Inception (2010)

Ας μιλήσουμε για την "ταινία της χρονιάς."

Αρχικά, να πούμε ότι το Inception πέφτει στην κατηγορία της εγκεφαλικής επιστημονικής φαντασίας μαζί με το Matrix των αδερφών Wakowski και το Dollhouse του Joss Whedon. Αυτή η αναφορά στοχεύει στο να υποδείξει ότι η καινούρια ταινία του Christopher Nolan είχε να καλύψει τις τεράστιες προσδοκίες μου. Ήταν όμως η ταινία της χρονιάς; Ήταν η ταινία που περίμενε όλος ο κόσμος; Και κυριότερο, είναι ο Nolan πια σκηνοθέτης επιπέδου Kubrick και Hitchcock όπως είχε αναφερθεί;

Ο Nolan είναι ένας σκηνοθέτης με σκηνοθετικό όραμα και επιχειρηματικά χαρίσματα. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι καμία από τις ταινίες του ως τώρα έχει καταφέρει, όχι μόνο να κερδίσει την αποδοχή των κριτικών αλλά και να αποφέρει κέρδη μεγαλύτερα του budget. Και εκεί που ήταν στα 6/6, αποφάσισε να δοκιμάσει μέσα σε μία ταινία όλα όσα ήθελε να κάνει ως νέος ευχόμενος να είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης. Αποτέλεσμα; Έκανε το μεγαλύτερο gross της καριέρας του και η ταινία παίζεται ακόμα στις αίθουσες.

Inception: Η καθιέρωση μιας ιδέας στο μυαλό ενός πρώτου ανθρώπου από έναν δεύτερο, δίχως ο πρώτος να γνωρίζει ότι αυτή η ιδέα δεν είναι δικιά του.

Κάποιος πραγματοποίησε ένα Inception για την ιδέα του Inception στο κεφάλι του Nolan. Και το αποτέλεσμα κατέλληξε να είναι ένα concept βασισμένο σε μια μίξη από θεωρίες σχετικές με astral projections, Φροϊδικές αναφορές για τις ερμηνείες των ονείρων, και ένα μικρό λογοπαίγνιο για την αρχιτεκτονική του εγκεφάλου στο όνομα ενός χαρακτήρα (Αριάδνη). Καλύτερα από ποτέ ο Nolan επιβλέπει την ίσως μεγαλύτερη επιτυχία του (για μένα) από το Memento, κάνοντας κάθε σκηνοθετική πινελιά στην εντέλεια και αποδεικνύοντας το διάσημο Doctor Who quote ότι ο χρόνος είναι στην πραγματικότητα... well... a big wibbly wobbly timey whimey... thing...

Όλα καλά και ωραία ως εδώ, και όλα όσα περνούν από το χέρι του σκηνοθέτη, σχεδιασμός, σκηνικά, εφέ, καθοδήγηση ενός πολύ δυνατού καστ από αριστουργηματικούς ηθοποιούς, αγγίζουν την τελειότητα. Παρ'όλα αυτά η ταινία καταντάει προβληματική στο ένα πράγμα που δεν περνάει απαραίτητα από το χέρι του σκηνοθέτη, το σενάριο το οποίο το έγραψε... ο ίδιος ο Nolan. Απογοητευτικά από τη μία ο Nolan δείχνει να μην μπορεί να δημιουργήσει διάλογο ανάμεσα στους χαρακτήρες (στους ποιους;) μιας και ο μόνος τρόπος για αυτούς να αλληλεπιδράσουν, είναι για να εξηγήσουν ο ένας στον άλλο τις λεπτομέρειες του πολύπλοκου αλλά εντυπωσιακού σχεδίου τους, που είναι στην τελική αυτό που το 80% των όσων θα στηθούν στην ουρά για να δουν το Inception ευελπιστούν να δουν. Και η ταινία τους το δίνει. Απλώς πιστεύω ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει στο story telling, μπορούμε να γράψουμε κάτι έστω άξιο της λεπτομέρειας που δώθηκε στη σκηνοθεσία, τουλάχιστον κάτι καλύτερο από ανύπαρκτους χαρακτήρες να εξηγούν το σχέδιό τους πετώντας κλισέ ατάκες μια στο τόσο. Δεν είναι αυτό το action film του Nolan και το ξέρουμε όλοι από το Dark Knight. Αλλά και πάλι μπορεί να ήταν η γραφή του Frank Miller που το έκανε τόσο μεγάλο όσο έγινε (ναι, αυτό πρέπει να είναι).

Πέρα από την γκρίνια, η οποία υπάρχει επειδή πραγματικά είχα πολλές προσδοκίες από τη συγκεκριμένη ταινία, το Inception ήταν τελικά η ταινία της χρονιάς; Ίσως... Σε μια χρονιά που είδαμε σε επανάληψη το βιασμό της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, ένα συμπαθέστατο μεν αλλά και πάλι απλό sequel του Toy Story και μια κάκιστη Alice in Wonderland, το Inception είναι σίγουρα το καλύτερο blockbuster της χρονιάς. Αλλά το βραβείο για καλύτερη ταινία είναι ακόμα νωρίς για να κριθεί, αν και η ταινία βρίσκεται σίγουρα στις 5 υποψήφιες. Και όσοι με ξέρουν, και ξέρουν πόσο αυστηρός είμαι στον κινηματογράφο, θα καταλάβουν ότι τα 4 αστέρια που επιλέγω να του δώσω σημαίνουν πραγματικά πολλά για το Inception. Και όσον αφορά τους υπαινιγμούς για νέο Hitchcock και Kubrick, όπως όλοι γνωρίζαμε κανείς δεν πρόκειται να τους φτάσει, αλλά κάποιος που γνωρίζει 2 πράγματα για την ιστορία του κινηματογράφου μπορεί να καταλάβει τις αναφορές που ειπώθηκαν και για τους δύο.

Η ταινία θα μπορούσε εύκολα να ήταν 5άστερη αν δεν είχε αφήσει όλο το εξαιρετικό της καστ, χωρίς χαρακτήρες, και αυτό ήταν και τη γνώμη μου η μεγαλύτερη απογοήτευση, μιας και όταν βλέπεις μια λίστα με ονόματα όπως DiCaprio, Gordon-Levitt, Hardy, Page, Cotilliard, Caine, Murphy, Watanabe, δεν μπορείς παρά μόνο να λυπάσαι για το πόσα περισσότερα θα μπορούσε να είναι.

Και επίσημα πια...

INCEPTION: 4/5

The WWII Saga: Band of Brothers (2001), The Pacific (2010)

Σε ένα deluxe αρθράκι για τα 2 καλύτερα mini-series της ιστορίας. Μαζί γιατί και τα 2 ασχολούνται με παρόμοια θέματα αρχικά αλλά κυρίως επειδή δημιούργησαν ένα setting που το είδα μια φορά και ήταν φανταστικό, το είδα δεύτερη και ήταν συγκλονιστικό και ελπίζω να το δω και τρίτη για να δω πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει (έχουμε και ένα Battle of El-Alamein να δούμε άλλωστε). 

"Igitur qui desiderat pacem, praeparet bellum," Vegetius, Epitoma Rei Militaris

Λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν πόσο πραγματικά σημαντικός είναι ο πόλεμος στη διαμόρφωση της ιστορίας, αλλά κυρίως για όσους τον έζησαν και υπηρέτησαν σε αυτόν. Μιλάω φυσικά για τον τελευταίο πόλεμο που είχε ένα Α νόημα και δεν ήταν απλώς μια διαμάχη για να ανταγωνιστεί η Αμερική τη Σοβιετική Ένωση ή το αντίθετο. Ένας πόλεμος που ήταν βασισμένος, σε πρώτο βαθμό τουλάχιστον, στην εμπόδιση της παγκόσμιας κυριαρχίας των Αξονικών δυνάμεων, και αυτό είναι ένας στόχος που ο κάθε στρατιώτης καταλάβαινε τότε, ενώ σε όλους τους επόμενους πολέμους της Αμερικής οι στρατιώτες προσπαθούσαν να κυνηγήσουν αυτό που βρήκαν οι πατεράδες, παππούδες, προπαππούδες τους στην Ευρώπη και στον Ειρηνικό, χωρίς δυστυχώς να καταννοούν πλήρως το τι ήταν αυτό που αναζητούσαν και αυτό είναι κάτι με το οποίο ασχολούνται ιστορικές ταινίες όπως το Αποκάλυψη Τώρα! ή το Πλατούν (και αργότερα το Τζάρχεντ του Σαμ Μέντες).

Αδερφοσύνη.

Μια όμαδα ανδρών που βρίσκεται σε μια κατάσταση του να παλεύουν για να διασφαλίσουν την ελευθερία του κόσμου και μέσα από αυτό καταφέρνουν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο από οποιαδήποτε φιλία που πρόκειται να ανέπτυσσαν πότε στη ζωή τους, αλλά, κυριώς, πιο κοντά στους ίδιους τους εαυτούς τους. Σε αυτά τα θέματα εστιάζουν περισσότερο οι 2 σειρές με υπογραφές Steven Spielberg και Tom Hanks (που μας έδωσαν επείσης εκείνη την ξεκαρδιστική σκηνή με τον Nathan Fillion στο Saving Private Ryan), αν και φροντίζουν πάντα να καλύψουν την κατάσταση όσο περισσότερο γίνεται, αγγίζοντας θέματα όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις πολιτισμικές διαφορές Αμερικής και Ιαπωνίας, το πως πας και πως έρχεσαι πίσω, και αφού έρθεις πίσω τι κατάφερες να κάνεις και πως επέλεξες να ζήσεις τη ζωή σου μετά από μια τόσο συγκλονιστική εμπειρία. Και μπορεί να ακούγομαι λίγο σαν στρατόκαυλος, αλλά ειλικρινά δείτε και μετά κατηγορείστε με.


Οι 10 ώρες που συνόδευσα την Easy Company στην Ευρώπη και οι άλλες τόσες με τους Pacific 3 στα τροπικά νησιά του Ειρηνικού μπορούν να χαρακτηριστούν με μόνο μια λέξη - ΈΠΗ. Από την βασική εκπαίδευση στην Νορμανδία και στο δρόμο μέχρι το Βερολίνο και αντίστοιχα από τα πλοία στην Αυστραλία μέχρι την Ίβο Τζίμα και την Οκινάουα κάθε στιγμή ήταν εξαιρετικότατη και μοναδική. Ακόμα και στις πιο αποκαρδιωτικές στιγμές αισθάνεσαι έτοιμος να σηκωθείς όρθιος χειροκροτώντας.

Αλλά επειδή, όσο και αν αγαπάω αυτές τις 2 σειρές, θέλω να κράξω το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο που ξενέρωσα κατά τη διάρκεια του Band of Brothers που οδήγησε στο να θεωρήσω το The Pacific σαφώς ανώτερο. Φίλτατε Spielberg, γιατί, μα γιατί έπρεπε να αφιερώσεις ένα ολόκληρο επεισόδιο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τονίζοντας ξανά και ξανά ότι ύπηρχαν μόνο Εβραίοι εκεί; Και ακόμα περισσότερο γιατί κάθησες και το ονόμασες "Why We Fight"; Ευτυχώς, όμως ακόμα κι αυτό το προσπέρασα (ήταν καλό επεισόδιο κατά τα άλλα). Ο δεύτερος λόγος που θεωρώ το Pacific ανώτερο (εκτώς από το πολύ πιο συγκινητικό theme) είναι ότι είχε πολύ πιο άμεση επαφή με τους χαρακτήρες του ακόμα και πέρα από τους βασικούς 3, και φυσικά επειδή ένας από αυτούς τους 3 ήταν ο Bob Leckie (δεύτερη photo - κέντρο).


Ανεκτίμητη προσφορά στην ιστορία της τηλεόρασης ακόμα και για ένα network όπως το HBO που είναι παγκοσμίως γνωστό πια ότι εκτρέφει αριστουργήματα. Must see series για οποιονδήποτε κατέχει τηλεόραση αλλά και απίστευτα καλή παρουσίαση του σημαντικότερου πολέμου της ιστορίας με φοβερή σκηνοθεσία και δυναμικότατο καστ.


"-Grandpa.. Were you a hero in the war?"
"-No, I served with heroes.."


Currahee!

Sons of Anarchy (2008-ongoing)

California, land of the free..

Firefly τύπου ιδεολογία, αντί για keep flying, keep riding. Οι Χάρλεϊ ήταν, είναι και θα είναι κάτι cult. Αλλά αυτό δεν τις σταματά από το να είναι η κρυφή επιθυμία του κάθε εκπροσώπου του αντρικού φύλου. Είτε αυτό είναι ο Peter Fonda με τον Dennis Hopper (R.I.P.) να βολτάρουν το κράτος ψάχνοντας μια Αμερική που δεν υπάρχει, είτε απλά κάποιος θέλει να ξεφύγει, η τέλεια απεικόνηση της φυγής του γίνεται με αυτόν να εξαφανίζεται πάνω σε ένα Hot Rod, καθώς η Χάρλεϊ είναι το απόλυτο σύμβολο μιας κοινωνικής εξέγερσης του κάθε ανθρώπου. Και όταν θα ρθει και η ώρα που θα την κάνω κι εγώ, αφήνοντας τους λιγοστούς αναγνώστες αυτού του μπλογκ στη μοίρα τους (όποια κι αν είναι αυτή).

Μετά από τη χρυσή εποχή του Peter Fonda και του Bikexploitation, και στη συνέχεια την εποχή του Mad Max (ή αλλιώς του λόγου που ότι και να κάνει ή πει ο Gibson, θα παραμείνει γαμάτος), το μηχανόβιο ενδιαφέρον ξαναξύπνησε μέσα μου με την homage ταινία προς τα προαναφερόμενα είδη, παραγωγής Tarantino και ενόματι Hell Ride. Οκ, τίποτα πολύ ορίτζιναλ, απλή exploitήλα, και γαμιστερότητα ύψους 15 linux. Το Sons of Anarchy δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει τα homage στοιχεία του, έχει τον Ron Pelman για ΡRES διάφορες άλλες ασχημόφατσες για να συμπληρώνουν τη συμμορία μπόλικο ξύλο και πιστολίδι (και μηχανές φυσικά) με background music των Clutch και αντίστοιχων badass rock συγκροτημάτων (πράγμα που το ανεβάζει πολύ), αλλά από την αλλή κανείς δεν ήθελε να δει ένα αγγλομορφονιό σαν τον Charlie Hunnam να το παίζει αλητεία και τσαμπουκά.

Αυτό που άξιζε να δει κάποιος είναι η Katey Sagal (Married with Children, Futurama), να παίζει σε δραματικό ρόλο και να παίζει και τους πάντες μάλιστα δημιουργώντας έτσι ένα σαιξπηρικό δράμα ανάμεσα στους χαρακτήρες. Το setting έχει ως εξης: Βετεράνοι του πολέμου στο Βιετνάμ γύρισαν πίσω και άνοιξαν ένα motorcycle club σε μικρή πόλη της Καλιφόρνια, διακινώντας όπλα σε άλλες συμμορίες ενώ τα κάνουν πλακάκια με την αστυνομία που τους αφήνει να "δουλεύουν" ενώ ως αντάλαγμα, οι "Γιοί της Αναρχίας" κρατούν την υπόσχεση του να κρατήσουν την πόλη ασφαλή και καθαρή από άλλες συμμορίες και εμπόρους ναρκωτικών.

Παιχνίδια εξουσίας που τελικά υποκινούνται από προσωπικά συμφέροντα. Το 'χουμε ξαναδεί και σε καλύτερες μορφές, αλλά δεν θα πώ όχι σε μια 3η σεζόν. Δεν είναι κάτι εντυπωσιακό αλλά είναι ευχάριστο για ένα φθινόπωρο, και προσφέρει αρκετές γαμάτες στιγμές, χωρίς να έχει φτάσει ποτέ μέχρι τώρα στο επίπεδο να δώσει ένα αριστουργηματικό επεισόδιο όπως ήταν τα A Hole In the World στο Angel ή το Objects in Space του Firefly, ίσως επειδή δεν είναι Whedon dumbass! Μ'άρεσε αυτό το τελευταίο. Ας μείνουμε σ'αυτό. To SoA είναι καλό, ευχάριστο, ανα στιγμές γαμάτο και συναρπαστικό αλλά δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) στον επίπεδο ώστε να το βάλω ως πρωτεραιότητα. Με λίγα λόγια, δεν είναι Whedon.