The Wire (2002-2008)

Δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ότι έχει περάσει από σχόλιο σε spam αλλά στην προκειμένη περίπτωση νιώθω υποχρεωμένος να το κάνω. Υπάρχουν πολλά επίπεδα τηλεόρασης. Κάτω κάτω βρίσκονται οι σαπουνόπερες. Ακολουθούν τα reality shows και στην συνέχεια οι ειδήσεις. Οι περισσότερες σειρές που έχουν γραφτεί σε αυτό το blog ανοίκουν στην κατηγορία ακριβώς από πάνω που είναι το new age TV. Αμέσως πιο πάνω βρίσκεται το πάνθεον της τηλεόρασης που περιέχει μέσα πράγματα όπως το Firefly, ή το Deadwood και το BSG, ή ο πρώτος κύκλος του Lost και ο 5ος του Angel. Εκεί και ίσως ένα επίπεδο παραπάνω βρίσκεται το The Wire, το αριστούργημα ανάμεσα σε αριστουργήματα.

Sin City - υπήρχε πάντα μία τουλάχιστον από την αρχή της ιστορίας. Ο θεός των χριστιανών έριξε βροχή στα Σόδομα και τα Γόμορρα καταστρέφοντας ότι αμαρτωλό είχε μεγαλώσει εκεί, προσπαθώντας να δώσει στην ανθρωπότητα μια ευκαιρία για καθαρή αρχή. Στη συνέχεια είχαμε την Αρχαία Ρώμη, που κι αυτή κατέληξε σε φλόγες, παραπάνω από μια φορά, και στην πορεία της ιστορίας υπήρχε πάντα κάποια πόλη που όλη η γνωστή ανθρωπότητα θεωρούσε hell on earth. Όταν ο Robert Rodriguez σκηνοθέτησε την κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού κόμικ του Frank Miller και η έκφραση Sin City επανήλθε στη δημοσιότητα τότε όλοι επέλεξαν να αναφέρονται στο Las Vegas ως Sin City μιας και είναι διαβολικό το πόσο γρήγορα χάνει ο κόσμος τα λεφτά του εκεί, δίνοντας έτσι την πιο φαουστική εκδοχή ενός διαβόλου. Άλλοι επιλέγουν να χαρακτηρίσουν το Amsterdam ως μια Sin City λόγω της νόμιμης πορνείας και μαύρου. Το The Wire μας δείχνει ότι κόλαση υπάρχει όχι λόγω ενός "διαβόλου", αλλά πολλών. Και η πόλη που είναι η επίγεια κόλαση φέρει το όνομα Baltimore, Maryland.

Οι δημιουργοί:

Ο David Simon δούλεψε στην εφημερίδα Baltimore Sun για 12 χρόνια. Στην καριέρα του ως δημοσιογράφος ασχολήθηκε με την κάλυψη της εγκληματικότητας. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για τα όσα είδε μέχρι που αυτός και ο Ed Burns, βετεράνος αστυνομικός δολοφονιών, επείσης παιδί της Βαλτιμόρης, αποφάσισαν να απαθανατήσουν τις σοκαριστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβιώνει το έγκλημα στην επίγεια κόλαση, μέσα σε μια σειρά. Όπως ήταν φυσικό η καριέρα και των 2 απογειώθηκε μετά το The Wire, με αποτέλεσμα να τους δίνεται η ευκαιρία να δημιουργήσουν και άλλα φανταστικά πράγματα. Ειλικρινά, το γράψιμο της σειράς βρίσκεται σε επίπεδο που έχω δει μόνο από τον David Milch, και αυτός δεν είχε και τις ίδιες δυνατότητες λόγω χαμηλής θεαματικότητας.

Το setting:

Καθόλου απλό και καθόλου συνηθισμένο. Το The Wire μπλέκει ιστορίες από cop buddy shows μέχρι Sopranιστικές ματιές στο έγκλημα και γεμίζει το ενδιάμεσο σκιαγραφόντας πλήρως τους χαρακτήρες για να δώσει και στον ίδιο το θεατή το δικαίωμα να διαλέγει μεριά με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα, όχι όμως πως αυτό λείπει. Το κάθε επεισόδιο ξεκινάει με εισαγωγή στην ιστορία της εβδομάδος, συνεχίζει με τους τίτλους από τυχαία καθημερινά γεγονότα του κομματιού της πόλης που ασχολείται η καθεμιά από τις πέντε υπέροχες ιστορίες της σειράς με υπόκρουση της 5 εκδοχές του τραγουδιού "Way Down in the Hole" του Tom Waits (infinite amount of respect), και κυλάει όπως επιλέγει απόλυτα ρεαλιστικά χωρίς να σημαίνει ποτέ βαρετά, μιας και στη σειρά δεν λείπει ποτέ η αγωνία, και κλείνει με το κομμάτι "The Fall" του Blake Leyh.

