Doctor Who - 9th-10th Doctor (2005-2010)

Κάποιος παρατηρητικός αναγνώστης θα μπορούσε να αξιοποιήσει το μοτίβο που ανακάλυψα. Τυχαίνει να μου παίρνει ακριβώς μια βδομάδα από το τελευταίο post μέχρι το επόμενο. Φόρτος εργασίας βλέπετε, σε συνδοιασμό με την ατάκα του Spike από το Buffyverse: "I had a plan, a good plan, carefully laid out, but I got bored..." Όλοι μας θέλουμε που και που λίγο χρόνο για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, όχι πως εγώ έκανα κάτι πρωτότυπο ή εντυπωσιακό. Απλά είδα κάποιον να κάνει κάτι πρωτότυπο και εντυπωσιακό. Είδα Doctor Who.

Η αλήθεια είναι ότι το παρακολουθώ εδώ και καιρό σταδιακά με αποτέλεσμα μια δυο φορές το μήνα να αλλάζει το facebook status μου σε "I'm the doctor, pleased to meet ya" ή "I can now pronounce Raxacoricofallapatorius". Κατά βάθος θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος θα αποδειχτεί ότι ο Doctor είναι ένας ταχυδακτυλουργός με εξάρτηση για αντικαταθλιπτικά γιατί αλλιώς πρόκειται για ένα εξωπραγματικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ακόμα και για τους υποστηρικτές της, καλή ώρα... Ο αγαπημένος μου πρωταγωνιστής (με μοναδική εξαίρεση τον Malcolm Reynolds) είναι κατά βάθος σαν και μένα, ένας μοναχικός geek που θέλει να δει και να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί, με τη διαφορά ότι αυτός το κατορθώνει αυτό με τη χρήση μιας χωροχρονομηχανής σε σχήμα ενός Police Box του βικτωριανού Λονδίνου, ενώ εγώ συνεχίζω να κάθομαι ακόμα μπροστά στην όθονη του λάπτοπ ή του κινητού.


Επιτέλους μια ιστορία με ταξίδια στο χρόνο χωρίς να περιμένεις να φτάσεις κάπου συγκεκριμένα για κάποιον προκανονισμένο σκοπό, παρά μόνο για να ευχαριστηθείς την εμπειρία. Παρέα με έναν 900χρονο ανθρωπόμορφο εξωγήινο με δύο καρδιές (κυριολεκτικά και μεταφορικά), τελευταίο της φυλής του, ο οποίος ακολουθεί πιστά την ιδεολογία του live and let live, ένα ταξίδι σουρεαλισμού και απεριόριστης φαντασίας στα βάθυ του σύμπαντος και του χρόνου με πολύ παιχνιδιάρικη διάθεση που περνάει το μήνυμα ότι υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή, οπότε βγες έξω και εξερεύνησέ τα.

Για τους αρσενικούς viewers βλέπουμε ένα νέο πρότυπο που ξεφεύγει από τα κοινότυπα και για τους θυληκούς μια φανταστική προσωπικότητα, με cockney προφορά, που θεωρείται άξια για imaginary crush επειδή όχι μόνο κάνει το χρόνο να μην έχει σημασία, αλλά κυρίως γιατί δεν λαμπιρίζει στο φως και κατά βάθος είναι μια κακή μεταφορά του ενός εκατοστού από τα θέματα που άγγιξε το Buffy the Vampire Slayer στις 3 πρώτες seasons του. Ο Doctor βέβαια έχει σπάσει ρεκόρ όντας ο μόνος χαρακτήρας που έχει 30 seasons ζωής σε τηλεοπτική σειρά. Η ύπαρξη του μας είναι γνωστή από τα 60's (με κάποια διαλείματα). Ο τύπος δεν πεθαίνει, όχι επειδή είναι survivor, αλλά επειδή μετενσαρκώνεται-μεταμορφώνεται σε άλλο σώμα παραμένοντας πάντα το ίδιο ενθουσιώδης και συναρπαστικός. Εγώ βέβαια θα μιλάω μόνο για τους 2 Doctors που έχω ζήσει μέχρι σήμερα και θα αναφερθώ και στους επόμενους όταν έρθει η ώρα τους.

Christopher Eccleston ή David Tennant forum? Ο Paulie λέει και οι 2. Αγαπάμε Doctor και θαυμάζουμε όλα όσα έχει ζήσει. Κι εγώ θα ήθελα να ήμουν παρών στη δολοφονία του JFK, να γνωρίσω όλες τις βασίλισσες της Αγγλίας (λέμε τώρα, αν και θα θέλα να με βλέπει η Elizabeth the 1st και να φωνάζει get him), να συζητήσω με τον Shakespeare και τον Dickens, αλλά εκτώς όλων αυτών, να ανακαλύψω τα μεγαλύτερα μυστικά της ιστορίας και του σύμπαντος που φαίνεται ακόμη πιο περίπλοκο από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, να πολεμήσω ενάντια σε Daleks και Cybermen και να δω τον ήλιο να καταβροχθίζει τη Γη, 5 δις χρόνια από σήμερα.

Γραμένο με ένα πανέμορφο τρόπο που μοιάζει με Hitchhiker's Guide to the Galaxy (φαντάζομαι ότι είναι ο τρόπος που βλέπουν οι Βρετανοί την επιστημονική φαντασία) το μοναδικό πρόβλημα της σειράς είναι το σκαμπανέβασμα των επεισοδίων που μπορούν να κυμανθούν από βαρετά σε θριαμβευτικά που μπορούν να σε επαναφέρουν στη μαγικότητα της εξερεύνησης.


Κάθε άντρας προσπαθεί να χαρίσει τα άστρα σε αυτή που έχει δίπλα του, τι κάνει όμως ένας άντρας που κατα βάθος θα παραμείνει για πάντα παιδί και έχει δωρεάν εισιτήριο διαρκείας για όλο το σύμπαν αλλά κατά βάθος είναι ο πιο μοναχικός ήρωας της ιστορίας; Φαντάζομαι ότι προσκαλεί κόσμο για παρέα αλλά δυστυχώς είναι πρακτικά ανίκανος να τους πει τι πραγματικά νιώθει για αυτές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει καμία τους αρκετά. Αλλά και πάλι δεν έχει σημασία που πηγαίνεις, αλλά το τι βιώνεις μέχρι να φτάσεις εκεί.

Having said that, βγάζω τα 3D γυαλιά μου, φοράω το καουμπόικο καπέλο μου και την κάνω για την Deadwood...:)

Dollhouse (2009-2010)

Ποιά είναι η έννοια ενός θαύματος; Φαντάζομαι πως είναι κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά. Σε ένα σύμπαν λοιπόν που αποδεικνύει ότι ακόμα και το άπειρο διαστέλεται, σε ένα πλανήτη που κατάφερε να δημιουργήσει τις ακριβείς συνθήκες για την ανάπτυξη ζωής πάνω σ'αυτόν, στην εξέλιξη που ενώ μπορούσε να πάρει δισεκατομμύρια άλλες πορείες αλλά κατέληξε στη δημιουργία του ανθρώπου και την δική του εξέλιξη ως είδος μέχρι να φτάσει στα επίπεδα consciousness που έχει φτάσει στη σημερινή κοινωνία. Και τα όρια της ανθρώπινης σκέψης και της λειτουργίας του εγκεφάλου είναι από μόνο του ένα θαύμα. Σκεφτείτε για λίγο πόσοι διαφορετικοί συνδυασμοί μπορούν να γίνουν γενετικά για να διαμορφώσουν έναν άνθρωπο στη γέννηση και πόσο μάλλον τις άπειρες περιπτώσεις διαφορετικής ανατροφής-διαμόρφωσης κάποιου από τη στιγμή που θα βγει από τη μήτρα.

Θεωρητικά λοιπόν αυτό υποστηρίζει 2 υποθέσεις. Πρώτον (έστω γνωστός X τα παραπάνω) αν όντως είναι έτσι τα πράγματα (και δεν είναι όλα ένα ανελέητο chain of events που οδηγεί σε κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο κάποιας ανώτερης δύναμης) ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και υπάρχουν μη υπολογίσιμες πιθανότητες να ύπαρξουν ποτέ 2 ίδια αντίτυπα. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι όσο μπροστά κι αν φτάσει η τεχνολογία, είτε στο να βλέπουμε ταινίες 3D, είτε 4D, είναι πρακτικά αδύνατο να δημιουργηθεί ένα μηχάνημα που να κάνει project ανθρώπινες εμπειρίες γιατί πολύ απλά ο εγκέφαλος μας και το νευρικό μας σύστημα είναι υπερβολικά ανώτερα από τους υπολογιστές της NASA.

Στο Dollhouse βλέπουμε το πώς η ύπαρξη μιας τέτοιας μηχανής θα μπορούσε να επιρεάσει άμεσα, και έμμεσα, τον κόσμο που ξέρουμε σήμερα. Έχουμε μια καρέκλα που κατέχει τη δυνατότητα να στείλει έναν εγκέφαλο σε αυτό που ο John Locke (ο φιλόσοφος, όχι ο τύπος από το LOST που δεν λέει να πεθάνει) ανέφερε ως tabula rasa, δηλαδή στο σημείο όπου η γνώση είναι μηδενική. Αμέσως μετά, σαν ένα CD-RW, ο άδειος πια εγκέφαλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να γεμιστεί με άλλες προσωπικότητες και μόλις αδειαστεί ξανά να μην έχει καμία ανάμνηση από αυτές. Περιττό να πω ότι μια τέτοια ανακάλυψη, αν ποτέ εφευρεθεί θα χρησιμοποιηθεί για ακριβώς τους λόγους που περιγράφονται στη σειρά. Για άλλη μια φορά, θα επιτεθώ στην άρχουσα τάξη που αποχαυνώνεται από την πολυτέλεια του χρήματος και της εξουσίας αλλά κατά βάθος της λείπει η ανθρώπινη επαφή. Θέλοντας να αποκτήσουν και αυτό, στρέφονται στα Dollhouses με την ελπίδα ότι με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας θα μπορέσουν να βρουν τον τέλειο σύντροφο για ενοικίαση.

Τα σπίτια φροντίζουν να τηρούν κάποιους ηθικούς κανόνες, θέλοντας να διαφοροποιηθούν από μπουρδέλα ή εμπόριο λευκής σαρκός και δέχονται συμβόλαια με εθελοντές για πέντε χρόνια έναντι μεγάλης πληρωμής. Επιπλέον, σε αυτό το διάστημα ζουν υπό προστατευμένες συνθήκες ως Dolls (άδειοι) σε σουίτες πολυτελείας. Παράλληλα τίθονται πολλά ηθικά ζητήματα όπως το κατά πόσο αύτο είναι σωστό, ακόμα και κάτω από αυτές τις ιδανικές συνθήκες, αλλά και φιλοσοφικά και κυρίως η σύγκρουση ενστίκτων και προσωπικότητας (ή προσωπικοτήτων σε αυτή την περίπτωση).

Φυσικά μια σειρά με τόσο βαθύ υπόβαθρο δεν περίμενα ποτέ να αγγίξει την Αμερική και δυστυχώς σε αυτούς βασιζόταν η ζωή της. Μετά την ακύρωση του στο τέλος της πρώτης season, το Dollhouse κέρδισε άλλη μια season ζωής με τον οικονομικό περιορισμό του 13ου επεισοδίου της πρώτης, γνωστό και ως Epitaph One, μόνο για να ξαναακυρωθεί 6 επεισόδια αργότερα με ένα περιθώριο για άλλα 7. Σε εκείνο το σημείο, ο μάστορας της τηλεόρασης Joss Whedon και η δυναστεία του, αποφάσισαν να τελειώσουν αυτή την ιστορία, ή τουλάχιστον την ιστορία όπως την είχαν προγραμματίσει, με αποτέλεσμα να μαζέψουν όλα τα στοιχεία της πλοκής μέσα στα τελευταία αυτά επεισόδια.


Με μία μαγευτική Elisha Dushku σε ρόλο της ξεχωριστής κούκλας μέσα στο κουκλόσπιτο, έναν Fran Kranz ως ο καλύτερος geek στην ύπαρξη τους, μια Olivia Williams που θα πτοηθεί μόνο αν της πυροβολήσουν τη vodka, 24 επεισόδια που οδηγούν όλα στα τελευταία Epitaph επεισόδια της κάθε season και ένα μαγικό duet των Maurissa Tancharoen και Jed Whedon στο τέλος του Epitaph One το Dollhouse θα είναι μια ακόμα σειρά που έφυγε πριν την ώρα της. Μια σειρά που ήξερε να χρησιμοποιεί τέλεια την έκφραση calm before the storm, σε τρέλαινε στο dejavu μέχρι που άρχιζες να λες από μόνος σου: "Did I fall asleep?" Λατρεύω μια σειρά που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να κάνει ένα μπαμ και να μου πετάξει κάτι φανταστικό. Και αν είστε στα πρώτα επεισόδια και νομίζετε ότι δεν πάει πουθενά...


Guess again!

Arrested Development (2003-2006)

Ο τομέας της κωμωδίας είναι ένας στον οποίο έχω εντριφίσει εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως γι'αυτό ποτέ σαν παιδί, δεν μου άρεσαν οι ΑΜΑΝ, ή ο Λαζόπουλος και ο Ρώμας. Έγω εκείνη την εποχή έβλεπα Mel Brooks και Monty Pythons. Οι κωμωδίες όμως είναι πάντα ένα easily viewable είδος και μιλάω συγκεκριμένα για το είδος του situation comedy ή κοινώς sitcom. Ένα κλασσικό πια format της Αμερικάνικης τηλεόρασης το sitcom μας έχει κουράσει για δεκαετίες με λίγες εξαιρέσεις ποιότητας. Συστατικά για ένα sitcom: 4 κάμερες, 20λεπτα επεισόδια, ένα πλατώ με 2-3 χώρους και 4-6 χαρακτήρες που συνυπάρχουν σε αυτούς τους χώρους. Όσοι έχουν δει το Arrested Development έχουν ήδη καταλάβει ότι πρόκειται για ένα sitcom όπως κανένα άλλο. Προσωπικά το παρακολούθησα σε μια δύσκολη περίοδο και πλέον το έχω συνδοιάσει ότι κάθε φορά που κάτι μου πάει στραβά βλέπω κανά δυο επεισόδια για να στρώσω. Σήμερα για παράδειγμα ανακάλυψα ότι ο Gandalf ο Γκρίζος που έχω σε μινιατούρα έσπασε το χέρι του και μετά από μία ώρα παρέα με την παρέα του Mitchell Hurwitz αποφάσισα να γράψω για αυτό. Τυχαίνει αυτό τον καιρό να το βλέπουν και κάποιοι φίλοι στην Αγγλία (μετά από πολύ πρήξιμο), τους οποίους ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκαν και εκείνοι με ευχαριστούν που το μοιράστηκα μαζί τους.

Τώρα θέλω να θέσω το ερώτημα του τι κάνει ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να γράψει. Είναι μαι κατάρα-σκάλωμα και ο καθένας έχει διαφορετικούς τρόπους να βγει από αυτό. Γι'αυτό και αυτή τη στιγμή στο workstation μου έχω να καίγονται αρωματικά από το Dubai και ένα Zen καταράκτη και ομολογώ ότι βοηθάνε αρκετά, και τα συγχαρητήρια μου στην Lindsay Bluth/Funke για τις συμβουλές της περί γαλήνης. Από την άλλη μπορεί να φταίει ότι σταμάτησα να βλέπω My Name Is Earl και συνέχισα το Angel κάνοντας έτσι ένα τεράστιο leap forward σε θέματα ποιότητας. Για να καταλλήξω λοιπόν παρατήρησα ότι στο Arrested Development οι συγγραφείς έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν το θέμα του σκαλώματος με κάποιο μαγικό τρόπο με αποτέλεσμα απουσίας των λεγόμενων fillers (σκηνές απολύτως άχρηστες για την πλοκή που υπάρχουν μόνο και μόνο για να γεμίζουν το χρόνο του επεισοδίου).



Το Arrested Development είναι ένα sitcom, με single camera setup, με τον Ron Howard στην αφήγηση, τον Jason Bateman ως τον (πιο) κεντρικό χαρακτήρα και άλλους 8 pain in the ass χαρακτήρες που ο καθένας ζει σε έναν αποκλειστικά δικό του κόσμο. Η ιστορία περιτριγυρίζει μια οικογένεια με πολλά, πολλά, πολλά λεφτά και μηδενική όρεξη να δουλέψει. Όλη τους τη ζωή την έχουν περάσει μέσα σε μια αφασία που πρέπει να παραδεχτώ είναι αξιοζήλευτη. Το θέμα είναι ότι η αφασία αυτή έχει ως αποτέλεσμα να τρελαίνει το μοναδικό ρεαλιστή της οικογένειας, επιβαρύνοντάς τον με το κάθε μικροπρόβλημα/μαλακία 8 ακόμα ανθρώπων.

Τι διαφορετικό έχει όμως από κάθε άλλη κωμωδία της δεκαετίας του; Πολύ απλά, ανελέητο γέλιο, απίστευτο συνδοιασμό black and white χιούμορ και μεγάλες δόσεις σουρεαλισμού που εκπέμπονται από ίσως τους πιο δυσανάλογους χαρακτήρες που έχει δει ποτέ (αυτούσιους) η τηλεόραση. Τα αστεία κυμαίνονται από βιτριολικές ατάκες μέχρι φανταστικές παρεξηγήσεις που θα έκαναν ακόμα και τους φιλόλογους της Οξφόρδης να αναθεωρήσουν τα λεξικά τους.



There's always money in the banana stand όπως λέει και ο αγαπημένος μου George Senior (στους συγγενείς Pop pop) και γι'αυτό η "οικογένεια της συμφοράς" θα επανέλθει σύντομα και αυτή τη φορά στη μεγάλη οθόνη. Και εμείς ακόμα θα γελάμε. Γιατί στο κάτω κάτω όλοι μας θέλουμε ένα Afternoon Delight, είτε βαριόμαστε, είτε έχουμε προβλήμα, είτε είμαστε από την Κορέα. Τα πολλά συγχαρητήρια μου στον Mitchell Hurwitz που κατάφερε να κάνει Arrest ένα τέτοιο Development, το οποίο μπόρεσε να κάνει και μια τόσο μεγάλη παρέλαση διασημοτήτων της σημερινής κωμωδίας όπως Zach Braff, Ben Stiller και τον Michael Moore (!). Εγώ, ο Paulie, μέλος του υπαρκτού σουρεαλισμού... Υποκλίνομαι... Anyong!! PAULIE... OUT!

Terminator: The Sarah Connor Chronicles (2008-2009)

Λοιπόν, πριν ξεκινήσω θα πω ότι αυτό το άρθρο ήταν το backup μου σε περίπτωση που έτρωγα σκάλωμα και δεν μπορούσα να γράψω κάτι καινούριο εκείνη τη στιγμή. Τελίκα κόλησα στα μισά του (άρθρου για το) Arrested Development και λυπήθηκα γιατί πραγματικά είναι από τις πολύ αγαπημένες μου σειρές. Κάποιος ευγενικός κύριος με ρώτησε που κάθομαι όταν γράφω. Απάντηση: Κουβαλάω παντού μαζί μου ένα τετράδιο για να κρατάω εκεί τα πρόχειρα μου προτού τα περάσω στο blogger.

Το review αυτό αποφάσισα να το αφιερώσω στον άνθρωπο που στα τελευταία 25 χρόνια έχει υπάρξει ως πολιτικός, body builder, ηθοποιός, βάρβαρος, ρομπότ από το μέλλον, καλό ρομπότ από το μέλλον, orc warlock, και κλασσικό σκερτσάκι σε κάθε comedy show του Pablo Francisco. Μιλάω για ένα πολυσυζητημένο πρόσωπο, τον James Cameron (!) Και όλοι οι geeks του κόσμου χειροκροτούν, και μετά λένε “huh? I thought you meant Arnold…” Καλά παιδιά μην σπρώχνετε το άρθρο πάει και στους 2. Στον Cameron για την αποτυχία universe που δημιούργησε και στον Governator επείδη έδωσε ένα comic relief σε αυτό.

Δυστυχώς όμως είναι στη φύση μου να παρακολουθώ οτιδήποτε περιέχει ανθρωπόμορφα ρομπότ και ταξίδια στο χρόνο. Οπότε θα κάνω την καλή και θα δώσω μια ευκαίρια στους Cameronians να με κάνουν ρεζίλι στο διαδίκτυο. Αρχικά να πω ότι τα The Terminator και Terminator 2: Judgement Day μου είχαν αρέσει πολύ σαν ταινίες και γι’αυτό παρά την απαραδεξιοσύνη του Rise of the Machines και τη μετριότητα του Salvation, έδωσα μια ευκαιρία στο Sarah Connor Chronicles… Ok… Αυτό ήταν ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι γύρισα σελίδα σε ένα σχετικά παλιό comic book και είδα αυτή τη διαφήμιση.


Κυρίες και κύριοι η Summer Glau πρωταγωνιστεί στη σειρά ως εξολοθρευτής. Περίεργη σύμπτωση που σε κάθε σειρά που εμφανίζεται τυχαίνει μια ακύρωση (Firefly, Dollhouse). Θέλω να είμαι αντικειμενικός και θα πω ότι δεν είχα κανένα παράπονο από τη Summer σε κανέναν από τους ρόλους που την έχω δει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η κοπέλα είναι γρουσούζα (ας ελπίσουμε ότι η σύντομη εμφανισή της στο Big Bang Theory να μην είναι αρκετή για ακύρωση).

Όπως πάντα είμαστε κάπου στο χρόνο πριν ξεσηκωθούν οι μηχανές και προσπαθήσουν να μας εξολοθρέψουν. Η ιστορία (αρχικά) μοιάζει πολύ με τη 2η ταινία της σειράς, το κλασσικό setup με Sarah και John Connor και έναν εξημερωμένο εξολοθρευτή (ουάου συνήθως δεν μιλάω για exes τόσο πολύ). Εκτίμησα πολύ την εμφάνιση της Lena Headey ως Sarah Connor, χωρίς να θέλω να προσβάλω την προκάτοχό της, Linda Hamilton, αλλά νομίζω ότι θα συμφωνήσετε ότι η βελτίωση ήταν εμφανής, και με άφησε ικανοποιημένο στην ενσάρκωση του ρόλου μιας τόσο δυναμικής γυναίκας όπως η Sarah (από δεξιά: Linda Hamilton, Lena Headey).


Αυτό που με χαλάει συνέχεια είναι ότι δεν καταφέρνω να δω το μελλοντικό σωτήρα της ανθρωπότητας σε κανέναν από τους υπαρκτούς John Connor. Δεν μπόρω να φανταστώ ότι η τελευταία μας ελπίδα ως είδος βασίζεται στους Thomas Dekker, Nick Stahl, και προς θεού όχι στον Christian Bale. Εντάξει ο Edward Furlong φαινόταν για τυπάκι με τσαμπουκά για να τραμπουκίζει ρομπότ-δολοφόνους στο μέλλον. Αλλά ο Dekker μου θύμιζε εμένα στο γυμνάσιο, όχι το παιδί που μεγάλωσε με αντάρτες στη Νότιο Αμερική, και όσο να ναι εγώ δεν το έδειχνα αυτό.

Να πω και λίγα πράγματα για την υπόθεση, αν και οι fanboys του είδους θα βρουν πολλές επαναλήψεις. John και Sarah τραβούν το δρόμο τους (με βάρκα την ελπίδα), τους την πέφτει ένας κακός εξολοθρευτής, εμφανίζεται ένα κοριτσάκι, τον σπάει στο ξύλο, γυρνάει και βλέπουμε την πανέμορφη Summer να λέει την περίφημη catch-phrase του franchise. “Come with me if you want to live.” Και σύντομα θα αποφασίσουν ότι το τέλος δεν χρειάζεται να έρθει για να αρχίσουμε να πολεμάμε, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να το αποτρέψουμε από το να συμβεί.

Έμεινα ευχαριστημένος από την πρώτη season αλλά η μετατροπή της δεύτερης σε 22 episode setup μάλλον ήταν βαρύ καθήκον για τους συντελεστές. Το επόμενο παράπονο που είχα ήταν σχετικά με το θέμα του multiverse της σειράς. Ένα κοινό πρόβλημα με τις ιστορίες που εμπεριέχουν ταξίδια στο χρόνο είναι το απίστευτο μπάχαλο που δημιουργείται κάθε φορά που κάποιος ανοίγει το χρονοδιακόπτη.

Γενικά πάντως θα προτιμούσα να είχαν επιταγχύνει λίγο την 2η season ώστε να μπορούσε να υπάρξει και μια Τρίτη. Πιθανότατα να γινόταν με 13άρι setup (μόλις δημιούργησα ένα σύμπαν). Άσχετα πάντως με όλα αυτά, η σειρά θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη και της αξίζει ένα κάποιο credit που με κράτησε μέχρι το τέλος (και να σημειώσω ότι το είδα μετά το Battlestar).

Firefly (2002)

Προτού ξεκινήσω άλλο ένα ταξίδι στα βάθη του διαστήματος πρέπει να πω ότι όσο κι αν προσπαθήσω να συγκρατηθώ αυτό το review είναι doomed να βγει biased. Η πρώτη μου επαφή με το creative genius που φέρει το όνομα Joss Whedon ήρθε όταν έπιασα στα χέρια μου ίσως το καλύτερο comic book series που έχω διαβάσει από τότε (Astonishing X-Men #1-24). Μετά, όπως κάνω για κάθε δημιουργό που με αφήνει τόσο μ.., πιάνω το work του και το ξεσκίζω. Επειδή όμως θέλω να έχω την ευκαιρία να μιλήσω για κάθε σειρά του ξεχωριστά θα κόψω το babbling about how I would look like a desperate groupie for a chance to have dinner with Joss and discuss his works. Ο Whedon είναι για μένα ένας Tarantino της τηλεόρασης. Παίρνει ένα θέμα που τον ενδιαφέρει, παίρνει άλλο ένα, χώνει μέσα πολλούς breakout characters, χιούμορ, συναίσθημα, δράση και πολλά μηνύματα and we got a series! Αύτο είναι που εμείς οι fans αποκαλούμε Whedonesque. Το άλλο που είναι Whedonesque είναι το reception τους. 3 cancellations στις τελευταίες 2 σειρές του. Ευτυχώς που υπάρχουμε κι εμείς, οι chosen ones, που προσκυνάμε την κάθε δημιουργία του γιατί πολύ απλά ΞΕΡΟΥΜΕ!

Όπως ανέφερε ο Dr. Sheldon Cooper (PhD) στη λίστα του με τους μεγαλύτερους προδότες της ιστορίας «He owns FOX and they cancelled Firefly. » Από τη στιγμή που το τέλειωσα μέχρι σήμερα πέρασα αμέτρητες ώρες κοιτάζοντας τα αστέρια σκεπτόμενος (όσοι αναρωτιούνται, το μπάνιο μου έχει γυάλινη οροφή) αν το Firefly θα ήταν ακόμα καλύτερο αν είχε περισσότερα επεισόδια. Το series ήταν αρκέτα short lasting. Ένας διπλός πιλότος, 13 επεισόδια και μια δίωρη ταινία που έκλεισε κάποια από τα θέματα που δεν πρόλαβε να κλείσει η σείρα. Και αν το ερωτευτείς όπως εγώ έχω κανά δυο last fixes να προτείνω. Do you like comic books? How do you like THEM comic books?


Σήμερα είναι σημαντική μέρα για μένα διότι σήμερα ανακαλύπτω ποια είναι επιτέλους πιο αγαπημένη μου σειρά, Firefly ή Battlestar. Ο νικητής θα είναι το άρθρο με το μεγαλύτερο word count.

Firefly λοιπόν... 500 χρόνια στο μέλλον ο υπερπληθυσμός κούρασε τους Γήινους και αναγκάστηκαν να βρουν άλλο μέρος να ζήσουν στο Γαλαξία. Βρήκαν λοιπόν ένα νέο ηλιακό σύστημα (hey look I quoted the opening!) με εκατοντάδες πλανήτες και βράχους τους οποίους έκαναν teraform ώστε να έχουν γήινη βαρύτητα και ατμόσφαιρα. Και όπως με την ιστορία των Ευρωπαίων και του Νέου Κόσμου συνέβη το ίδιο πράγμα, όσο πιο μακριά πήγαινες από τους κεντρικούς πλανήτες τόσο περισσότερο ένιωθες ότι είσαι στην Άγρια Δύση του 1870. Αξίζει να σημειώσω ότι τα σκάφη δεν έχουν FTL Drive ώστε να τους επιτρέπει το warp drive travel, αλλά χρειάζονται καμιά δυο μερούλες για να πάνε από πλανήτη σε πλανήτη, εξηγώντας το lack of civilization στις άκρες του συστήματος.

Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία (και δεν μπορώ να φανταστώ το πόσο θα γελάσει ο Pete που προσφέρθηκε να διορθώνει τα άρθρα μου από δω και πέρα) κάποιοι «δυνατοί» θέλησαν να ενώσουν όλους τους πλανήτες κάτω από μια συμμαχία (φαντάζομαι ότι έχετε ήδη κάνει μερικούς παραλληλισμούς). Και όπως είπε ο Isaac Neuton, each action has an equal and opposite reaction. As far as I know 2 opposite actions is a nice big fat war. Φυσικά η Συμμαχία των Κεντρικών Πλανητών εκτόπησε τον ανταγωνισμό των Browncoats που υποστήριζαν την ανεξαρτησία. 6 χρόνια μετά τον πόλεμο μια ομάδα Browncoats κυκλοφορούν με ένα μικρό επιβατηγό διακινώντας εμπορεύματα στους μακρινούς πλανήτες (παράνομα) ενώ ταυτόχρονα κρύβονται από τα συμμαχικά σκάφη και να αντιμετωπίζουν διάφορους κινδύνους στο δρόμο τους.


Το show είναι γυρισμένο σαν ένα sitcom βασισμένο σε μια ζωή πάνω στο πειρατικό σκάφος όπου ο κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός, και στο background του αλλά και στις υποχρεώσεις που έχει πάνω στο σκάφος. Παράλληλα οι ίδιοι χαρακτήρες ζουν μέσα σε ένα space western που μου θυμίζει το Bravestarr της παιδικής μου ηλίκιας. Ειλικρινά δεν μπορούσα πότε να φανταστώ ότι αυτά τα 2 είδη θα μπορούσαν να είναι τόσο… cool! Κυρίως όταν βλέπεις το Firefly class vessel να ξεκινάει με μια cowboy music αλλά να μην ακούς τίποτε άλλο. Σε αυτό το σημείο θέλω να βρίσω λίγο τον Ridley Scott για το Alien, που παρότι τη θεωρώ φανταστική ταινία, τρώει ένα υπέρτατο FAIL. Το poster λέει: «In space no one can hear you scream.» Anyway για να γλιτώσω το spoil που παραλίγο να κάνω θα πω ότι γενικά στην επιστημονική φαντασία ένα κοινό λάθος είναι ο ήχος στο διάστημα. In simple physics, sound is a wave and cannot travel through a vacuum. Ήταν πολύ ωραίο που μετά τον Kubrick υπήρχε και ο Joss που αποφάσισε να μείνει πιστός στους νόμους της φυσικής. Παρόλο που είμαστε 500 χρόνια στο μέλλον και έχουμε πάει λίγο πιο βαθιά (λέμε τώρα) στο διάστημα so far there hasn’t been any sign of alien life. Κατά βάθος Whedon είναι people person (και feminist as you will figure out) και ο ίδιος είναι αρκετά διαφωτισμένος.

Στους «διαβασμένους» watchers το προτείνω ανεπιφύλακτα για τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί υπαρξισμού, θρησκείας και για τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Δεν σκοπεύω να κάτσω να σχολιάζω ένα ένα το κάθε φανταστικό πλάνο που έχει τραβήξει ο David Solomon και το πόσο υπέροχα και αρμονικά οι χαρακτήρες συνεχίζουν τα interactions τους μέσα στο Serenity χωρίς να ασχολούνται πάντα με ότι συμβαίνει σε πρώτο πλάνο. Και βλέπεις από την αρχή ότι το σκάφος λειτουργεί και αυτό σαν entity που συνυπάρχει με τους πρωταγωνιστές. They love it and it loves them back. I love it. And I don’t give half a hump what you think. I’ll be in my bunk.

P.S. Ότι δεν καταλαβαίνεις είναι στα κινέζικα... όλα συμβαίνουν λόγω υπερπληθυσμού στη Γη... Do the math και γαμάτε γιατί χανόμαστε...

P.P.S. Firefly και Battlestar ισοφαρίζουν για την θέση τους στην καρδιά μου...

Battlestar Galactica (2003-2009)

Η προετοιμασία που έπρεπε να πέρασω ώστε να βιώσω ότι βίωσα παρακολουθώντας το BSG ξεκίνησε στα 7 μου όταν οι γονείς μου νοίκιασαν για να μου δείξουν (για πρώτη φορά) το πρώτο Star Wars (το ΑΛΗΘΙΝΑ πρώτο), δίχως να μπορούν να φανταστούν ότι 13 χρόνια μετά θα τους έπειθα να χρηματοδοτήσουν μια συνδρομή στην DeAgostini για τα σκάφη του ομώνυμου universe. Ακόμα τσαντίζομαι που δεν έχω βρει το Galactica σε τέτοιο μοντέλο να κάνει παρέα στο Millennium Falcon και στο Serenity (come back next week!).

Σε όσους δεν με ξέρουν ή δεν με έχουν πάρει πρέφα, I am a sucker for SciFi και ειδίκα όσα έχουν σχέση με διάστημα. Κυρίως γιατί μου φέρνουν διάθεση να εξερευνήσω (όσο μπορώ) τα μόνα μέρη αυτού του σύμπαντος (δηλαδή το υπόλοιπο 99.9999999% and counting up). Μόνη διαφορά: Στο BSG βλέπουμε την ανθρωπότητα να αναζητεί τη Γη που ξέρουμε σε όλο το σύμπαν! Με λίγα λόγια και για να μην γίνει κανένα spoil ετοιμαστείτε να δείτε μονο άγνωστα (προς το παρόν) μέρη του διαστήματος (να ναι καλά το warp speed).

Μιλώντας για spoil είπα να ξεκινήσω το blog αυτό, τιμώντας το όνομα του, με ένα αρκετά challenging άρθρο. Στους μελλοντικούς viewers της σειράς θα δώσω μια συμβουλή που προέρχεται απο προσωπική εμπειρία. Αν θες να αποφύγεις κάθε είδους spoil φρόντισε για το χρόνο μέχρι να τελειώσει η σειρά να μην πατήσεις το πόδι σου ούτε σε wikis ούτε σε blogs και κανόνισε να πατάς εσύ το πόδι του καθενός που θα πάει να ξεστομίσει το οτιδήποτε. Μείνε στην απομόνωση από τον κόσμο μέχρι να τελειώσει, και μόλις τελειώσει θα νιώθεις εντελώς διαφορετικά. Αξίζει να αναφέρω σε αυτό το σημειό, και βασικά επειδή αποφάσισα πριν 2 δευτερόλεπτα να αιτιολογήσω λίγο το τελευταίο statement, ότι πρόκειται για την σείρα με το highest twist/hour ratio I have ever seen. So, even if (gods forbid) a spoil actually takes place, there a billion more to twist your nipples.

Let's get to the good part! Αρχικά είναι αξιοσημείωτο ότι μιλάμε για ένα geek universe οπότε είπα να δώσω κάποια guiding tips for a safe and easy journey across the universe... Σε αντίθεση με τα άλλα geekverses (π.χ. Star Trek) εδώ δεν ισχύει η ιδέα του "βλέπω πρώτα το παλιό". Μιλάμε για ένα re-imagining ενός universe με διαφορετική πλοκή και χαρακτήρες (Στο παλιό.. Starbuck is a dude). Κατά τη γνώμη μου το παλιό θα το δεις μόνο αν είσαι από τους πολύ hardcore fans της σειράς. Η τωρίνη ιστορία ξεκινάει με το mini-series (όχι ιδιαίτερα απαραίτητο αλλά γλιτώνεις την αναζήτηση του "what the frak is happening" στον πιλότο της κανονικής σειράς). Μετά είχα κάνει ένα σχέδιο αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι καλύτερα να πάει έτσι: Ξέχνα τα extras (tv-movies, webisodes) και δώσε βάση στη σειρά ως σειρά. Εγώ αυτό έκανα και αποδείχτηκε πολύ πρακτικό για 2 λόγους, Α. Δεν χάνεσαι και Β. Μόλις τελειώσει θα θέλεις κι άλλο οπότε άσε το γλυκό για το τέλος. Τα extras αποτελούνται από 2 ταινίες (Razor, The Plan) και 2 σειρές από webisodes (The Resistance, The Face of the Enemy), και δεν δίνουν καινούρια στοιχεία στην πλοκή αλλά κάνουν justify γιατί έγιναν κάποια πράγματα.

Το plot τώρα (χωρίς spoils I promise). Βρισκόμαστε σε ένα μέρος του σύμπαντος όπου υπάρχουν όχι ένας αλλά 12 human populated planets. Σαν σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία βρίσκουμε κι εδώ κάποια λαμπρά μυαλά στο χώρο της τεχνολογίας (βλέπε Gaius Baltar) οι οποίοι eventually έφτασαν σε σημείο να δημιουργήσουν ένα A.I. και να το βαπτίσουν Cylon (Cybernetic Lifeform Node). Και επειδή κατά βάθος είμαστε και λίγο τεμπέληδες αποφασίσαμε να φτιάξουμε εκατομμύρια Cylons για να κάνουν τις δουλειές του χαμάλη, του δημοσίου υπαλλήλου και κυρίως τα βαρέα και ανθυγειινά! Λες και δεν φανταστήκαμε τι μπορεί να συμβεί.. Μάλλον στην κοινωνεία τους δεν είχαν γίνει γεγονότα όπως η Γαλλική Επανάσταση ή το Civil Rights Movement. BOOM! Που είναι οι Cylons? ΟΕΟ? Έφτιαξαν σωματείο και κατέβηκαν σε απεργεία και στείλαν έναν αντιπρόσωπο να πει στους puny humans: "Ναι, γεια σας.. έφερα τις πατάτες" "Μα, δεν παραγείλαμε πατάτες" "Τότε δεν μένει παρά να σας frak".

Για να μην τα πολυλογώ μας κάνανε Χιροσίμα και μετά οι λίγοι (αξιόλογοι) που απέμειναν, μπήκαν στα σκάφη τους και την κάνανε για να βρουν έναν αξιόλογο πλανήτη για να μείνουν. Μάζεψαν λοιπόν ένα ΟΑΚΑ κόσμο και είπαν να βρούνε τη Γη (hey I know where that is!) που σύμφωνα με τους προγόνους τους ήταν η 13η αποικία, μιας και η ανθρωπότητα στο BSG λέγεται The 12 Colonies of Kobol. Παράλληλα λαμβάνει χώρα ένα ανθρωποcylonοκυνηγητό και φυσικά πρέπει εμείς οι puny humans να μπορούμε να ικανοποιούμε όλες τις ανάγκες μας όπως φαί, νερό, αέρας, καύσιμα και sex..
Αύτο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στη σειρά (εκτώς όλων των άλλων) ήταν το character expansion που εισήγαγε ένα ιδιαίτερα βαθύ background για τους χαρακτήρες αλλά παράλληλα καθόλου βαρετό ή ανούσιο για την πλοκή. Και ας πούμε ότι αυτή η τακτική είναι fillers όταν μιλάμε για μια σειρά με περιορισμένο cast πράγμα που δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση, στο BSG έχουμε ένα βασικό σετ χαρακτήρων το οποίο δεν πέφτει ποτέ κάτω από 30 άτομα. Και φυσικά καθόλη τη διάρκεια της σειράς ανοίγουν θέματα ανάμεσα σε όλους τους χαρακτήρες κάνοντας το BSG να πετυχαίνει ταυτόχρονα και ως drama και ως military sci fi.

Το άλλο κομμάτι της σειράς που με άφησε κάγκελο ήταν η παρουσίαση. Όλα είναι ΤΕΛΕΙΑ! Ειδίκα εφέ, σκηνοθεσία, σχεδιασμός, μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα απίστευτο (μια λέξη που μπορεί από μόνη της να περιγράψει το BSG) space opera που μόλις τελειώσει θα το θυμάσαι για πάντα because it made you cry like a little girl (Interested yet? cause here come the fireworks). Μέσα στις 4 seasons του το Battlestar κατάφερε να αποδώσει μια ιστορία που περιγράφει κάθε πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική διαμάχη της (δικής μας) ιστορίας των τελευταίων 5000 χρόνων έχοντας πολλές μικροιστορίες μέσα στην βασική πλοκή, κάνοντας έτσι το κάθε επεισόδιο ξεχωριστό και υπέροχο. Μέχρι να φτάσει στο τέλος οι σεναριογράφοι κλείνουν (θριαμβευτικά) όλα τα loose ends.

Κάθε επεισόδιο, μια ιστορία, κάθε ιστορία, ένα μήνυμα και αύτο είναι το canon του. Προσωπικά το αγάπησα για αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί ακόμα και αν δεν συμφωνούσα απόλυτα με όλα τα μηνύματα που περνούσε, το έκανε με ένα τόσο όμορφο τρόπο που με έκανε να δω την αντικειμενικότητα ορισμένων θεμάτων. Στο τέλος ήμουν για ένα μήνα σαν τη γοργόνα που ρωτάει τους ναυτικούς: "Βγήκε καινούριο Battlestar?" Κι αυτοί να μου λένε "Τσέκαρε το spin off". Hehe.. Mooore.. So say we all! Όσο για το Caprica θα το δω πρώτα μέχρι το τέλος της πρώτης season και τα λέμε μετά. That's it for now. No more mister nice Gaius!