Sons of Anarchy (2008-ongoing)

California, land of the free..

Firefly τύπου ιδεολογία, αντί για keep flying, keep riding. Οι Χάρλεϊ ήταν, είναι και θα είναι κάτι cult. Αλλά αυτό δεν τις σταματά από το να είναι η κρυφή επιθυμία του κάθε εκπροσώπου του αντρικού φύλου. Είτε αυτό είναι ο Peter Fonda με τον Dennis Hopper (R.I.P.) να βολτάρουν το κράτος ψάχνοντας μια Αμερική που δεν υπάρχει, είτε απλά κάποιος θέλει να ξεφύγει, η τέλεια απεικόνηση της φυγής του γίνεται με αυτόν να εξαφανίζεται πάνω σε ένα Hot Rod, καθώς η Χάρλεϊ είναι το απόλυτο σύμβολο μιας κοινωνικής εξέγερσης του κάθε ανθρώπου. Και όταν θα ρθει και η ώρα που θα την κάνω κι εγώ, αφήνοντας τους λιγοστούς αναγνώστες αυτού του μπλογκ στη μοίρα τους (όποια κι αν είναι αυτή).

Μετά από τη χρυσή εποχή του Peter Fonda και του Bikexploitation, και στη συνέχεια την εποχή του Mad Max (ή αλλιώς του λόγου που ότι και να κάνει ή πει ο Gibson, θα παραμείνει γαμάτος), το μηχανόβιο ενδιαφέρον ξαναξύπνησε μέσα μου με την homage ταινία προς τα προαναφερόμενα είδη, παραγωγής Tarantino και ενόματι Hell Ride. Οκ, τίποτα πολύ ορίτζιναλ, απλή exploitήλα, και γαμιστερότητα ύψους 15 linux. Το Sons of Anarchy δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει τα homage στοιχεία του, έχει τον Ron Pelman για ΡRES διάφορες άλλες ασχημόφατσες για να συμπληρώνουν τη συμμορία μπόλικο ξύλο και πιστολίδι (και μηχανές φυσικά) με background music των Clutch και αντίστοιχων badass rock συγκροτημάτων (πράγμα που το ανεβάζει πολύ), αλλά από την αλλή κανείς δεν ήθελε να δει ένα αγγλομορφονιό σαν τον Charlie Hunnam να το παίζει αλητεία και τσαμπουκά.

Αυτό που άξιζε να δει κάποιος είναι η Katey Sagal (Married with Children, Futurama), να παίζει σε δραματικό ρόλο και να παίζει και τους πάντες μάλιστα δημιουργώντας έτσι ένα σαιξπηρικό δράμα ανάμεσα στους χαρακτήρες. Το setting έχει ως εξης: Βετεράνοι του πολέμου στο Βιετνάμ γύρισαν πίσω και άνοιξαν ένα motorcycle club σε μικρή πόλη της Καλιφόρνια, διακινώντας όπλα σε άλλες συμμορίες ενώ τα κάνουν πλακάκια με την αστυνομία που τους αφήνει να "δουλεύουν" ενώ ως αντάλαγμα, οι "Γιοί της Αναρχίας" κρατούν την υπόσχεση του να κρατήσουν την πόλη ασφαλή και καθαρή από άλλες συμμορίες και εμπόρους ναρκωτικών.

Παιχνίδια εξουσίας που τελικά υποκινούνται από προσωπικά συμφέροντα. Το 'χουμε ξαναδεί και σε καλύτερες μορφές, αλλά δεν θα πώ όχι σε μια 3η σεζόν. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό αλλά είναι ευχάριστο για ένα φθινόπωρο, και προσφέρει αρκετές γαμάτες στιγμές, χωρίς να έχει φτάσει ποτέ μέχρι τώρα στο επίπεδο να δώσει ένα αριστουργηματικό επεισόδιο όπως ήταν τα A Hole In the World στο Angel ή το Objects in Space του Firefly, ίσως επειδή δεν είναι Whedon dumbass! Μ'άρεσε αυτό το τελευταίο. Ας μείνουμε σ'αυτό. To SoA είναι καλό, ευχάριστο, ανα στιγμές γαμάτο και συναρπαστικό αλλά δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) στον επίπεδο ώστε να το βάλω ως πρωτεραιότητα. Με λίγα λόγια, δεν είναι Whedon.