Είναι τρομακτικό το πόσο άβολα μπορεί να με κάνει να νιώθω ένας χαρακτήρας όπως ο David Brent ή ο διάδοχος του Michael Scott. Γιατί, κάποιος άνθρωπος θα ήθελε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη καθημερινότητα μιας εταιρίας χαρτικών υλικών; Για ένα σημαντικό λόγο, που ο Jeff Murdock του Coupling ονόμασε The Giggle Loop. Όταν κάποιος είναι σε μια κατάσταση που ξέρει ότι δεν μπορεί να γελάσει για λόγους ευγένειας, αλλά καταβάθος κάθε κύτταρο του σώματός του φωνάζει γελώντας και προσπαθώντας να σε πείσει να κάνεις το ίδιο.
Μερικές φορές τυχαίνει ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται έτσι σε καθημερινή βάση, να είναι το αφεντικό του γραφείου σου. Είσαι στη δουλειά, πιθανότατα, την πιο βαρετή και τρισάθλια δουλειά του κόσμου, και εκτώς αυτού το μοναδικό άτομο που προσπαθεί να σε βγάλει από αυτή τη μιζέρια της καθημερινότητας είναι το ίδιο άτομο που σε κάνει να τη μισείς μιας και άθελα του (λόγω καθαρής έμφυτης βλακείας) σε βάζει σε καταστάσεις που χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο τη διαμονή σου στο χώρο εργασίας. Ξεκινώντας με την ιδέα του λατρεμένου πια Office Space (1999) βλέπουμε τις διαφορετικές απόψεις πάνω στο θέμα "Work sucks." Υπάρχει η άποψη ότι μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη, αλλά τελικά αυτή αποτυγχάνει οπότε η σειρά σου λέει πολύ απλά: "Σκέψου τι κάνεις κάθε μέρα 9 με 5 και κλάψε επειδή το δικό σου γραφείο θα είναι πάντα πολύ πιο βαρετό από το τηλεοπτικό. Κυρίως επειδή στο δικό σου δουλεύεις σίγουρα παραπάνω (1000% δουλεύεις παραπάνω).
Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι το αφεντικό, στην προσπάθειά του να κινητοποιήσει τους εργαζόμενούς του και να δημιουργήσει ένα καλύτερο περιβάλλον εργασίας για όλους, καταφέρνει πάντα να αποτυγχάνει σε εξαιρετικό βαθμό και όχι μόνο κάνει το χώρο εργασίας ανυπόφορο αλλά οι εργαζόμενοι καταλλήγουν να μην δουλεύουν μιας και βρίσκονται στο meeting room περισσότερο από το ίδιο τους το σπίτι λύνοντας το κάθε μικροπρόβλημα με τρόπους που μου θυμίζουν μόνο Σοβιετική συγκέντρωση.
"It puts the office equipment in the jelly"
Τα Office είναι από τις σειρές που, όπως και το Arrested Development, δίνουν στο θεατή την αίσθηση του "θέλω να τους πλακώσω επειδή είναι τόσο ηλίθιοι." Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Και τώρα που σιγά σιγά πρέπει να κλείνει τον κύκλο του να γίνει και ταινία για να μην το θυμόμαστε ως κάτι τόσο κουρασμένο, αλλά για το αξέχαστο γέλιο των προηγούμενων του χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου