Jericho (2006-2008)

Άλλη μια ανταπόκριση για τη μάχη ανάμεσα στις επιλογές των καναλιών ενάντια στην κοινή γνώμη. Έχω και νεύρα διότι πριν λίγο μια διακοπή ρεύματος μου κατέστρεψε μια προσπάθεια στο online poker, και επειδή ένα παιχνίδι 10gb που κατέβαζα τρεις μέρες τώρα απεδείχθει ελατωματικό. Το Jericho είναι μια σειρά survivor, μιας και το πάλεψε πολύ για να μείνει στον αέρα για όσο περισσότερο μπορούσε.

Ξεκινώντας τα 29 συνολικά του επεισόδια, κατάλαβα ακριβώς τι συνέβει. Το Jericho ξεκίνησε με μια (αρκετά) πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα, να δείξει μια Αμερική μετά από πυρηνικό ολοκαύτωμα. Πήγαινοντας παραπέρα την ιδέα του Red Dawn, βάζει τα γεγονότα να εξελίσονται σε μια πιο αγροτική περιοχή της χώρας από αυτές που βλέπουμε συνήθως σε τέτοια σενάρια, και συγκεκριμένα στο Jericho του Kansas (I don't think we're in Kansas anymore). Η υπόθεση ασχολείται αρχικά με την επιβίωση της πόλης μιας και δεν γνωρίζουν αν υπάρχουν άλλοι επιζώντες από τις επιθέσεις που κάλυψαν όλη τη χώρα και σε επόμενο βαθμό με την επανάχτιση της κοινωνείας τους και έρευνα σχετικά με το τι συνέβει και ποιος φέρει ευθύνη για τις επιθέσεις.

Με μια τέτοια ιδέα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα πήγαινε κάτι στραβά, μιας και δίνει πολύ περιθώριο για ευρηματικό γράψιμο που κάνει κριτική στην κοινωνεία των κεντρικών πολιτειών σε ένα σενάριο που προκύπτει μέσω λογικής. Συνήθως οι πιο διάσημες μετααποκαλυπτικές ιστορίες λαμβάνουν χώρα στα συντρήμια των μετροπόλεων ενώ στην πραγματικότητα μια πυρηνική επίθεση θα καθιστούσε τις συγκεκριμένες περιοχές απάτητες για αρκετά χρόνια. Εδώ λοιπόν βλέπουμε το σενάριο να ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια ενός ξεχασμένου σημείου της χώρας, τόσο ξεχασμένου που μέχρι και οι υπεύθυνοι των επιθέσεων ξέχασαν να συμπεριλάβουν στο σχέδιό τους.

Αλλά ας μιλήσουμε λίγο για τα προβλήματα της σειράς, που μετά από την πρώτη season οι παραγωγοί πάσχισαν να πείσουν το CBS να τους δώσει άλλη μια ευκαιρία και το φανατικό κοινό τους έπεισε με ένα βομβαρδισμό από φυστίκια, έναν φόρο τιμής στη σειρά. Είμαι πολύ ικανοπιημένος με την παράταση διότι σε αντίθεση με την αρχική του season που ειλικρινά το ομολογώ με κούρασε όσο μου λένε ότι κούρασε η αντίστοιχη του Dollhouse, η δεύτερη δεν έχει τους απίστευτα cheesy διαλόγους της και το πολύ κακό character development που όχι μόνο υπήρχαν σε επίπεδο που γινόντουσαν αδύνατα τα αγνοήσεις ως τα άσχημα κομμάτια της παραγωγής που θύμιζαν ώρες ώρες μια χαζοαμεικάνικη σαπουνόπερα.

Παρ'όλα αυτά τα σοβάρα προβλήματα η σειρά βελτιώθηκε σε απίστευτο βαθμό στην πορεία της και έφτασε σε ένα σημείο ώστε να πω ότι άξιζε που ασχολήθηκα με ένα μάτσο hillbillies που στο τέλος παρέδωσαν ένα σερί 9 πολύ καλών επεισοδίων και το άφησαν να φύγει τη στιγμή που γινόταν πραγματικά ενδιαφέρον. Το θέμα είναι ότι έπρεπε να περάσω από τη διαδικασία των πρώτων 20 μέτριων και κακών επεισοδίων για να μπορέσω να φτάσω εκεί (Ευχαρίστω στον George που με έπεισε να το παλέψω).

Ένα γενικό κριτικό σχόλιο για το Jericho: "Αργεί η πίτσα. Υπομονή είπαν ότι θα μας κεράσουν τις μπύρας."

"Nuts!"

Community (2009-ongoing)

Τώρα που πέρασε η πιο σημαντική δεκαετία στην ιστορία της τηλεόρασης, καθόμουν και κοιτούσα τις λίστες με τις καλύτερες σειρές και αναρωτιόμουν αν θα καταφέρουν να γίνουν κι άλλες τόσο καλές όσο αυτές που είδαμε, ή αν τελειώνει εδώ η χρυσή εποχή. Κι όμως υπάρχει ελπίδα.. βλέπω το φως στο τούνελ.. λέγεται.. Community..

Έτσι λοιπόν, στην δύση των '00s και την αυγή των '10s εμφανίζεται η σειρά που θα κάνει το ποδαρικό καταφέρνοντας να μας γονατίσει απο τα γέλια προσφέροντας μας στιγμές ισάξιες του Arrested Development. Και μέσα σε μια season κατάφερε να μας δείξει το μέλλον της κωμωδίας μέσα από μια μίξη παλιών και νέων κωμικών. Η επιστροφή του Chevy Chase, βετεράνου του γέλιου, και η πρώτη σημαντίκη εμφάνιση ενός Youtube κωμικού, του Donald Glover, γνωστού για την εμφάνισή του στο sketch group "Derrick Comedy."



Έχουμε ακούσει για τα πολύ δυσφημισμένα Community Colleges της Αμερικής. Είναι τα μέρη που πάνε για σπουδές μόνο όσοι παράτησαν το λύκειο, ή μόλις πήραν διαζύγιο, ή μόλις πήραν 7 διαζύγια, ή ανακαλύφθηκε ότι το πτυχείο τους ήταν πλαστό. Καλωσήρθατε στην παρέα μας. Εδώ, όπου όποιος πει κάτι ρατσιστικό, δεν πειράζει, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει κάτι χειρότερο. Εδώ που η γνώση δεν έχει σημασία όταν ξέρεις πως δεν την λαμβάνεις ποτέ έτσι κι αλλιώς. Εδώ που οι καθηγητές, συγνώμη, ΔΑΣΚΑΛΟΙ ισπανικών έχουν ασιατική καταγωγή και αδερφό ραβίνο. Εδώ που μιλάμε μόνο σαν να ζούμε σε ταινία.. Αν δεν μας κλοτσήσεις στα μούτρα μπορεί και να σε βάλουμε στην παρέα μας.

Μπορώ να προτείνω τον Abed ως καλύτερο geek όλων των εποχών; Φυσικά και μπορώ.. Έχει δει ότι υπάρχει για να δει κάποιος και μπορεί να κάνει quote οποιοδήποτε θέλει ανά πάσα στιγμή. Γι'αυτό και τον ευχαριστούμε που έχει παραδώσει ορισμένες αξέχαστες στιγμές με αναφορές σε Goodfellas, The Dark Knight, Terminator, The Warriors και χιλιάδες χιλιάδες άλλα για κάθε είδους ταινία και σειρά.

"Come with me if you don't want paint on your clothes"



Βέβαια να προσθέσω κάτι σημαντικό; Είμαστε ακόμα στην αρχή, χαρούμενοι, ενθουσιασμένοι με ότι βλέπουμε και του δίνουμε τη δεύτερη season επειδή το αξίζει! Και του χρόνου πάλι μαζί και ακόμα καλύτερα παιδιά. Don't give up on me now! Συνεχίστε ετσί για να μπορούμε να ξαναγράψουμε τις λίστες μας. Νέα δεκαετία, ερχόμαστε!

"Well, I may be a genius, but I'm not a lesbian"

Angel (1999-2004)

Ή αλλιώς: Γιατί μισούμε το Twilight..

Όλα ξεκίνησαν όταν ο David Greenwalt πλησίασε τον Joss το 1998 και του πρότεινε να κάνουν μια σειρά για τον Angel, γνωστό ως τότε για την συνεισφορά του στο Buffy the Vampire Slayer. Η αλήθεια είναι ότι τα spin offs πάντα επισκιάζονται από αξία της μητρικής σειράς, ή αναγκάζουν τον θεατή να παρακολουθήσει όλη τη μυθολογία πρωτού καταλάβει που του πατάνε τα τέσσερα. Να κάνω τη διαφοροποίηση ότι όταν μια σειρά είναι character oriented αντί για story oriented δεν δημιουργεί τέτοιο θέμα (αν και δεν βρίσκω κανένα πιθανό λόγο να αγνοήσει κανείς την Buffy) αλλα και πάλι πρέπει να μπορεί να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία του να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο.

