Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Skins Season 5 (2011)


Από τη δημιουργία του μπλογκ, ήλπιζα να υπήρχε μια στιγμή που να είχα τη δυνατότητα να μιλήσω για το Skins. Θα αγνοήσω επιδεκτικά την Αμερικάνικη έκδοση του MTV και θα μιλήσω για το "δικό" μου Skins. Η πρώτη γενιά της σειράς ήταν κάτι πολύ αγαπημένο μου στις μέρες πριν αρχίσω να γράφω. Ποτέ δεν έφτασε, όμως, αυτή η στιγμή, μιας και δεν ήθελα καν να αφιερώσω χρόνο για να κατακρίνω την υπερβολικά άδικη 4η σεζόν την οποία οριακά άντεξα πριν ένα χρόνο. Συνήθως, όταν μια σειρά μου προκαλεί τόσο μεγάλη απογοήτευση, γράφω ένα ποστ μίσους για να απαλύνω τον πόνο της απώλειας, και να βρω το closure που θεωρώ ότι μου αναλογεί (γι' αυτό και μερικές φορές κλείνω τα μάτια και περιμένω να εμφανιστούν οι Lindelof-Cuse γονατιστοί και απολογητικοί με το σωστό τέλος στην σειρά τους).

Αυτή τη φορά, όμως, επιλέγοντας να το αγνοήσω, του έδωσα ένα χρόνο να ξανασηκωθεί στα πόδια του. Μετά από την επιτυχία της πρώτης γενιάς, ήταν αναμενόμενο η συνέχεια να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την επιτυχία. Το βασικότερο πρόβλημά της 2ης γενιάς ήταν ακριβώς ότι προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να ξεπεράσει την πρώτη, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αποτυγχάνει παταγωδώς. Όπως και άλλες σειρές που παλεύουν να συνεχίσουν, η τροπή αυτή συνήθως σημαίνει πολλές άσκοπες τραβηγμένες σκηνές σχετικά με το σεξ και τα ναρκωτικά, δύο κεντρικά θέματα του Skins. Ένα καλό πρόσφατο παράδειγμα αυτού είναι όλο το φετινό Californication.

Όμως η 3η γενιά της σειράς μου κίνησε το ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για μια ολοκληρωτική μετάλλαξη της σειράς που φεύγει τελείως από την επιρροή της πρώτης γενιάς, και προσπαθεί έτσι να αναπαράγει το ακριβές feel αυτής. Το Bristol δεν μένει για πάντα ίδιο άλλωστε. Μπορεί να είναι η πρωτεύουσα της ηλεκτρονικής μουσικής και των ψυχεδελικών αλλά η σειρά δεν επικεντρώνεται σ' αυτό. Για το Skins το μόνο που έχει σημασία είναι οι χαρακτήρες, και τα υπόλοιπα είναι απλά μηχανισμοί που περιγράφουν την προσωπικότητα τους και τις επιλογές τους, είτε αυτό είναι ο βράχος του Άλο, είτε το manikin της Φράνκι και η μέταλ για τον Ριτς.

Και έτσι η τρίτη γενιά του Skins κερδίζει την αγάπη του κοινού μιας και επαναφέρει χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί κανείς. Τους ίδιους χαρακτήρες που είχε πάντα, αλλά από την άλλη παντελώς διαφορετικούς από ποτέ. Γιατί η σειρά έχει ως στόχαστρο να υποδείξει την κρυφή διαφορετικότητα του κάθε εφήβου, ακόμα και μιας Queen Bee που θέλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο, μέσα από ένα από τα καλύτερα σκηνοθετημένα σήριαλ ever. Μυστικά, αντιδράσεις της ηλικίας, ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία. Όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν στο μενού του φετινού Skins που αποτέλεσε μόνο την δέση από αυτό που περιμένω με τρίχα σηκωμένη μέχρι του χρόνου, που είναι η προφανής σκατοθύελλα που έρχεται στις ζυγές σεζόν. Can't Wait!

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

The Cape (2011-ongoing)


Η αναμονή τελείωσε και η νέα σειρά του NBC, κοινώς γνωστή ως The Cape, ή αλλιώς "η νέα σειρά με την Summer Glau", κυκλοφόρησε χθές το βράδυ τον διπλό της πιλότο. Ένα, όμως, είναι το σημαντικό από αυτό το γεγονός, το πόσο σύντομα θα ακυρωθεί.


Το blog έχει αναφέρει πολλές φορές την Summer Glau ως έναν ακόμη λόγο για να δει κανείς μια σειρά. Από την μικρή εμφάνισή της στο Angel, μέχρι το Terminator και το Dollhouse, η μικρή Summer έχει αποκτήσει μια αρκετά περίεργη φήμη, μιας και η εμφάνισή της σε μια σειρά σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά (TSCC, Dollhouse, Firefly). Μέχρι και η μικρή της εμφάνιση στο Angel έφερε πρώιμο τέλος για τη σειρά. Οπότε, έρχεται τώρα το ερώτημα. Πόση ζωή έχει το The Cape; Πρόκειται να επιζήσει την χρονιά;

Αυτά τα ερωτήματα είναι στον αέρα εδώ και μήνες, και το μόνο που έμενε είναι να δούμε τι παίζει. Είδαμε λοιπόν, την ιστορία ενός μπάτσου στην fictional Palm City που έρχεται αντιμέτωπος με μια επιχείρηση που προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει την αστυνομία κάτω από τον ηγέτη της, ο οποιός έχει και ένα super villain alter ego. Ο πρωταγωνιστής ξεφεύγει από βέβαιο θάνατο μόνο για να βρεθεί στα χέρια μια συμμορίας-καρναβάλι (πολύ original) με αρχηγό τον Keith David που τον σώζουν και του μαθαίνουν πως να χειρίζεται μια κάπα από το μετάξι-ατσάλι που περιέγραψε, και έτσι γίνεται ο υπερήρωας με το χειρότερο όνομα στην ιστορία και μια μίξη ανάμεσα στον Batman και τον Cloak. H Summer, δεν ήταν τελικά η ακροβάτης που φαίνεται σε κάποιο πλάνο όπως περίμενα, αλλά η Orwell, μια πολύ καλά εκπαιδευμένη vigilante που καταλλήγει sidekick του Cape.

Πέρα από την μικρή εμφάνιση του Vinnie Jones στον πιλότο που δεν νομίζω να επαναληφθεί, η σειρά αμφιβάλω αν η σειρά έχει κάτι να προσφέρει από μια cheesy υπερηρωϊκή σούπα για όσους δεν έχουν βαρεθεί να βλέπουν τις μαλακίες που συνεχίζει να βγάζει η Marvel και να τα ονομάζει ταινίες. Όσο για μένα, φαντάζομαι μπορώ να υποφέρω τα 40 λεπτά τη βδομάδα για να δω την υπέροχη Summer όσο μπορώ γιατί αυτό είναι by far το χειρότερο setting στο οποίο έχει εμφανιστεί, και αμφιβάλω αν θα αντέξει πάνω από τα 13 επεισόδια που του έχουν ήδη δωθεί.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Dexter Season 5 Finale - Spoilers!


O Dexter έφτασε κι αυτός στο τέλος ενός ακόμα κύκλου του. Ενός κύκλου που έχει φάει μια τεράστια γκρίνια από το κοινό, και στην τελική κατάφερε να προχωρήσει την ιστορία από το περσινό φινάλε που έδειχνε ότι η σειρά θα τελείωνε εδώ. Όμως παρά τις προβλέψεις (μου) η ιστορία του αγαπημένου μας serial killer κατάφερε να κλείσει αρκετές ιστορίες που είχαν μείνει στον αέρα.

Ενώ η ανάπτυξη του ζεύγους Laguerda-Angel έχει φτάσει σε ένα απροχώρητο και βαραίνει την σειρά, μιας και ότι υπάρχει να ειπωθεί πλέον μεταξύ τους είναι βγαλμένο από μεξικάνικη σαπουνόπερα. Θέλω να αναφερθώ σε ένα inside joke των φανς, το "αναρωτιέμαι τι θα γίνει αυτή τη βδομάδα με το στεγαστικό της Μαρία;", το οποίο είναι και η αλήθεια για την αιώνια τρύπα του Dexter.

Από την άλλη πρώτη φορά νιώσαμε πραγματική απειλή για τον ίδιο τον Dexter από την δεύτερη σεζόν με τον Doakes. Ο Quinn μπορεί να μην είναι το ίδιο αλλά η ιστορία του είχε αρκετά σημεία με τονισμένη πλοκή, και ειδικά όσο πλησίαζε προς το φινάλε. Μετά από τόσα χρόνια έχουμε μάθει να ξέρουμε πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει μια σταγόνα αίμα. Αυτό που με ξάφνιασε όμως, είναι ότι παρόλο που ο Dexter είχε τη δυνατότητα να αφήσει τον Quinn να πάει φυλακή για το έγκλημα που δεν έπραξε, ο αγαπημένος μας δολοφόνος, επέλεξε να τον αθωώσει κερδίζοντας έτσι για πάντα την εμπιστοσύνη του. Στο φινάλε φάνηκε το πως ο Dexter συνειδητοποίησε πάνω απ'όλα ότι αυτή η οικογένεια που έχει δημιουργηθεί γύρω του είναι αυτή που τον βοηθά να υποστηρίζει την αληθινή του φύση.

Η φύση του μπαίνει σε νέα επίπεδα από την εμφάνιση της Lumen. Ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί χαρακτήρα με τόσο μίσος για το πρόσωπό του από τον Connor στο Angel. Σε μια συζήτηση με φίλο Dexterά, αναφέρθηκε το πόσο πολύ θέλει να την βιάσει και να την βάλει σε ένα βαρέλι (ΛΟΛ). Οι προσευχές των haters όμως ισακούστηκαν από τους writers, οι οποίοι ξάφνιασαν ακόμα και μένα που πίστευα ότι μετά από 4 σεζόν μπορούσα να προβλέψω ένα τέλος στην 5η. Ο κύκλος δολοφονιών που είχα φανταστεί ήταν: ο Jordan σκοτώνει την Lumen, ο Dex σκοτώνει τον Jordan ενώ εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα η Deb και όταν τον βλέπει λέει "thank you". Αυτό θα ήταν ένα φοβερό φινάλε. Όχι πως το κανονικό απογοήτευσε. Απλά η Lumen επιζεί. Και δηλώνει ότι δεν μπορεί να μείνει άλλο μαζί μας οπότε φεύγει.

H Deb φτάνει ένα στάδιο πιο κοντά και δίνει στην αστυνομία το πτώμα του Jordan ενώ αφήνει τους δύο συνομότες να δραπετεύσουν χωρίς να ανακαλύψει ποιοι ήταν. Αυτό... ήταν... Wow... Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχα φανταστεί η Deb δίνει στον Dex την συνενεσή της σε αυτό που κάνει αλλά χωρίς να έχουμε να υποστούμε 3 επεισόδια στην 6η σεζόν με προτάσεις που να αρχίζουν με "Wtf DEX?". Η επιστροφή των παιδιών για το καλοκαίρι θα είναι φαντάζομαι η συνέχεια της ιστορίας και τα πράγματα ήρθαν σε μια ισοροπία μετά τα περσινά γεγονότα, οπότε η σειρά θα συνεχίσει με πιο ομαλό τρόπο του χρόνου.

Μια ωραία σεζόν δεδομένου ότι πέρσι λέγαμε "που σκατά θα το πάνε τώρα".

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Boardwalk Empire (2010-ongoing)


Τι είναι το Boardwalk Empire;

Είναι μια εξαιρετική πρώτη σεζόν για αυτό που προβλέπεται να είναι μια από τις top ten σειρές της νέας δεκαετίας. Είναι αυτό που κάποιος θα αποκαλούσε τέλεια. Αποδεκτή εξίσου από κοινό και κριτικούς, με ονόματα όπως Martin Scorsese και Terence Winter (writer, The Sopranos), το Boardwalk Empire είναι μια σειρά που επανέλαβε το φαινόμενο του Six Feet Under, με την ανανέωση να έρχεται σύντομα μετά την πρεμιέρα, μιας και τα νούμερα που έφτασε, είχε να δει το HBO σε πρεμιέρα από εκείνη του Deadwood το 2004.

Ο Winter είναι ο δεύτερος μετά τον Weiner (Mad Men), που μετά το Sopranos προχώρησε στο να δημιουργήσει μια εξίσου φοβερή σειρά. Και πιο τυχερός σίγουρα. Μπορεί το Mad Men να είναι αριστουργηματικό και συνεχίζει έτσι, αλλά το Boardwalk Empire είχε την τιμή να παίζεται με την ευγενή χορηγία του Scorsese, ο οποίος είχε και την καλοσύνη να σκηνοθετήσει τον πιλότο της σειράς, μέσα από τον οποίο έδωσε το άγγιγμα του στο Boardwalk Empire δημιουργώντας μια σεζόν που ο κάθε Scorsese fan, σαν και μένα, παρακολουθεί με την τρίχα σηκωμένη.

Στο κάτω κάτω οι ερμηνείες που δίνουν οι Steve Buscemi, Michael Pitt, Stephen Graham, Kelly McDonald και Michael Shannon είναι εξαιρετικές μιας και προέρχονται από ανθρώπους της μεγάλης οθόνης. Από την άλλη, βλέπουμε ξανά τον Michael K. Williams (Omar - The Wire) σε έναν παρόμοιο ρόλο με τον προηγούμενο, τον οποίο θα ήθελα να δω να αναπτύσσεται παραπάνω. Το ίδιο ισχύει για τον "two face" Jack Huston ο οποίος έχει αποδειχτεί να έχει αρκετά ενεργή παρουσία στην εξέλιξη των γεγονότων.

Atlantic City του 1920. Ο Nucky Thompson (Buscemi) βρίσκεται στο ηγετικό βάθρο της πόλης με παραπάνω από έναν τρόπο και προετοιμάζεται για την έναρξη της ποτοαπαγόρευσης, και, όπως και κάθε πολιτική φιγούρα της χώρας του, φροντίζει να δει πως αυτός ο νόμος μπορεί να συνεισφέρει στα κέρδη του. Παράλληλα, ενώ βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο νόμος εξαρτάται από το πάχος του πορτοφολιού σου, ένας έντιμος πράκτορας της κυβέρνησης (Shannon) βάζει ως στόχο του την καταστροφή του Nucky. O Jimmy (Pitt) είναι ο προσωπικός σωφέρ και μπράβος του Nucky, μιας και η επιστροφή του από την εμπόλεμη Ευρώπη αποδεικνύεται δυσκολότερη απ'ότι περίμενε. Έτσι πιάνει φιλίες με έναν άλλο νεαρό ενόματι Al Capone (Graham) που τον βοηθά να φροντίσει καλύτερα την οικογένειά του.

Μια εξαιρετική σεζόν έφτασε στο τέλος της χθες το βράδυ. Εκεί είδαμε ότι τελικά ο Nucky είναι έτοιμος και ικανός να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που βρέθηκαν στο δρόμο του, καθώς και να επεκτείνει την κυριαρχία του. Στο τελευταίο επεισόδιο, είδαμε τον Nucky να κάνει κινήσεις που θύμισαν τον Michael Corleone στο πρώτο Godfather.

Absolutely First-Class TV

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Caprica (2010)

Ολοκλήρωσε τον κύκλο του και το Caprica. Και φρόντισε να μας δείξει τι θέλαμε να δούμε και το τι χάσαμε που το ακυρώσαμε.

Θα πω αυτό που συνηθίζει να λέει ένας φίλος μου, ότι μ' άρεσε διότι εξερευνούσε ένα σύμπαν που λατρεύω με μια άλλη ματιά, και ότι είναι ενδιαφέρον το πως έφτασαν στο σημείο του BSG mini series. Από την άλλη θα πω και κάτι που θα έλεγα ο ίδιος ως απάντηση στην προηγούμενη δήλωση, ότι, I see what you went for, but it's not what I fully expected. Η σειρά ασχολείται με τη δημιουργία των Cylons, την αρχή του μονοθεϊσμού και το πώς έγινε η θρησκεία τους, και, αν και σε πρώιμο στάδιο ακόμα, την εφεύρεση του Resurrection. Πράγματα που μάθαμε να αγαπάμε κατά τη διάρκειας της motherseries.


Ο Caprica είναι ο κυρίαρχος πλανήτης των 12 Colonies, και φέρει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις δικές μας Ηνωμένες Πολιτείες. Γνωρίζουμε 2 κύκλους ανθρώπων, τους Graystones και τους Adamas. Οι μεν είναι αυθεντικοί Capricans ενώ οι δε έχουν καταγωγή από τον πλανήτη Tauron, του οποίου τα έθιμα, η παρουσίαση και η ομιλία ανατρέχει σε μια μίξη πολιτισμών όπως οι Ιταλοί, οι Ρώσοι, οι Έλληνες ή οι Αιγύπτιοι, μιλώντας για το κοινό που έχουν μεταξύ τους ως fallen empires. Και μέσα στη σειρά είναι κάτι πολύ όμορφο το να χαζοχαίρεσαι επειδή είπαν λέξεις όπως "penthos" ή "kalos" με σωστούς υπότιτλους από κάτω, παρ' όλο που είμαστε σε ένα universe που δεν έχει επαφή με την Γη.


Οι Graystones είναι μια πλούσια οικογένεια του Caprica. Ο Daniel (Eric Stolz) είναι εφευρέτης και επιστήμων που έχει στήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία στο όνομά του, ο καθημερινός Bill Gates δηλαδή. Η κόρη του Zoe (Alessandra Toressani), ανήκει σε μια επαναστατική οργάνωση που λέγεται Soldiers of the One (STO), και πρόκειται για μονοθεϊστές οι οποίοι θέλουν αναγνώριση στο δωδεκαθεϊκό κόσμο της σειράς. Όταν αυτή πεθαίνει σε μια βομβιστική επίθεση, στην οποία συμμετείχε, φροντίζει να πάρει μαζί της την γυναίκα και την κόρη του Joseph Adama (Esai Morales), που, όπως είχε αναφερθεί στο BSG, είναι ο πατέρας του Bill Adama, ένας δικηγόρος του οποίου οι πράξεις έχουν διχάσει αρκετά τους απογόνους. Ο Daniel ανακαλύπτει ότι οι κόρες των δύο βρίσκονται παγιδευμένες σε ένα MMORPG τύπου Matrix το οποίο και δημιούργησε ο ίδιος και η εταιρία του. Παράλληλα η κολλητή της Zoe, Lacy (Magda Apanowicz) αρχίζει να ακολουθεί τις κινήσεις του STO υπό την καθοδήγηση της Sister Clarice (Polly Walker), η οποία είναι και μια από τις ηγετικές φιγούρες του οργανισμού, ενώ εμείς βλέπουμε τις ιστορίες των χαρακτήρων να μπλέκονται.


Το Caprica συνέχισε την αίσθηση Battlestar με την έννοια ότι φρόντιζε να παίξει με ιδέες που αντικατοπτρίζουν την γήινη ανθρωπότητα του σήμερα, όπως το second life ή το γεγονός ότι μια νέα θρησκεία παλεύει να αναγνωριστεί και φυσικά με το αιώνιο θέμα του BSG που πηγάζει από τα διάσημα λόγια του Oppenheimer ("I am become death, the destroyer of worlds"). Δυστυχώς, όμως, αυτό που προσπάθησαν να κάνουν οι Moore/Eick, δηλαδή, ένα δράμα επιστημονικής φαντασίας, δεν ήταν αρκετά ισχυρό όσο ο προκάτοχός του και αυτό έγινε εμφανές στο δεύτερο μισό της σειράς κυρίως που τα πράγματα πήραν λίγο την κάτω βόλτα.

Ενώ σε γενικές γραμμές μου άρεσε αυτό που έβλεπα, και θα 'θέλα φυσικά να έβλεπα το project να συνεχιστεί υπήρχαν πολλά στοιχεία στα οποία η σειρά έκανε πολύ εμφανή τα λάθη της στο σύνολο. Για παράδειγμα, ενώ η μουσική του Bear McCreary είναι επικών διαστάσεων στο BSG, εδώ δημιουργεί ένα κλίμα Inception το οποίο δεν το ήθελα. Τα πιτσιρίκια δεν μπορώ να πω ότι παρέδωσαν τις ερμηνείες που αρμόζουν σε οτιδήποτε έχει σχέση με το Battlestar, και ίσα ίσα που αυτή η τροπή σε teen drama επίσης μου ξίνισε στη σειρά.


Anyway, βρισκόμαστε στο σήμερα, είμαστε στη Γη και μόλις τελείωσε το φινάλε του Caprica, όπου οι δημιουργοί, προσέθεσαν 2 λεπτά αφήγησης στο προσεχές μέλλων, ως μια περίληψη της δεύτερης σεζόν που δεν υπήρξε ποτέ και μας φέρνουν πιο κοντά στα γεγονότα της αρχικής σειράς, ενώ έδωσαν επιτέλους στο κοινό αυτό που ζητούσε όλη τη χρονιά. Fraking toasters.


No worries, πάμε για Blood and Chrome τώρα.

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Paulie's Drag Too long blog (post)

Δείτε το ως βραβεία χειρότερης κοιλιάς. Κοιλιά χαρακτηρίζεται η περίοδος μια σειράς που αρχίσεις να λες ότι η τροπή της ιστορίας έχει κουράσει με τα επεισόδια αυτής της εποχής να είναι υποδεέστερα προηγουμένων επεισοδίων. Η κοιλιά είναι ο αιώνιος εχθρός κάθε κωμωδίας, μιας και γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα το χιούμορ της θα ξεχαστεί και προσπαθεί να βγάλει όσα περισσότερα καλά μπορεί πριν πεθάνει. Από την άλλη υπάρχουν σειρές που καταφέρνουν να επιστρέψουν στο αρχικό τους επίπεδο και να επανορθώσουν για την κούραση που προκάλεσαν. Άσχετα με αυτό, η κοιλιά για ένα θεατή είναι ένα οδυνηρό και εκνευριστικό διάστημα που παρακαλάς να τελειώσει ενώ αναθεωρεί την σχέση του με μια σειρά (όπως για παράδειγμα, η γυναικεία περίοδος - no offense)

I will now present the best drag too long show category.


1. The Sopranos - Season 4-Season 6a

Αρχικά, όντας Sopranos, δεν είναι πολύ εμφανές, μιας και η σειρά είχε πολύ καλές στιγμές και εκεί, αλλά το comeback του κύκλου 6b μέχρι το φινάλε αποδεικνύουν ότι η σειρά τράβηξε μιας και θυμόμαστε την ποιότητα πρώτων seasons Sopranos. Ειλικρινά όμως, μια πιο συρρικνωμένη εκδοχή αυτών των κύκλων θα ανέβαζε το Sopranos σε ένα επίπεδο που θα του άξιζε. Come on Tony, go to therapy more.

Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: ο Steve Buscemi βασικός στην πέμπτη σεζόν.



2. Angel - Season 4

Με την 3η να προηγείται και την τέταρτη να ακολουθεί η τέταρτη σεζόν είναι μια πολύ σκοτεινή εποχή για το Angel. Δεν την θεωρώ ακριβώς κακή, απλά είναι αρκετά νοσηρή. Και για όλα φταίει αυτό το μπάσταρδο.

Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: To Spin the Bottle και το wow τελευταίο επεισόδιο.

3. Buffy - Season 6

Bitch, bitch, bitch. Η Buffy σε κατάθλιψη, η Willow druggie, και το nerd trio. Μην πετροβολείτε αλλά η έβδομη μου άρεσε τόσο πολύ ακριβώς επειδή η έκτη ήταν τόσο κουραστική.
Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: Το μιούζικαλ, και περισσότερος Spike.


4. Dexter - Season 3

Το Dexter έκανε δύο γαμάτες σεζόν και μετά μια meh. Προβλέψιμο τέλος στο οποίο κατέληξα να θέλω να ισχύει διότι η ιστορία με τον Μιγκέλ ήταν ανούσια. Για μένα το Dexter επανήλθε πλήρως στο φινάλε της Τέταρτης, η οποία, αν και σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη της, συνέχιζε να μην είναι σαν τις δύο πρώτες. Για την τωρινή θα τα πω στο τέλος της γιατί ως τώρα όλα δείχνουν πολύ καλά και δεν θέλω να το ματιάσω.
Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: Lovely, Lovely Rita που γκρινιάζει ελάχιστα... τότε..., ένα μεγάλο χειροκρότημα για το τέλος ενός απαίσιου story.


5. Six Feet Under - Seasons 3-4

Τα πράγματα κυλούσαν απελπιστικά αργά και οι επαφές με την άλλη μεριά, ήταν ανύπαρκτες. Ήταν όλο γκρίνια και επαναλήψεις, και πολλά arcs τα οποία κατέληξαν ανούσια και βαρετά. Η Πέμπτη ήταν φανταστική βέβαια.
Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: Γνωρίζουμε τον Olivier και πολλούς διάσημους guest stars.

Και ο νικητής...


6. Lost - Season 3, Season 6

Το Lost έχει αυτό το pattern ποιότητα κύκλων:
Γαμάτη, Καλή, Απαίσια, Γαμάτη, Καλή, Απαίσια. Αλλά δεν θα το κουράσω τα ξέρουμε. Love triangles, Taiwenese girls and alternate universes.
Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά κοιλιάς: "Not Penny's Boat", "I am the cork."

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Carnivàle (2003-2005)


Η αιώνια διαμάχη του καλού ενάντια στο κακό είναι ένα πολύ αγαπημένο μου θέμα σε μια σειρά. Είτε αυτό είναι στη μορφή της Buffy να τα βάζει με τον First, ή του Angel να δείχνει τα αρχίδια του στην Wolfram & Hart, είτε στη μορφή μιας επίγειας κόλασης με τα πιόνια της κάθε μεριάς να παίρνουν θέση στην μάχη. Το καλό και το κακό είναι δύο αντίθετα και έχουν απασχολήσει πολλούς συγγραφείς και σχολαστές από την αρχαιότητα και σε κάθε πολιτισμό της γης. Από την απλή ισοροπία των δύο μέσα στο κινέζικο Yin Yang, μέχρι την τελική εξιλέωση του Darth Vader στην Επιστροφή των Τζεντάι. Ακόμα και η επιστήμη έχει βρεθεί μπροστά στο θέμα πολλαπλών προσωπικοτήτων.

Η ανθρωπότητα μπορεί να έχει ανησυχήσει για την καθοδική πορεία της οικονομίας καθώς ξεχνάει ότι πρόκειται για άλλη μια από αυτές τις φορές που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετά το μεγάλο κραχ, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν μια περίοδο μεγάλης φτώχειας. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν η χώρα χτυπήθηκε από σειρές αμμοκαταιγίδων που κατέστρεψαν όλη την αγροτική παραγωγή αφήνοντας τον λαό να υποφέρει από πείνα, ξηρασία και αρρώστιες. Και στις χειρότερες εποχές της η ανθρωπότητα γυρνάει προς τα θεία ελπίζοντας στο θαύμα που θα τους σώσει από τις πληγές που έπεσαν πάνω της.

Το '34, στο Milfay της Oklahoma, ο νεαρός Ben Hawkins θάβει την μητέρα του όταν έχει μια απρόσμενη συνάντηση. Ένας περιπλανώμενος θίασος, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη αναζητώντας μέρη για να στήσουν ένα καλό show και να επιβιώσουν σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Ο Samson, ο νάνος που διαχειρίζεται τον θίασο Carnivàle, δείχνει ενδιαφέρον προς τον νεαρό και αυτός, δίχως να έχει πια τίποτα να τον κρατεί στην Oklahoma, ακολουθεί τον θίασο στα ταξίδια του μέσα στην έρημο. Ο Samson λειτουργεί ως εκπρόσωπος ενός μυστηριώδους ανθρώπου που έχει την ιδιοκτησία του θιάσου και δεν εξέρχεται από το καρότσι του. Δύο ακόμα άτομα που δείχνουν ενδιαφέρον προς τον Ben, είναι οι δύο τηλεπαθητικοί του θιάσου που διαισθάνονται κάτι διαφορετικό.

Παράλληλα, στην California, ένας ιερέας έχει ένα όραμα για την σωτηρία των ανθρώπων, μέσα σε αυτές τις σκληρές εποχές και ανοίγεται στο εμπνευσμένο κήρυγμα του προσπαθώντας να προσελκύσει όλο και περισσότερες χαμένες ψυχές και να τους χαρίσει την ελπίδα της σωτηρίας. Το κήρυγμά του μαγεύει τον λαό δημιουργώντας φίλους και εχθρούς. Οι δύο χαρακτήρες, εκπρόσωποι ο καθένας μίας μεριάς, υποφέρουν από περίεργα όνειρα στα οποία και συχνά συνυπάρχουν. Εκεί βλέπουν οράματα που τους βοηθούν στα ταξίδια τους καθώς και σκηνές από το παρελθόν όπου συναντούν άγνωστα, αρχικά άτομα σε αυτούς.

Το Carnivàle συνδυάζει εκπληκτικά το πως η εποχή έμοιαζε σαν το τέλος του κόσμου να πλησιάζει, με τους μύθους των χριστιανικών γραφών για το τέλος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ακολουθεί τους μασονικούς συμβολισμούς των Ναϊτών. Όπως έχουν δηλώσει και οι δημιουργοί άλλωστε, το Carnivàle πρόκειται για μια αλληγορία στο τέλος της εποχής των μύθων, και την αρχή της εποχής της λογικής και της επιστήμης. Αυτά φαντάζομαι ότι θα τα εξερευνούσε η σειρά περισσότερο αν της είχε δοθεί η ευκαιρία να επεκταθεί και στις 6 σεζόν που είχε σκεφτεί ο δημιουργός της. Τι να κάνουμε, ούτε το HBO δεν είναι τέλειο, και αυτό φαίνεται κι από την ακύρωση του Deadwood.

Σαν παραγωγή το Carnivàle παρουσιάζει πολλά στοιχεία τελειότητας, από την σκηνοθεσία και το σταθερό ύφος σειράς HBO, μέχρι τα κοστούμια, την μουσική και την φωτογραφία. Κοινά με άλλες σειρές θεωρώ ότι βρίσκω αρκετά με το Firefly, μιας και είναι ανεπόφευχτο να μην αγαπήσω ένα γκρουπ από τυχοδιώκτες που ταξιδεύουν στις άδειες γωνιές του κόσμου τους ενώ αυτό που τους ενώνει είναι ένα σκάφος, όπως εδώ ο θίασος. Από την άλλη ο μυστικισμός της σειράς και το πως μια παρουσία μπορεί να επηρεάσει τον περίγυρο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το John From Cincinnati που είναι κι αυτή μια εξαιρετική σειρά.

Λίγα ακόμα πράγματα που θέλω να συμπληρώσω.
-Αγαπημένη στιγμή στη σειρά είναι τα επεισόδια 1x05/06 (Babylon/Pick a Number),
-Τα όσα έχω διαβάσει για τις πιθανές εξελίξεις μετά το φινάλε της δεύτερης σεζόν μου φέρνουν αηδία και αναταραχή,
-Η μυθολογία της σειράς και ο τρόπος που ξετυλίγεται ήταν καλύτερα από κάθε άλλη σειρά μυστηρίου, πχ. Lost, Twin Peaks, BSG,
-Την ειρωνεία του πως ο Nick Stahl πάντα παίζει έναν εκλεκτό (βλέπε Terminator 3),
-Ο Michael J. Anderson. Ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα με τη σειρά εξαρχής. Μικρός, αλλά με μεγάλο ταλέντο. Let's shake some dust boys.