του κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα μόνο και μόνο για την απόλαυση του θεατή που κάθε φορά ανυπομονεί για το τι θα σπάσει πρώτο από τα νεύρα και κρατάει έναν θεατή για παραπάνω από 3 σεζόν που πλέον ξέρεις ακριβώς πως θα κυλήσει η εξέλιξη της σειράς μέχρι το τέλος της οπότε παρατάς την προσπάθεια να σκεφτείς τι θα γίνει και απλά ευχαριστιέσαι το πόσο έξυπνος είσαι που το ήξερες από πριν με μουσική υπόκρουση τον Ari να σκούζει από νεύρα στον Lloyd.

Και για να απαντήσω στα σημαντικά ερωτήματα μιας σειράς, το σεξ πάει κι έρχεται και αυξάνεται και πληθύνεται καθώς προχωράει η σειρά, τα λεφτά είναι πολλά γιατί είμαστε και γαμώ τους movie actors, παρακαλώ, τα πράγματα αν δεν είναι αστεία στο τέλος μπαίνεις στο loop και αλλάζεις γνώμη ενώ αναρωτιέσαι αν όντως ο έξω κόσμος περιέχει τόσο μεγάλο αριθμό από γκομενάρες να κυκλοφορούν στους δρόμους, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζεις να επισκεφτείς ένα μπαρ και ανακαλύψεις την τραγική αλήθεια ότι everything is shit, και θα συνεχίζεις να αναρωτιέσαι αν οι τύποι στο Hollywood έχουν τόσο κάλα engineering skills ώστε να δημιουργούν artificial women το οποίο θα εξηγούσε πολύ τον αυξημένο αριθμό από bimbos στην πρώτη σειρά μιας τάξης ανωτέρας φυσικής στο Harvard σε σχετικά πρόσφατη ταινία του Michael Bay (δεύτερο κράξιμο του κυρίου στην ιστορία του μπλογκ, σίγουρα θα μου ξαναδωθεί η ευκαιρία να επιστρέψω σε αυτή τη λαχταριστή απόλαυση).

Περισσότερο όμως χαίρομαι γιατί ξέρω ακριβώς πως θα καταλλήξει και παραδόξως το προτιμώ από το Lost (επείσης τηλεοπτικό μπλοκμπάστερ) που ταλαντευόμουν ανάμεσα σε 5-6 θεωρίες που απορίφτηκαν από το αθλιέστερο κλείσιμο σε σειρά όλων των επόχων που ενώ περίμενα ότι με τον καιρό και με πολύ ώριμη σκέψη θα έβγαινε κάπως πιο λογικό, αξιόλογο και, λέμε τώρα, ΚΑΛΟ, τελικά το πέρασμα του χρόνου με έκανε να το μισήσω ακόμη περισσότερο και η ώριμη σκέψη ωφελεί πια μόνο στο να με μεγανθύνει σωματικά, να κάνει πράσινο το δέρμα μου και να μου μειώσει τη νοημοσύνη σε σημείο που να χοροπηδάω καταστροφικά στους δρόμους της Νέας Υόρκης (ή κάποιας άλλης μεγαλούπολης) ουρλιάζοντας "PAULIE SMASH."

Και με αυτές τις 5 προτάσεις θεωρώ ότι είπα αρκετά και μπορώ πια να σιωπήσω, σε αυτό το homage σε έναν άλλο καημένο για μια σειρά που αποτελεί τη ζωή που θα θέλαμε όλοι να ζούμε.