Στην πρωτεύουσα της πολιτείας του Maryland, ο Jimmy McNulty, ντετέκτιβ δολοφονιών και πιθανόν αυτοβιογραφικός χαρακτήρας για τον Burns, παρατηρεί την συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα στο γκέτο δυτική Βαλτιμόρης, και επείδη είναι γάτος, μυρίζεται ποιος διοικεί το εμπόριο ναρκωτικών εκεί. Πρόκειται για μια οργάνωση με πολλά επίπεδα από προσεκτικούς και πιστούς στρατιώτες που έχουν

μεγαλώσει μέσα στην, κατά κάποιο τρόπο αδελφότητα αυτή. Και ενώ μέχρι τότε το έγκλημα στο γκέτο ήταν κάτι γνωστοποιημένο μεν, αλλά κανείς δεν θεωρούσε ότι κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί με αυτό, ξαφνικά η πιθανότητα του να τραβήξουν πολλά ψάρια με ένα δίχτυ άρχισε να εντυπωσιάζει τους δικαστές και αστυνόμους της πόλης, που ενέκριναν την παρακολούθηση τηλεφώνων με σκοπό να πραγματοποιήσουν αυτή την ιδέα. Το τμήμα που γεννιέται ως αποτέλεσμα αυτής της απόφασης, και οι όσες ενέργειες πραγματοποιήσουν στην προσπάθεια να κρατήσουν τον διάβολο στην τρύπα του, είναι ότι απασχολεί τη σειρά για τους πέντε κύκλους που διήρκησε (ο τέλειος αριθμός διάρκειας μιας σειράς).

Γιατί την βλέπει κάποιος:

Γιατί είναι αριστούργημα απλά, είναι δώρο θεού, είναι ότι δεν έχει δείξει ποτέ η τηλεόραση. Και φροντίζει να στο δείχνει με κάθε ευκαιρία. Θα τονίσω τα αγαπημένα μου σημεία για να δώσουν σημασία οι νέοι θεατές και να θυμηθούν οι βετεράνοι. Από χαρακτήρες προσοχή στον Bubbles, το άστεγο πρεζόνι που γνωρίζει τους πάντες και βοηθά την αστυνομία, στον Omar, το γιατί θα το καταλάβει κανείς από την πρώτη εμφάνιση και από τότε κάθε φόρα που ακούει σφύριγμα, να περιμένει φοβερό επεισόδιο, στον Stringer που είναι ένας άνθρωπος με όραμα και τη δύναμη και τα κότσια να το πετύχει, και μπορώ να συνεχίζω για ώρες γιατί κυκλοφορεί βιντεάκι στο Youtube με τους 50 καλύτερους χαρακτήρες της σειράς. Ένας άλλος λόγος είναι ορισμένα επαναλαμβανόμενα sequences που δείχνουν την καθημερινότητα ορισμένων χαρακτήρων. Λάτρεψα τα μεθύσια του Bunk με τον McNulty στις γραμμές του τρένου, όπως και κάθε σκηνή που εμφανίστηκαν μαζί ο Omar και ο Brother Mouzone. Αλλά για μένα το αποκορύφωμα κάθε ιστορίας έρχεται στα τελευταία λεπτά κάθε κύκλου που κλείνει με ένα μοντάζ σκηνών από το πως τελειώνει η θέαση της κάθε μιας και το πως άλλαξε η κατάσταση μετά από αυτό με υπόκρουση κάποιου όχι τόσο γνωστού αλλά φανταστικού τραγουδιού.

Γιατί είναι αριστούργημα:

Γιατί καταφέρνει να κρατήσει τέλεια ισοροπία ανάμεσα σε ουστιαστική και ενδιαφέρουσα τηλεόραση δίνοντας ένα άψογο ποιοτικό αποτέλεσμα χωρίς να γίνεται βαρετό. Γιατί φροντίζει να είναι πάντα όσο πιο αληθινό και ρεαλιστικό γίνεται, καλύπτοντας όλες τις πλευρές ενός θέματος, προβάλοντάς αυτές τόσο ως μαρτυρίες, όσο και ένα οπτικοακουστικό μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα κλιμάκωση και πικρές αλήθειες. Και κυρίως για τα όσα προβάλει. Το πως σκιαγραφεί την κοινωνεία της Βαλτιμόρης και το πως προβάλει τα λάθη στο σύστημα της διατήρησης της τάξης, όσο και στις πολιτικές εξουσίες.

Αν παίξουμε το παιχνίδι του ποια μεγάλη σειρά αντιστοιχεί σε ποια μεγάλη ταινία, το The Sopranos είναι φυσικά the Godfather, το BSG είναι το 2001: A Space Odyssey, το Firefly είναι το Star Wars, και το The Wire είναι το Apocalypse Now (Και  the horror, the horror, the horror...). Για κάτι πράγματα σαν κι αυτό ξεκίνησα να βλέπω σειρές.