Η Cosa Nostra μετά τον κινηματογράφο κατέκτησε άλλο ένα μέσο. Και πάντα είναι τόσο υπέροχα σκηνοθετημένη. Ξεκινάμε με ιστορικό background. Από πριν αλλά κυρίως με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου, οι Ιταλοί, όπως και πολλοί άλλοι άφησαν πίσω την πατρίδα τους για να αναζητήσουν την τύχη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού πέρασαν τη φρική ενός 3μηνου ταξιδιού και την ακόμη πιο φρίκη είσοδο στο Ellis Island έξω από τη Νέα Υόρκη έφτασαν σε μια χώρα που όλοι φρόντιζαν να βγουν από πάνω. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, οι Ιταλοί αποφάσισαν ότι οι παραδόσεις τους έλεγαν ότι πρέπει να έχουν αλληλεγγύη μεταξύ τους για να προστατευτούν από τους εξωτερικούς κινδύνους που εκείνη την εποχή έμοιαζαν πολλοί. Στα αραβικά η λέξη "Μαφία" μεταφράζεται ως "place of refuge"
Οικογένεια πάνω απ'όλα. Έτσι μας δίδαξε η Μαφία της μεγάλης οθόνης. Και η Μαφία της μικρής φροντίζει να σηκώσει τη σκυτάλη ακρίβως εκεί που την άφησε ο Coppola και ο Scorsese. O David Chase μας κάνει ένα fast forward από έκει που είχαμε μείνει στην καλλιτεχνική ιστορία της Cosa Nostra. Από την Νέα Υόρκη περνάμε τη γέφυρα (όπως φαίνεται, άλλωστε και στους τίτλους της σειράς) και πηγαίνουμε στο New Jersey του σήμερα που έχουμε μεγαλύτερη άπλα για να κάνουμε τις δουλείες μας.
Η ιστορία ξεκινάει την ίδια εποχή με το Analyze This και προσεγγίζει με λιγότερο κωμικό τρόπο την ιστορία "A Mafia boss walks in a psychiatrist's office", αν και οι στιγμές είναι πάντα εκεί, και περιτυλίγει τον Tony Soprano και τις 2 οικογένειές του, την δια αίματος, και την επαγγελματική του. Υποδυώμενος από τον James Gandolfini ο Tony έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα ενός μεσήλικα, χαρισματικού εγκληματία με κλίση στην ηγεσία και υπαρξιακές αναζητήσεις, που κατά βάθος υποφέρει από την κρίση της μέσης ηλικίας και έχει μια περίεργη σχέση με τη μητέρα του.
Το Sopranos δείχνει εκτώς από τα προσωπικά θέματα των χαρακτήρων, και μια εξωνυχιαστική παρουσίαση της σημερινής Ιταλο-Αμερικάνικης κοινωνείας, το πως έφτασε σε αυτό το σημείο, το πως είναι σήμερα, και αφήνοντας ίχνη για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί. Επιπλέον καταφέρνει να ξεπεράσει τα στάδια της σάτιρας δείχνοντας μόνο την σκληρή στεγνή πραγματικότητα.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο για το πως γυρίστηκε. Γιατί εκτώς από τα δυνατά σενάρια στα καθημερινά επεισόδια αλλά και εκείνα τα κατά τη γνώμη μου φανταστικά season premieres and finales, για τα οποία λάτρεψα τον Chase και ήταν καταλητικά στη δημιουργεία και επιτυχία του Mad Men, μιας και ο Matthew Weiner αναδείχθηκε μέσα από αυτό, το The Sopranos έχει χαρακτεί στο μυαλό μου ως μια από την πιο καλοσκηνοθετημένες σειρές στην ιστορία. Με πολύ δυνατό κομμάτι του παζλ το cinematography η σειρά καταλλήγει να έχει κάποια από τα καλύτερα πλάνα σε δραματική σειρά (γιατί υπάρχει και το Community!)
Last but not least.. O Gandolfini.
Τον οποιό έχουμε δει σε αρκετές ταινίες (True Romance, The Last Castle, The Man who Wasn't There), απολαύσαμε στο In The Loop πέρσι, γελάσαμε όταν τον είδαμε ως γκέι δολοφόνο στο The Mexican, αλλά μόνο στο Sopranos τον είδαμε για κάτι το οποιό αξίζει μια υπόκληση. Μεγαλοφυής ρόλος και επιβλητική ερμηνεία που κάνει τον Tony να ταλαντεύεται ανάμεσα στο "γνωρίζω τα πάντα" και το "δεν γνωρίζω τίποτα."
Το Sopranos ήταν, είναι και θα είναι μια από τις σημαντικότερες δουλείες που έχουν γίνει και δυστυχώς θα γίνουν στο χώρο της τηλεόρασης (η απαισιοδοξία του Sopranos withdrawal) και όπως και η μητρίκη ταινία του, που φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται καν να πω ποια είναι, καταφέρνουν να έχουν υποστήριξη από μεγαλύτερο ποσοστό κοινού από τις περισσότερες σειρές μέχρι σήμερα. Στην οποία εμφανίζονται και πολλές σύγχρονες Ιταλο-Αμερικάνικες προσωπικότητες. Και φυσικά το τέλος ήταν--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου