Και ενώ είναι η στιγμή να μετανιώσει το γεγονός ότι έμεινε έγκυος στο κολλέγιο και η απώλεια του άντρα της, εκτός από την πίκρα που της χάρισε, την έβαλε σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, και έστειλε τα δύο παιδιά στο τρελοκομείο του Agrestic. Η χήρα όμως ξέρει κι άλλο τρόπο. Όπως λέει και η παροιμία φόρεσε τα λεγόμενα “widow’s weeds” (τα αντίστοιχα μαύρα – τώρα που το σκέφτομαι και στη δική μας γλώσσα βγάζει νόημα) και είδε την πόλη της για αυτό που πραγματικά είναι, καθώς και έναν όχι τόσο πρωτότυπο αλλά πολύ αστείο τρόπο να τους εκμεταλλευτεί για να θρέψει την οικογένειά της.
Αυτό που είδε είναι αυτό που για 3 σεζόν μας ούρλιαζαν οι υπέροχοι τίτλοι της σειράς με το χαριτωμένο τραγουδάκι της Malvina Reynolds, ότι οι «προαστιακοί» είναι στην πραγματικότητα, καθυστερημένες σαραντάρες με πολύ περηφάνια και προκατάληψη, τα παιδιά τους που έχουν καταλήξει να κουβαλάνε τεράστια ψυχολογικά θέματα εξαιτίας αυτού, και φυσικά οι άντρες της πόλης που έχουν μπει στο κλιπάκι της καθημερινότητας τους και σε συνδυασμό με την κρίση της μέσης ηλικίας και των αντιπαθητικότατων συζύγων τους αρχίζουν να φλιπάρουν με αποτέλεσμα να επεκτείνουν την πελατεία της.
Η Nancy Botwin εκτός ότι ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της για κάποια που δεν αγγίζει το άθλημα και κυρίως για κάποια που είναι τόσο συμπαθητική και γλυκιά, καταφέρνει να φέρει μετά από τόσα χρόνια ένα από τα πιο πανέμορφα fusions στην ιστορία της συγγραφής, συνδυάζοντας την κυρία Ρόμπινσον που μάγεψε τον Ντάστιν Χόφμαν, με έναν Μάικλ Κορλεόνε, δημιουργώντας έτσι το απόλυτο πρότυπο MILF που χρειαζόταν η εποχή μας. Κι αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία για αυτό τσεκάρετε κάποια από τα πολλά promotional posters της σειράς.
Και ενώ ο Paulie βρέθηκε να έχει ένα από τα μεγαλύτερα fiction crushes του μέχρι σήμερα (μεγαλύτερο κι από την Carrie Fisher στο Return of the Jedi), η Marie Louise Parker εκτός από το ανάστημα μια αρχαιοελληνικής θεάς που διαθέτει, και τα φανταστικά reaction faces που διαθέτει σε διάφορους από μας, καταφέρνει να κάνει μια συγκλονιστική ερμηνεία ώστε να δείξει τα υψηλά επίπεδα σουρεαλισμού που διαθέτει ο δημιουργός Jenji Cohan (ασχολίαστη η καταγωγή του με τη θεματολογία της σειράς), κάνοντας τη σειρά να προκαλεί το καλύτερο wtf γέλιο από την εποχή του Arrested Development.
Αυτή η σειρά του Showtime καταφέρνει καλύτερα από τις άλλες να δημιουργήσει έναν γαμάτο κεντρικό χαρακτήρα χωρίς να κάνει όλο το υπόλοιπο καστ να φαίνεται ασήμαντο (τουλάχιστον όχι όσο άλλες σειρές). Τα παιδία της σε βάζουν σε ρυθμό εφηβείας αλά τρέλα, ενώ το αχτύπητο δίδυμο Doug & Andy προσφέρουν ατελείωτες στιγμές γέλιου παρέα με το… εμπόρευμα…
Και μπορεί η σειρά να μην έχει πια την ποιότητα και την ευρηματικότητα των 3 πρώτων κύκλων του, κατάφερε κατά τη γνώμη μου να συνεχίσει σε ένα δρόμο για να υποστηρίξει τους χαρακτήρες που δημιούργησε και προσωπικά θεωρώ ότι κάποιες από τις μεγαλύτερες στιγμές της σειράς ήρθαν μετά το «φινάλε» που είχε δώσει η 3η. Απλό παράδειγμα from the top off my head: “What happened to all the cheese?” αλλά και το υπέροχο μήνυμα στον τηλεδονητή του Andy. Άντε η αναμονή για την 6η δεν αργεί πια. 16 και μία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου