Lost (2004-2010)

 

Namaste...

Το μεγαλύτερο τηλεοπτικό pop-culture fixation σε αυτή την εκδοχή του σύμπαντος. Χαρακτηρίζεται από πολλούς η καλύτερη σειρά στην ιστορία και από άλλους η χειρότερη. Ένα είναι σίγουρο, το Lost κατάφερε να δημιουργήσει το ισχυρότερο cult following της δεκαετίας του 2000. Το Paulie UNSPOILED αποφάσισε, μετά από ολοκληρωμένη θέαση, και τα 5 στάδια του θρήνου για το τέλος του, να αγγίξει το θέμα μιας κυριολεκτικά χαμένης σειράς.

Paulie + Pop culture = Flies + Shit

Το LOST, ώντας μια σειρά που φρόντιζε να σε κρατάει σε αγωνία σε εβδομαδιαία φάση, ήταν κάτι που σε ανάγκαζε να δεις τη συνέχεια. Προσωπικά φροντίζω να διαχωρίζω τις σειρές τέτοιου τύπου από άλλες, μιας και δεν αντέχω την αναμονή από βδομάδα σε βδομάδα και πόσο μάλλον την αναμονή ενός καλοκαιριού. Οπότε, σε αντίθεση με το τυπικό κοινό της σειράς, ξεκίνησα να το παρακολουθώ 2 μήνες πρίν το φινάλε του. Ατυχώς, φυσικά μιας και έφτασα up to date 1.5 μήνα πριν από όταν είχα υπολογίσει (ομολογουμένως ήταν Πάσχα και δεν κοιμόμουν). Αυτό και μόνο το θεώρησα αρκετό για να πω ότι πήρα μια γεύση από το Lost experience μιας και τις τελευταίες βδομάδες πριν βγεί το The End υπήρξα στερεοτυπικά Lost fanboy όπως ξέρουν ορισμένοι φίλοι. Και γι'αυτό και μόνο δεν λυπάμαι για το χρόνο που ασχολήθηκα μαζί του.

Μέχρι και σήμερα πιστεύω ότι το Lost είναι μια μοναδική σειρά που δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο έχει υπάρξει ποτέ στην τηλεόραση. Οι μόνες σειρές που θεωρώ ότι έχουν πολλά κοινά με το Lost είναι το Battlestar Galactica σε θέματα μυστηρίου και το True Blood στο θέμα cliffhanger potency. Ε, εντάξει, ίσως απλά μοιάζει πολύ με ένα fucked up παιχνίδι του Survivor. Η προσωπική μου εμπειρία για το Lost experience συμπεριλαμβάνει πολλά ερωτηματικά και ως αποτέλεσμα πολλά μήπως, ίσως και μπορεί. Πολλά από αυτά τα μήπως, ίσως και μπορεί ήρθαν σε αντίθεση με τα μήπως, ίσως και μπορεί που προέκυψαν από προηγούμενα ερωτηματικά. Μετά από αυτό, συνήθως, εμφανίζεται ένας νέος μυστηριώδης χαρακτήρας ο οποίος φροντίζει να απαντήσει τις ερωτηματικά μας, με άλλα ερωτηματικά (Lost, όχι αστεία). Για κάποιο λόγο, θεωρώ ότι η μπλογκόσφαιρα απέκτησε τη δύναμη που έχει σήμερα, εξαιτίας όλων αυτών των καημένων σαν και μένα που για 6 χρόνια μαζεύονταν κάπου και ανέλυαν θεωρίες για να δημιουργήσουν μια που θα εξηγούσε τα όσα έβλεπαν. Θεωρίες που φυσικά χρειαζόντουσαν αναθεώρηση μετά από το κάθε επεισόδιο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Γιατί το Lost ξέφυγε από τα πλαίσια μιας λογικής εξέλιξης σειράς και άρχισε να ξινίζει;

Πολλοί πιθανοί λόγοι..

-Αποχώρησε ο J.J. Abrams αφήνοντας τους 2 τρελούς Cuse/Lindelof να σπάνε πλάκα με το λαό τους.

-Η αρχική επιλογή χαρακτήρων (όντας κακή) χάλασε στο κοινό και άρχισαν να τους ξεκάνουν ταχύτατα.

-Οι χαρακτήρες που προσθέθηκαν αργότερα (όταν καταλάβαν οι συγγραφείς ότι τους σκότωσαν όλους) κατέλληξαν βαρετοί και ανούσιοι όποτε πήραν πόρτα (και ταφόπλακα).

-Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι συγγραφείς "πετούσαν" διακριτικά τις ιστορίες και τα μυστήρια που δεν άρεσαν (τόσο διακριτικά που μερικές φορές τα ξεχνούσα).