"I'm actually more of a ballad man myself"


ΝΑΙ! Φτάνει σε αυτό το επίπεδο και για μένα το ξεπερνάει. Ακόμα μια άψογη σειρά βασισμένη σε vampire fiction που κατάφερε να προχωρήσει και να κάνει κάτι διαφορετικό σε κάθε κύκλο του αλλά παρόλα αυτά άξιζε να κρατήσει παραπάνω. Γιατί ήταν από συγκινητική ως πορωτική, από κωμική σε θρίλερ, από αστυνομικό σε fantasy. Και εκτώς από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή όλοι όσοι πέρασαν από το Angel αξίζουν έπαινους μόνο και μόνο επειδή έχουν ταυτιστεί πλέον στα μάτια μου με τους χαρακτήρες που υποδήθηκαν. Για τον Wesley και την κάθε σκηνή που κρατούσε shotgun, για τον Doyle και το "Pen, paper, single malt scotch", για τον Gunn και το αυτοσχέδιο τσεκούρι του, για την ντροπαλή Fred, για το αστέρι που λέγεται Cordelia και τον Lorne και την φωνή του. Για τον Spike τα είπαμε ήδη.

"Joss, Do the Dance of Joy"


Και ας έρθουμε τώρα στο επίμαχο θέμα. Γιατί μισούμε τόσο το Twilight. Πήρε μια ιδέα που υπήρχε από τον Whedon και την βίασε. Την έκανε ακριβώς αντίθετα με όσα μάθαμε να αγαπάμε στο Buffyverse. Είσαι βρικόλακας αλλά θέλεις να είσαι καλός; ANGEL! Ο Angel ποτέ δεν αρνήθηκε sex παρά τους κινδύνους, ο Angel δεν κρυβόταν, αλλά πολέμαγε για να ζήσει αλλά και για να ζήσουν και άλλοι. Όταν τα φλωροβρυκολακάκια παίζαν το τόπι, ο Angel θυσίαζε ότι είχε και δεν είχε για να σώσει τον κόσμο και το έκανε γιατί αυτό τον έκανε αυτόν που είναι. Και γι'αυτό ο Joss τον δημιούργησε για την Buffy γιατί μια σημαντική και ανεξάρτητη γυναίκα (χωρίς να πέφτουμε στα επίπεδα του Sex and the City), γιατί ήθελε να προβάλει ένα αντρικό πρότυπο, εκτώς από το γυναικίο που είχε ήδη. Και για να ρωτήσω στους άντρες εκεί έξω: Θέλετε να βλέπετε Twilight για να σας κάθονται όσες βλέπουν Twilight; Ή θέλετε να νιώθετε περήφανος για αυτό που είστε, να είστε παράδειγμα για τους νεώτερους και να βρίσκετε τις super γυναίκες όπως η Buffy. Your call...

"Personally, I kinda wanna slay that dragon"


Never a dull moment, μπορεί να καθιερώνεται ως υπερσειρά από το ταξίδι στην Pylea αλλά εγώ το Angel το αγάπησα από το πρώτο του επεισόδιο και βρίστε με αλλά μ'άρεσε περισσότερο από την Buffy, γιατί πολύ απλά η πέμπτη season ξεφεύγει και δίνει άλλη έννοια σε ότι θεωρούμε cool, awesome, funny αλλά και amazing. Ο Angel είναι ήρωας.. τέλος. Πάσχισε με την αιωνιότητα, την μοναξιά, την προδοσία, την ίδια την κόλαση, και πάνω από όλα τους προσωπικούς του δαίμονες (μέσα του, γιατί έχει και φίλους δαίμονες - don't discriminate) χωρίς αυτό να καταφέρει να αλλάξει τη δική του καλοσύνη και διαθεσιμότητα να θυσιάσει τις ελπίδες του για το κοινό καλό. Και τελίκα, σαν ένας ακόμα Malcolm Reynolds, He aimed to misbehave.

Buffy the Vampire Slayer (1997-2003)

Η σειρά που καθιέρωσε τον Whedon. Η σειρά που αποδεικνύει για πάντα ότι δεν κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Όσο υπέροχη σειρά κι αν ήταν (και είναι) δεν παύει να έχει έναν από τους πιο αποτρεπτικούς τίτλους που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Ο Joss αναρωτήθηκε μια μέρα πόσο κρίμα ήταν που σε όλες τις ταινίες τρόμου πεθαίνει πάντα η πανέμορφη, έφηβη, ξανθιά. Ήταν ένα στερεότυπο που καθιερώθηκε στις δεκαετίες του 70 και 80, αλλά στις αρχές του 90 είχε καταντήσει πια κοινότυπο και βαρετό. Ο Joss είδε και κάτι άλλο. Το είδε ως άδικο. Και έτσι ξεκινάει η ιστορία της Buffy the Vampire Slayer.

Η προαναφερόμενη 16χρονη κοπέλα λοιπόν έρχεται σε μια τυπική πόλη της μη παραλιακής California δείχνοντας σημάδια από σκοτεινό παρελθόν και όπως γίνεται στα λύκεια της Αμερικής καταλλήγει να είναι η "περίεργη" κοπέλα που κάνει παρέα με τους geeks (σε μια από τις πρώτες σημαντικές εμφανίσεις τους ως είδος στην τηλεόραση). Και όταν η Sunnydale κοιμάται, η μικρή ακόμα Buffy περιπολεί τους δρόμους με την υποστήριξη των φίλων της και του βιβλιοθηκάριου του σχολείου κυνηγώντας και σκοτώνοντας.. well.. βρυκόλακες..


Και τι έκανε μια τόσο άπλη ιστορία να γίνει το φαινόμενο της τηλεόρασης, πριν το Lost; Αρχικά καθιέρωσε την Sarah Michelle Gellar ως το απόλυτο teen idol της εποχής, και για να μας το αποδείξει, παντρεύτηκε τον Freddie Prinze που ήταν η αρσενική της version. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μικρό και ασήμαντο γεγονός σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα που προσέφερε η σειρά. Πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα της Βαμπιρικής κουλτούρας. Γιατί ποιος είπε ότι οι βρικόλακες δεν μπορούν να ακούνε Sex Pistols και να είναι η βασική έμπνευση για το κούρεμα του Billy Idol. Και η απάντηση στο πόσο καλά καταφέρνει να το προσαρμόσει σε κάτι που να είναι πραγματικά όμορφο, ήρθε στο SFX Magazine που ψήφισαν τον Angel στην τρίτη θέση των καλύτερων βρυκολάκων της ιστορίας να χάνει μόνο από τον Dracula του Christopher Lee και φυσικά τον γνωστό και μη εξαιρεταίο William the Bloody, ή κοινώς Spike (βλέπε κάτω).


Αλλά όπως και σε κάθε σειρά που αξίζει να συζητάμε το μεγάλο ταλέντο είναι ο δημιουργός και η όμαδα του, αλλά δεν θέλω να κουράσω με έπαινους για τον Joss και όλα τα αριστουργήματα που έχει δημιουργήσει. Γιατί αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό και κατά κάποιο τρόπο η Buffy είναι υπεύθυνη για οτιδήποτε κατάφερε να κάνει ο πατέρας της μετά από αυτό. Και πραγματικά το να προσπαθήσω και μόνο να περιγράψω το πόσο δημιουργικά γράφει αυτός ο άνθρωπος είναι ανώφελο. Το μόνο που θα πω για αυτό το θέμα είναι: βλέπε 3.08 Lovers Walk, 4.10 Hush, 5.16 The Body, 6.07 Once More With Feeling.

Μια σειρά που ξεκινάει από εδώ και φτάνει σε σημεία τόσο μαγικά που ξεπερνούν τη φαντασία. Που μόλις τελείωσε μπορεί να είπα μεν, ότι θέλω κι άλλο, αλλά από την άλλη, τι άλλο να κάνουν πια.. Όλα τα χε. Και πόσες φορές πήγαν να την τελειώσουν και οι φανς τους άλλαξαν γνώμη, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να δούμε μερικά ακόμα όμορφα επεισόδια. Στο τέλος όμως η τηλεόραση δεν ήταν αρκετή. Και της είπαμε ένα ωραίο..


..για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε κάπου αλλού..

Buffyverse Retrospective

Τις επόμενες μέρες θα ανεβάσω άρθρα σχετικά με όλο το έπος του Joss Whedon που άλλαξε την τηλεόραση για πάντα, αλλά και γενικά σχόλια για τις συνέχειες των δύο σειρών σε comic books.

Happy Star Wars Day to all bloggers!

Συλλογή από εικόνες που κυκλοφόρησαν σήμερα στο διαδίκτυο.
Happy Star Wars day and may the force be with you all.:)

John From Cincinnati (2007)

Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένας από τους σημερινούς δημιουργούς θρύλους θα μπορούσε να αποδείξει την αξία του παραδίδοντας άλλο ένα αριστούργημα, αυτή τη φορά ακόμη πιο σύντομο από το προηγούμενό του και παρ'όλα αυτά εξίσου, για να μην πω περισσότερο συναρπαστικό. Το Deadwood τελείωσε πολύ πιο σύντομα από όσο θα άξιζε και ένα χρόνο μετά ο αρχιτέκτονάς του, David Milch, επιστρέφει με άλλη μια ιστορία να μας πει, αυτή τη φορά πολύ πιο κοντά στον κόσμο που ζούμε σήμερα και κατα κάποιο τρόπο τον κόσμο που ακολουθεί το τέλος του Deadwood. Και από τα παρθένα τοπία της Ντακότα, o Milch μας πηγαίνει στην California και πιο συγκεκριμένα στην κοινωνία των surfers της Imperial Beach.

"Time to get back in the back Mitch Yost"

Μια οικογένεια 3 γενιών surfers στην καταστροφή, δέχεται μια επίσκεψη από έναν περίεργο νέο με ομιλιτικές και καταννοητικές δυσκολίες, ο οποίος τους εξηγεί ότι τον λένε John και είναι από το Cincinnati. Παράλληλα οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές βρίσκουν ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο να ασχολούνται με τον John έχοντας να παλέψει ο καθένας με τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες. Οπότε ο μυστηριώδης νεαρός περιπλανιέται ανάμεσα τους δίνοντας τους μια ώθηση με το δικό του ξεχωριστό τρόπο που μόνο ένας δημιουργός του επιπέδου του Milch θα μπορούσε να συλλάβει και να παρουσιάσει τόσο υπέροχα. Δημιούργησε μια τελείως διαφορετική εκδοχή ενός σωτήρα από ότι έχουμε συναντήσει στις συγγραφικές τέχνες, ο οποιός δεν είναι απλά εκεί για να μας προστατεύει, αλλά για να μας καθοδηγήσει στο να βρούμε από μόνοι μας το λεγόμενο peace of mind.

Μου άρεσε που μετά το Deadwood μπόρεσα να δω το cast, ή τουλάχιστον το μέρος του που δεν κατέλληξε στο Lost, να ακολουθεί τον Milch και σε αυτή τη σειρά, κυρίως γιατί καταφέρνουν να παραδίδουν φοβερά ισοροπημένες ερμηνείες αλλά παράλληλα συγκλονιστικές που αποθεώνουν τους χαρακτήρες τους. Και με έναν όμορφο τρόπο όλοι τους έρχονται κοντά ο ένας στον άλλο γιατί όλοι τους χρειάζονται την καθοδήγηση του John χωρίς να το καταλαβαίνουν απόλυτα. Κάτι όμως τους τραβά προς εκείνη την κατεύθυνση.

"I don't know Butchy instead"

Πανέρμοφη σείρα με συγκλονιστικές στιγμές που σε κάνουν να ψάχνεις για διαφορετικά πράγματα μέσα σου και σου δίνουν ένα ολοκαίνουριο βλέμα στη ζωή. Άλλη μία από τις σειρές που έφυγαν πολύ πριν την ώρα τους, αλλά πραγματικά νιώθω ότι το John From Cincinnati ήταν κάτι που περιέγραφε τον κάθε άνθρωπο που έβλεπε τη σείρα. Γιατί πολύ απλά ο Milch τήνει να βάζει τους χαρακτήρες του να μην καταννοούν απόλυτα το τι συμβαίνει. Και ο ακροατής θα καταλάβει τι εννοώ στα τελευταία 10 λεπτά του 6ου επεισοδίου.

"See God Kai"