Weeds (2005-ongoing)

Ας παραμείνουμε λίγο σε αυτό το ανάλαφρο καλοκαιρινό κλίμα και στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια αλλά ας φύγουμε από το κεντρικό L.A. του Entourage κι ας κατευθυνθούμε προς τα προάστια οπού η κυρία Botwin έχει μόλις μείνει χήρα με 2 παιδιά.

Και ενώ είναι η στιγμή να μετανιώσει το γεγονός ότι έμεινε έγκυος στο κολλέγιο και η απώλεια του άντρα της, εκτός από την πίκρα που της χάρισε, την έβαλε σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, και έστειλε τα δύο παιδιά στο τρελοκομείο του Agrestic. Η χήρα όμως ξέρει κι άλλο τρόπο. Όπως λέει και η παροιμία φόρεσε τα λεγόμενα “widow’s weeds” (τα αντίστοιχα μαύρα – τώρα που το σκέφτομαι και στη δική μας γλώσσα βγάζει νόημα) και είδε την πόλη της για αυτό που πραγματικά είναι, καθώς και έναν όχι τόσο πρωτότυπο αλλά πολύ αστείο τρόπο να τους εκμεταλλευτεί για να θρέψει την οικογένειά της.

Αυτό που είδε είναι αυτό που για 3 σεζόν μας ούρλιαζαν οι υπέροχοι τίτλοι της σειράς με το χαριτωμένο τραγουδάκι της Malvina Reynolds, ότι οι «προαστιακοί» είναι στην πραγματικότητα, καθυστερημένες σαραντάρες με πολύ περηφάνια και προκατάληψη, τα παιδιά τους που έχουν καταλήξει να κουβαλάνε τεράστια ψυχολογικά θέματα εξαιτίας αυτού, και φυσικά οι άντρες της πόλης που έχουν μπει στο κλιπάκι της καθημερινότητας τους και σε συνδυασμό με την κρίση της μέσης ηλικίας και των αντιπαθητικότατων συζύγων τους αρχίζουν να φλιπάρουν με αποτέλεσμα να επεκτείνουν την πελατεία της.

Η Nancy Botwin εκτός ότι ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της για κάποια που δεν αγγίζει το άθλημα και κυρίως για κάποια που είναι τόσο συμπαθητική και γλυκιά, καταφέρνει να φέρει μετά από τόσα χρόνια ένα από τα πιο πανέμορφα fusions στην ιστορία της συγγραφής, συνδυάζοντας την κυρία Ρόμπινσον που μάγεψε τον Ντάστιν Χόφμαν, με έναν Μάικλ Κορλεόνε, δημιουργώντας έτσι το απόλυτο πρότυπο MILF που χρειαζόταν η εποχή μας. Κι αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία για αυτό τσεκάρετε κάποια από τα πολλά promotional posters της σειράς.

Και ενώ ο Paulie βρέθηκε να έχει ένα από τα μεγαλύτερα fiction crushes του μέχρι σήμερα (μεγαλύτερο κι από την Carrie Fisher στο Return of the Jedi), η Marie Louise Parker εκτός από το ανάστημα μια αρχαιοελληνικής θεάς που διαθέτει, και τα φανταστικά reaction faces που διαθέτει σε διάφορους από μας, καταφέρνει να κάνει μια συγκλονιστική ερμηνεία ώστε να δείξει τα υψηλά επίπεδα σουρεαλισμού που διαθέτει ο δημιουργός Jenji Cohan (ασχολίαστη η καταγωγή του με τη θεματολογία της σειράς), κάνοντας τη σειρά να προκαλεί το καλύτερο wtf γέλιο από την εποχή του Arrested Development.

Αυτή η σειρά του Showtime καταφέρνει καλύτερα από τις άλλες να δημιουργήσει έναν γαμάτο κεντρικό χαρακτήρα χωρίς να κάνει όλο το υπόλοιπο καστ να φαίνεται ασήμαντο (τουλάχιστον όχι όσο άλλες σειρές). Τα παιδία της σε βάζουν σε ρυθμό εφηβείας αλά τρέλα, ενώ το αχτύπητο δίδυμο Doug & Andy προσφέρουν ατελείωτες στιγμές γέλιου παρέα με το… εμπόρευμα…

Και μπορεί η σειρά να μην έχει πια την ποιότητα και την ευρηματικότητα των 3 πρώτων κύκλων του, κατάφερε κατά τη γνώμη μου να συνεχίσει σε ένα δρόμο για να υποστηρίξει τους χαρακτήρες που δημιούργησε και προσωπικά θεωρώ ότι κάποιες από τις μεγαλύτερες στιγμές της σειράς ήρθαν μετά το «φινάλε» που είχε δώσει η 3η. Απλό παράδειγμα from the top off my head: “What happened to all the cheese?” αλλά και το υπέροχο μήνυμα στον τηλεδονητή του Andy. Άντε η αναμονή για την 6η δεν αργεί πια. 16 και μία.

Entourage (2004-2010)

Επείδη είναι καλοκαίρι και όλοι οι κανονικοί άνθρωποι (με ζωή) πηγαίνουν διακοπές, σε αντίθεση με μένα που πρέπει να μείνω στην Αθήνα που δεν τη μισώ αλλά όσο να'ναι πόσο ξενέρα είναι να φεύγουν όλοι σιγά σιγά και να συνειδητοποιείς ότι είναι πια τέλη Ιουλίου και wtf am I still doing here σαν αποτυχημένος που είναι παντρεμένος με τη δουλειά του και κάθε χρόνο γιορτάζουν την επέτειό τους σε ένα ρομαντικό εστιατόριο με κεριά και κόκκινο κρασί.

Ο πρώτος αναγνώστης αυτού του άρθρου, επειδή θα του στείλω το λινκ 2 δευτερόλεπτα αφού ποστάρω το παρόν κείμενο, θα καταλάβει αμέσως ότι χθές το βράδυ έκανα έναν μίνι μαραθώνιο από reviews σε έναν πολυαγαπημένο reviewer ο οποίος έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί τον απόλυτα ελάχιστα αριθμό σημείων στίξης και τυχαίνει να περνάει μερικές φορές ελαφρώς ρατσιστικό χιούμορ ενώ ο ίδιος τονίζει ότι δεν είναι ρατσιστής με τη χρήση subliminal messaging με animation χείροτερο κι από αυτά της Ντίσνευ του 1900.

Κάνω λοιπόν κι εγώ αυτό το μικρό αφιέρωμα ως ένας καρακαημένος ανθρωπάκος με γρήγορη σύνδεση ίντερνετ και πόλυ ελεύθερο χρόνο που βασίζεται στο γεγονός ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΚΑΝΩ, κοινώς μπλόγκερ, επείδη μια αγαπημένη σειρά που θυμίζει πολύ τα ενδιαφέροντα του τύπου που μιμούμαι αυτή τη στιγμή φετός πλησιάζει σιγά σιγά προς το τέλος της κλείνοντας τον κύκλο της μετά από 7 σεζόν μόνιμης καθυστέρησης που αν και άκρως διασκεδαστική στην πραγματικότητά είναι μια ζωντανή προβολή ενός σεξομανή που παίζει ένα βιντεοπαιχνίδι που συνδοιάζει το Sims και το The Movies σε σκηνικό Los Angeles και με επιλογή multiplayer για να παίξει και με τους άλλους 3 καθυστερημένους φίλους σου οι οποίοι κατηγοριοποιούνται ως, ο ντροπαλός κολλητός σου που τον έχεις για bitch να σου τακτοποιεί το κάθε σου πρόβλημα επειδή προσφέρεται (το οποιό είναι συνήθως σενάριο πολλών βιντεοπαιχνιδιών), τον μεγάλο σου αδερφό που παρ'όλο που είναι ένας απερίγραπτος loser συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι κάποιος, και τον αφασία μαυρίζοντα οδηγό σου που έχει ξεχάσει ότι είναι Ιταλοαμερικάνος και μοιάζει περισσότερο με ράππερ του Wessaiiid, που απορώ πως κατέλληξε να πηδάει την Jamie Lynn του Sopranos (Spoiler Alert), λες και αυτή δεν είχε πιθανότητες με κάποιον καλύτερο, πχ. εμένα, και φυσικά μην ξεχνάμε τον αντιπαθητικό της παρέας που όλοι του κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα μόνο και μόνο για την απόλαυση του θεατή που κάθε φορά ανυπομονεί για το τι θα σπάσει πρώτο από τα νεύρα και κρατάει έναν θεατή για παραπάνω από 3 σεζόν που πλέον ξέρεις ακριβώς πως θα κυλήσει η εξέλιξη της σειράς μέχρι το τέλος της οπότε παρατάς την προσπάθεια να σκεφτείς τι θα γίνει και απλά ευχαριστιέσαι το πόσο έξυπνος είσαι που το ήξερες από πριν με μουσική υπόκρουση τον Ari να σκούζει από νεύρα στον Lloyd.

Και για να απαντήσω στα σημαντικά ερωτήματα μιας σειράς, το σεξ πάει κι έρχεται και αυξάνεται και πληθύνεται καθώς προχωράει η σειρά, τα λεφτά είναι πολλά γιατί είμαστε και γαμώ τους movie actors, παρακαλώ, τα πράγματα αν δεν είναι αστεία στο τέλος μπαίνεις στο loop και αλλάζεις γνώμη ενώ αναρωτιέσαι αν όντως ο έξω κόσμος περιέχει τόσο μεγάλο αριθμό από γκομενάρες να κυκλοφορούν στους δρόμους, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζεις να επισκεφτείς ένα μπαρ και ανακαλύψεις την τραγική αλήθεια ότι everything is shit, και θα συνεχίζεις να αναρωτιέσαι αν οι τύποι στο Hollywood έχουν τόσο κάλα engineering skills ώστε να δημιουργούν artificial women το οποίο θα εξηγούσε πολύ τον αυξημένο αριθμό από bimbos στην πρώτη σειρά μιας τάξης ανωτέρας φυσικής στο Harvard σε σχετικά πρόσφατη ταινία του Michael Bay (δεύτερο κράξιμο του κυρίου στην ιστορία του μπλογκ, σίγουρα θα μου ξαναδωθεί η ευκαιρία να επιστρέψω σε αυτή τη λαχταριστή απόλαυση).

Περισσότερο όμως χαίρομαι γιατί ξέρω ακριβώς πως θα καταλλήξει και παραδόξως το προτιμώ από το Lost (επείσης τηλεοπτικό μπλοκμπάστερ) που ταλαντευόμουν ανάμεσα σε 5-6 θεωρίες που απορίφτηκαν από το αθλιέστερο κλείσιμο σε σειρά όλων των επόχων που ενώ περίμενα ότι με τον καιρό και με πολύ ώριμη σκέψη θα έβγαινε κάπως πιο λογικό, αξιόλογο και, λέμε τώρα, ΚΑΛΟ, τελικά το πέρασμα του χρόνου με έκανε να το μισήσω ακόμη περισσότερο και η ώριμη σκέψη ωφελεί πια μόνο στο να με μεγανθύνει σωματικά, να κάνει πράσινο το δέρμα μου και να μου μειώσει τη νοημοσύνη σε σημείο που να χοροπηδάω καταστροφικά στους δρόμους της Νέας Υόρκης (ή κάποιας άλλης μεγαλούπολης) ουρλιάζοντας "PAULIE SMASH."

Και με αυτές τις 5 προτάσεις θεωρώ ότι είπα αρκετά και μπορώ πια να σιωπήσω, σε αυτό το homage σε έναν άλλο καημένο για μια σειρά που αποτελεί τη ζωή που θα θέλαμε όλοι να ζούμε.

Californication (2007-ongoing)

΄Η αλλιώς το πως αξιοποιείς το πιο εμπορικό όνομα που βγήκε ποτέ για ένα τραγούδι..

Όπως λέει, μεταξύ άλλων ο συμπαθέστατος Hank Moody "You can't snort a line of coke off a woman's ass and not wonder about her hopes and dreams, it's not gentlemanly." Εντάξει αυτό δεν πολυκολάει πουθενά αλλά αυτή η έκφραση με έφερε σήμερα στο blogger από το imdb που την πέτυχα μόλις συνειδητοποίησα πόσο γάντι του πάει. Και επειδή έχω πάθει μια κρίση επειδή κοιτάω το δέρμα μου και παραείναι λευκό, αυτό το καλοκαίρι το μπλογκ θα μπει σε πιο summer mood(y) και πιο καλύτερο μέρος για καλοκαίρι από το ηλιόλουστο Los Angeles.

Τελευταία φορά που ήμουν εδώ δεν πήρα πολύ χρώμα, έκανα παρέα με τον Angel βλέπεις. Αλλά τώρα δεν έχουμε ζωές η ψυχές να ρισκάρουμε οπότε μπορούμε να βγούμε στον ήλιο και να κυνηγήσουμε όμορφες καλλονές χωρίς να ανησυχούμε αν υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε την ψυχή μας. Κάπως έτσι είναι η ζωή του Hank. Υποδυόμενος από τον γαμάτο David Duchovny σε τελείως διαφορετικό ρόλο από τα X-Files, έτσι για να αποδείξει ότι κατέχει την υποκριτική, ο Hank είναι ένας μεσήλικας πετυχημένος συγγραφέας που είναι χωρισμένος με μια κόρη και καριέρα που πάει κατά διαόλου, ο οποίος έχει βαλθεί  να πηδήξει ότι δίποδο κυκλοφορεί στο LA. Παράλληλα φροντίζει να αποδίδει καλλιτεχνικότατους λόγους σε οποιονδήποτε τσαντιστεί μαζί του, χωρίς αυτό να βοηθά την κατάσταση, παρα μόνο στο να την κάνει πιο αστεία (ain't nothing wrong with that).

Το SHOWTIME είναι το κανάλι της πιο φρέσκιας τηλεόρασης και το Californication είναι το παράδειγμα γι'αυτό, μόνο που σε αντίθεση με το Weeds αλλά όπως και το Dexter (και τα 2 του SHOWTIME) βασίζεται στο να στηρίξει όλη τη σειρά στην ερμηνεία που θα παραδώσει ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας που από τη μια είναι καλός και υποστηρίζεται από έναν γαμάτο ηθοποιό, αλλά από την άλλη δημιουργεί αυτό το άχρηστο σύμπαν που συμβαίνει σε σειρές όταν πραγματικά οι υπόλοιποι χαρακτήρες μοιάζουν παντελώς άχρηστοι και αδιάφοροι. Αυτό μπορεί να λέει κάτι πολύ καλό για τον πρωταγωνιστή, ή κάτι μέτριο για τη σειρά. Τελικά ήταν και τα δύο. Μετά από 3 σεζόν το μόνο που έχω να πω είναι ότι το βλέπω γιατί ο Duchovny τα σπάει, και ενώ ελπίζω να έχω καλύτερα πράγματα να δω όταν ξεκινήσει η 4η, στο τέλος θα καταλλήξω να το βλέπω σε μαραθώνιο αγκαλιά με έναν κουβά παγωτό (σε αυτόν που ισχυρίστηκε ότι είναι το Sex and the City του αντρικού φύλλου - Το Entourage είναι το Sex and the City του αντρικού φύλλου).

Nonetheless γενικά πάντως δεν είναι κακό, είναι ευχάριστο, διασκεδαστικό και ανα στιγμές hilarious με πολύ μαυρίλα στο διάλογο (από τη μεριά Moody πάντα) και μια στο τόσο παραδίδει και ένα επεισόδιο που θα με κάνει να χτυπιέμαι στα πατώματα ενώ δεν νοιώθω τύψεις ότι είμαι laugh-whore. Απλά προτείνω ένα fast forward σε αρκετές, έως όλες τις σκηνές χωρίς τον Hank. Σίγουρα βαριέται κανείς εύκολα αλλά μ'αυτό τον τύπο ποτέ δεν ξέρεις.

Deleted scene from "In Bruges"

Συνήθως τα deleted scene πέφτουν στην κατηγορία "nobody cares" αλλά το cast στη συγκεκριμένη είναι worth watching. Enjoy Matt Smith (Doctor Who) as a young Harry Walters and Hannah Murray (Skins) as a hooker σε αυτή την λογικά κομμένη σκηνής.

Freaks and Geeks (1999-2000)

Ή αλλιώς η αυγή του Apatow group.

Ήταν το μοναδικό teen series στην BS εποχή (Before Skins) που κατάφερε να με φέρει σε σημείο να πω ότι πραγματικά άξιζε που το είδα σε επίπεδο που στο τέλος έμεινα απόλυτα συγκινημένος, ίσως όχι στο επίπεδο που βρέθηκα στο τέλος του BSG που τα ζουμιά που έκαναν λίμνη κάθε φορά που το βλέπω, αλλά και πάλι για μένα αύτο είναι κάτι αξιοσημείωτο.

Όλοι έχουμε λατρέψει τα περίφημα coming of age εποχής, από το American Graffiti μέχρι το Dazed and Confused. To Freaks and Geeks ξεκινάει το 1980 λίγο πριν το θάνατο του John Bonham. Η Lindsay είναι μια καλή μαθήτρια, από ελαφρώς συντηριτική οικογένεια με ένα μικρό αδερφό που λατρεύει το Star Wars και το Dungeons and Dragons, ενώ η ίδια θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή της για να εξασφαλίσει μια ενδιαφέρουσα εφηβεία. Ως μέρος της κοινωνικής της αντίδρασης αρχίζει να κάνει παρέα με τους ροκάδες του σχολείου, που επιλέγουν να ντύνονται διαφορετικά, να ακούνε "τη μουσική του διαβόλου" και να καπνίζουν μαζί με την μπύρα τους, ενώ δείχνουν απαξίωση για το εκπαιδευτικό σύστημα.

Παρ'όλο που η σειρά ξεκινάει πιο επικεντρωμένη με το πως ο οποιοσδήποτε καταφέρνει να γίνει το buzzkill της Lindsay, ο αδερφός της αντιμετωπίζει τα δικά του θέματα, μιας και ο ίδιος είναι ήδη outcast που μαζί με τους geeks φίλους του προσπαθούν επιτέλους να αναγνωριστούν και να καταφέρουν να φιλήσουν κάποια κοπέλα. Στην πορεία, όσο γνωρίζονται οι χαρακτήρες μεταξύ τους η ιστορία ασχολείται περισσότερο και με τα δικά τους θέματα, την εξερεύνηση των ενδιαφερώντων που προκύπτουν από...οτιδήποτε...

Η μαγεία της σειράς είναι το πως οι Jason Segel, James Franco, Linda Cardellini, Seth Rogen και λοιποί καταφέρνουν να συμβιώσουν με τόσο ρεαλιστική παρουσίασει, χωρίς να τους λείπει το χιούμορ. Αν και ο απίστευτος ρεαλισμός του ήταν κάτι που με ενόχλησε αρχίκα (για ποιο λόγο να δω κάτι ίδιο με την καθημερινή μου ζωή), στην πορεία κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το τελικά ανόητο επιχείρημα και απλά να ευχαριστηθώ τα 18 επεισόδια της σειράς που αν και ακυρωμένη κατάφερε να δώσει ένα άκρως συγκινητικό φινάλε στην ιστορία κανοντάς τη για μένα την απόλυτα σωστή διάρκεια που χρειαζόταν να έχει για να εκμεταλλεύτει την ιδέα του ωστέ να βγει το σημερινό εξαιρετικό αποτέλεσμα. Προσωπικά, θεωρώ ότι η ύπαρξη μιας δεύτερης σεζόν θα σκότωνε το Freaks and Geeks, οπότε είμαι απλά χαρούμενος για το τελικό αποτέλεσμα και θεωρώ ότι οι αποφάσεις καναλιού και παραγωγής συγχρονίστικαν τέλεια σε αυτό. Όπως συγχρονίστικαν ο δημιουργός Paul Feig με τον James Franco στη δημιουργεία ένος ενδιαφέροντα χαρακτήρα ενόματι Carlos the Dwarf.

Misfits (2009-ongoing)

Να και μια μικρή έκπληξη από τη Βρετανία..

Φέτος έχω δει πολύ καλή τηλεόραση από αυτό το μικρό και γενικά αντιπαθές μου μέρος που αποκαλείται UK. Αν εξαιρέσουμε το Skins, που στην προσπάθεια του να φτάσει την τελειότητα των 2 πρώτων του κύκλων φέτος το έδιωξε από τα επιτρεπτά επίπεδα ρεαλισμού, κλείνοντας άβολα τη 2η φουρνιά του, φέτος είδα περισσότερες διασκεδαστικές σειρές να προέρχονται από δω παρά από τους αποικιοκράτες. Ανάμεσά τους το Doctor Who του Stephen Moffat, ο οποίος αναλαμβάνει στην επερχόμενη σεζόν να ασχοληθεί με μια σύγχρονη εκδοχή του Sherlock Holmes με Watson τον Martin Freeman του The Office (και του Love Actually και του Hitchhikers Guide to the Galaxy), το The Inbetweeners που παραδόξως βελτιώθηκε πολύ από πέρσι, και φυσίκα η βρετανική απάντηση στο Heroes που λέγεται Misfits.

Έχοντας καμία απολύτως σχέση με τη γνωστή horror punk μπάντα, οι Misfits είναι μια όμαδα ανήλικων που καταλλήγουν στον τομέα της κοινωνίκης εργασίας, μιας και (as the titles suggests) ήταν κακά παιδάκια. Έχοντας ο καθένας διαπράξει διαφορετικές παρανομίες βρίσκονται στην πρώτη μέρα της τιμωρίας τους όταν μια υπερφυσική καταιγίδα περιβάλει τον ορίζοντα. Επιρεασμένοι από την καταιγίδα αρχίζουν να ανακαλύπτουν ότι κάτι είναι διαφορετικό στον καθέναν τους. Συγχαρητήρια παιδία καλωσήρθατε στο πρώτο μάθημα Superpowers 101.

Αφού αποφασίζουν να κρατήσουν τις δυνάμεις τους μυστικές και να ανακαλύψουν γιατί ο ένας από αυτούς δεν έχει αποκτήσει καμία, βρίσκονται σε καταστάσεις που τους προτρέπουν να τις χρησιμοποιήσουν ενώ συνειδητοποιούν ότι μπορεί να μην είναι οι μόνοι που επιρεάστηκαν από τη μυστηριώδη καταιγίδα.

Η Wikipedia μόλις μου επιβεβαίωσε ότι ο πρώτος κύκλος ήταν όντως γυρισμένος στα ίδια σημεία με το Κουρδιστό Πορτοκάλι, μιας και τελικά φαίνεται ότι όλοι οι Misfits δείχνουν να τα προτιμούν. Τι αποτέλεσμα έχει αυτός ο συνδοιασμός; Μια σειρά από έξι επεισοδιάρες γεμάτες δράση, περιπέτεια, μυστήριο και το γενετικά εξελιγμένο βρετανικό χιούμορ που με τραβάει στο να δω σειρές από αυτή την god forsaken χώρα. I kid, απλά έχω προηγούμενα και δεν ήθελα να μολύνω τα προηγούμενα ποστ. (:P)

Πολύ καλή αρχή για σειρά, ανυπομόνω για το δεύτερο κύκλο (και όχι απλά περιμένω). Kudos to Robert Sheehan.

The Sopranos (1999-2007)

Καιρός να τα πούμε για το πρώτο από τα Big 3 του HBO και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της τηλεόρασης.

Η Cosa Nostra μετά τον κινηματογράφο κατέκτησε άλλο ένα μέσο. Και πάντα είναι τόσο υπέροχα σκηνοθετημένη. Ξεκινάμε με ιστορικό background. Από πριν αλλά κυρίως με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου, οι Ιταλοί, όπως και πολλοί άλλοι άφησαν πίσω την πατρίδα τους για να αναζητήσουν την τύχη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού πέρασαν τη φρική ενός 3μηνου ταξιδιού και την ακόμη πιο φρίκη είσοδο στο Ellis Island έξω από τη Νέα Υόρκη έφτασαν σε μια χώρα που όλοι φρόντιζαν να βγουν από πάνω. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, οι Ιταλοί αποφάσισαν ότι οι παραδόσεις τους έλεγαν ότι πρέπει να έχουν αλληλεγγύη μεταξύ τους για να προστατευτούν από τους εξωτερικούς κινδύνους που εκείνη την εποχή έμοιαζαν πολλοί. Στα αραβικά η λέξη "Μαφία" μεταφράζεται ως "place of refuge"

Οικογένεια πάνω απ'όλα. Έτσι μας δίδαξε η Μαφία της μεγάλης οθόνης. Και η Μαφία της μικρής φροντίζει να σηκώσει τη σκυτάλη ακρίβως εκεί που την άφησε ο Coppola και ο Scorsese. O David Chase μας κάνει ένα fast forward από έκει που είχαμε μείνει στην καλλιτεχνική ιστορία της Cosa Nostra. Από την Νέα Υόρκη περνάμε τη γέφυρα (όπως φαίνεται, άλλωστε και στους τίτλους της σειράς) και πηγαίνουμε στο New Jersey του σήμερα που έχουμε μεγαλύτερη άπλα για να κάνουμε τις δουλείες μας.

Η ιστορία ξεκινάει την ίδια εποχή με το Analyze This και προσεγγίζει με λιγότερο κωμικό τρόπο την ιστορία "A Mafia boss walks in a psychiatrist's office", αν και οι στιγμές είναι πάντα εκεί, και περιτυλίγει τον Tony Soprano και τις 2 οικογένειές του, την δια αίματος, και την επαγγελματική του. Υποδυώμενος από τον James Gandolfini ο Tony έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα ενός μεσήλικα, χαρισματικού εγκληματία με κλίση στην ηγεσία και υπαρξιακές αναζητήσεις, που κατά βάθος υποφέρει από την κρίση της μέσης ηλικίας και έχει μια περίεργη σχέση με τη μητέρα του.

Το Sopranos δείχνει εκτώς από τα προσωπικά θέματα των χαρακτήρων, και μια εξωνυχιαστική παρουσίαση της σημερινής Ιταλο-Αμερικάνικης κοινωνείας, το πως έφτασε σε αυτό το σημείο, το πως είναι σήμερα, και αφήνοντας ίχνη για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί. Επιπλέον καταφέρνει να ξεπεράσει τα στάδια της σάτιρας δείχνοντας μόνο την σκληρή στεγνή πραγματικότητα.