-Γιατί άφησαν την Claire να πετάξει ενώ ήταν στο μήνα της - πάντα μου έκανε αρνητική εντύπωση το πόσο εύκολα αγνοούσαν το κάθε είδος ρεαλισμού σε αυτή τη σειρά (well, duh!)

Αυτό το σχόλιο περιγράφει απόλυτα το Lost. Η σειρά είναι ανατρεπτική μέχρι αηδίας. Όχι επειδή της έλειπε το παραμικρό ίχνος ρεαλισμού, αλλά επειδή οι συγγραφείς συνέχιζαν να σφαλιαρίζουν απελπισμένα τους άμοιρους θεατές με νέα βασανιστικά μυστήρια ως μέρος του μεγάλου τους σχεδίου για την κατάκτηση της ανθρωπότητας μόλις όλος ο κόσμος κρύβεται σε γωνίες σε στάση εμβρύου κλαίγοντας "what does the island mean?". Βέβαια, όταν 2 συγγραφείς με τόσο απίστευτη φαντασία βρίσκονται μαζί σε ένα περίεργο νησί τότε το αποτέλεσμα που θα προκύψει θα είναι μια αριστουργηματικού επιπέδου μυθολογία. Μπορεί το Lost να είναι μια σειρά που μπάζει από 200 plotholes, αλλά η αλήθεια να λέγεται, η μυθολογία που δημιούργησε, και ο τρόπος με τον οποίο την παρουσίαζε ήταν οι 2 λόγοι που με κράτησαν σε αυτή τη σειρά.

Και θα πω και την άλλη αλήθεια. Ο προσωπικός μου υπολογιστής διαθέτει ένα χαρακτηριστηκό σημάδι της κλειστής μου παλάμης που θα μου θυμίζει για όσο τον κρατήσω ακόμα την οργή που έζησα μόλις το The End έκανε fade to black. Το επόμενο πρωί, φίλος series watcher με πλησίασε για να μου πει ότι το Lost ήταν ένα show για τους χαρακτήρες του, και ότι σε αυτό έδωσε το τέλος που έπρεπε. Όταν όμως έχεις δει 4 σειρές του Joss Whedon πρώτα, έχεις πολύ υψηλές απαιτήσεις για τους χαρακτήρες μιας σειράς. Γι'αυτό και από όλη τη σειρά θα γράψω μια μικρή λίστα με τους χαρακτήρες που πραγματικά με ενδιέφεραν (με σειρά προτίμησης γιατί γράφω με πορωμένα δάχτυλα αν βγάζει νόημα αυτή η έκφραση).

1. Desmond Hume - είναι σκωτσέζος, είναι τρελός, όχι δεν είναι τρελός, είναι απλά ερωτευμένος.

2. John Locke - πιστεύει, πιστεύει στο νησί, και κουβαλάει μεγάλα μαχαίρια

3. Ben Linus -γιατί σκοτώνει κόσμο; - γιατί δεν του χρειάζονται

4. Jacob - είναι ο φελλός

5. The Man in Black - είναι το κρασί

6. Richard Alpert - πρωταγωνιστεί στο επεισόδιο Ab Aeterno που μαζί με τα The Constant και Walkabout είναι ότι καλύτερο έχει βγει από το Lost

7. Daniel Faraday - ο τρελός επιστήμων

8. Mr. Eko - θα ακουστεί περίεργο λόγω του χρώματος, αλλά "it's clobbering time"

Και οκ, το Lost ικανοποίησε πλήρως τους θεατές που το έβλεπαν για τους χαρακτήρες του, και άφησε με το πουλί στο χέρι έμενα και φαντάζομαι άλλο ένα 5% του κοινού του που είπαν not good enough. Κυρίως γιατί μετά την θέαση της πρώτης σεζόν, που η εκπληκτικότητά της με τράβηξε μέσα από την κοιλιά από το 2ο μισό της δεύτερης μέχρι το φινάλε της 3ης που το Lost επέστρεψε στους αρχικούς του ρυθμούς, ήλπιζα, ακόμα και αφού είχα ήδη δει το μεγάλο κομμάτι της 6ης, ότι το Lost θα είχε εκείνο το συγκλονιστικό φινάλε που ΕΠΡΕΠΕ να έχει. Παρ'όλα αυτά το Lost παραμένει κάτι ενδιαφέρον όσο κι αν διαφώνησα προσωπικά με τον τρόπο που επέλεξαν να το λήξουν οι Lindelof/Cuse.

Και οι μόνες εκφράσεις που μου έρχονται πια στο μυαλό όταν το θυμάμαι είναι αυτού του τύπου:

LOST POTENTIAL

LOST THE BALL

LOST THE GAME (oh yes i did!)