Pushing Daisies (2007-2009)

Δεν γράφω όσο θα ήθελα τελευταία αλλά τουλάχιστον έχω δει. Πολλά.. Ας τα πούμε λίγο..

Δεν είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μόλις γυρίσεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα θα μπορείς να ανοίξεις την τηλεόραση, ή τον υπολογιστή στην περίπτωσή μου και να δεις κάτι χαρωπό και παραμυθένιο να ξετυλίγεται. Κάτι τόσο ρομαντικό και γλυκό. Αυτό λοιπόν δεν έλεγα να το καταλάβω.. In my defense κάθησα σα ζώον να ασχοληθώ με το Pushing Daisies για να συνέλθω από την πόρωση του τέλους του The Sopranos (ναι! το τελείωσα και θα γράψω κάποια στιγμή), οπότε φαίνεται λογικό που δεν μπόρεσα να ταυτιστώ ιδιαίτερα.

Ας μην είμαι άδικος, πρόκειται για μια πολύ ωραία, καλογραμμένη, καλοφτιαγμένη σειρά με αρκετά καλές ερμηνείες και πρωτότυπες ιδέες που είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει στο 80-85% των θεατών της αλλά ειλικρινά καθ'όλη τη διάρκεια που το έβλεπα και παρ'όλο που καταλάβαινα ότι είναι πολύ καλό αυτό που έβλεπα, δεν το άντεχα καθόλου. Δεν είχα όρεξη να κάτσω να δω ένα επεισόδιο, ούτε έτυχε να το καταβροχθίσω σε 3 μέρες όπως μου συμβαίνει συχνά με σειρές αυτού του επιπέδου.


Και όλο το τσαντισμένο κοινό θα ρωτάει γιατί; Γιατί ο Paulie δεν αντέχει μια τόσο μαγευτική σειρά σαν το Pushing Daisies; Θα σας πω. Η ιστορία έχει να κάνει με έναν νεαρό ζαχαροπλάστη ο οποίος από μικρός είχε τη δυνατότητα να αγγίζει νεκρά πράγματα και να τα ξαναφέρνει στη ζωή με το αρνητικό ότι αν τα ξαναγγίξει, θα τα σκοτώσει για πάντα. Όλα αλλάζουν όταν μαθαίνει από τον "κατσούφη" ντετέκτιβ με τον οποίο συνεργάζεται στο να λύνει φόνους ανακρίνοντας τα πτώματα των νεκρών, ότι ο παιδικός έρωτας του ζαχαροπλάστη, με την οποία είχαν χωριστεί για χρόνια, δολοφονήθηκε. Ο ζαχαροπλάστης χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για να την κρατήσει ζωντανή με το κόστος ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να την ξαναγγίξει.

Και φυσικά με αυτό τον τρόπο η σείρα μπαίνει στο κομμάτι της που με απόθησε. Το γεγονός ότι το ζευγάρι έχει μπει στο κλιπάκι "αν σε πιάσω πέθανες" τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν ανόητα παιχνιδάκια για να διατηρήσουν τον έρωτά τους, δημιουργώντας κάτι απίστευτα ρομαντικό, ενώ παράλληλα οι αστυνομικές τους έρευνες πάνω σε άλλους φόνους συχνά καταφέρνει να καταρρήψει αυτές τις στιγμές με μια γερή δόση από κατάμαυρο χιούμορ και αστείες καταστάσεις μεταξύ νεκρών και ζωντανών.

Είπα ένα καλό και ένα κακό (για μένα). Το καλό ήταν η μαυρίλα του χιούμορ του, το κακό ήταν οι "ξεχυλίζουν από ζάχαρη" σκηνές που μου έσπαγαν τα νεύρα κυρίως γιατί μου κατέστρεφαν τις σκηνές για τις οποίες καθόμουν να δω τη σειρά. Γιατί, για μένα, η φιλοσοφία ότι Love conquers all ήρθε αντιμέτωπη με τη δική μου φιλοσοφία του All the Maggots. Το λέω και το ξαναλέω. Υπάρχει και κάποιος λόγος που λέγονται Romantic-Hopeless Pete. Ευχαριστώ, και χαίρομαι που το είδα, αλλά not my jug of beer.