Αλλά ας μιλήσουμε λίγο για το πως γυρίστηκε. Γιατί εκτώς από τα δυνατά σενάρια στα καθημερινά επεισόδια αλλά και εκείνα τα κατά τη γνώμη μου φανταστικά season premieres and finales, για τα οποία λάτρεψα τον Chase και ήταν καταλητικά στη δημιουργεία και επιτυχία του Mad Men, μιας και ο Matthew Weiner αναδείχθηκε μέσα από αυτό, το The Sopranos έχει χαρακτεί στο μυαλό μου ως μια από την πιο καλοσκηνοθετημένες σειρές στην ιστορία. Με πολύ δυνατό κομμάτι του παζλ το cinematography η σειρά καταλλήγει να έχει κάποια από τα καλύτερα πλάνα σε δραματική σειρά (γιατί υπάρχει και το Community!)

Last but not least.. O Gandolfini.

Τον οποιό έχουμε δει σε αρκετές ταινίες (True Romance, The Last Castle, The Man who Wasn't There), απολαύσαμε στο In The Loop πέρσι, γελάσαμε όταν τον είδαμε ως γκέι δολοφόνο στο The Mexican, αλλά μόνο στο Sopranos τον είδαμε για κάτι το οποιό αξίζει μια υπόκληση. Μεγαλοφυής ρόλος και επιβλητική ερμηνεία που κάνει τον Tony να ταλαντεύεται ανάμεσα στο "γνωρίζω τα πάντα" και το "δεν γνωρίζω τίποτα."

Το Sopranos ήταν, είναι και θα είναι μια από τις σημαντικότερες δουλείες που έχουν γίνει και δυστυχώς θα γίνουν στο χώρο της τηλεόρασης (η απαισιοδοξία του Sopranos withdrawal) και όπως και η μητρίκη ταινία του, που φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται καν να πω ποια είναι, καταφέρνουν να έχουν υποστήριξη από μεγαλύτερο ποσοστό κοινού από τις περισσότερες σειρές μέχρι σήμερα. Στην οποία εμφανίζονται και πολλές σύγχρονες Ιταλο-Αμερικάνικες προσωπικότητες. Και φυσικά το τέλος ήταν--

TVing 20+1 US States

Ένας τηλεοπτικός ταξιδιωτικός οδηγός για 21 πολιτείες της Αμερικής. Σύντομα θα έχουμε και τις υπόλοιπες.

Pennsylvania - The Office (U.S.)

Βαρετή πολιτεία, βαρετός κόσμος, αλλά λόγω της σειράς ελπίζεις να είσαι αρκετά τυχερός και να πετύχεις κανά επεισόδιο στο Scranton... Εκτώς κι αν μπορείς να ξεχωρίσεις fact from fiction.

Michigan - Freaks and Geeks

Κανονικά ούτε που θα πατούσα το πόδι, αλλά μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω το σύμπαν με το πιο feelgood finale που έχω δει. Και ίσως για να παίξω λίγο DnD...

Georgia - The Dukes of Hazzard

Yeeha! Aκούω ήδη τον Στρατηγό Λι να έρχεται μαζί με την υπέρτατη βλαχειά μιας ολόκληρης πολιτείας. Μπες στο αμάξι και σανίδωσε το μέχρι την επόμενη πολιτεία (έτσι για να πούμε ότι μπήκες και στο κλίμα της σειράς).

Florida - Dexter

Γιατί; Προτιμούσες πριν που ήταν απλά μια πολιτεία με μέσο όρο ηλικίας τα 70; Μετά το Scarface είναι το μόνο πράγμα που φέρνει ενδιαφέρον σε μια κατά τα άλλα πολύ υπερεκτιμημένη πολιτεία.

Kansas - Jericho

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας για hillbillies. Σταματάμε μόνο σε περίπτωση πυρηνικού ολοκαυτώματος (ε, τι σκατά, αυτό το αξίζουν).

Colorado - South Park

Εδώ είμαστε. Ανέβα στο βουνό, πάρε μια καρέκλα και κάτσε στο δρόμο. Όταν δεις 6 άντρες να χοροπηδάνε χρησιμοποιώντας ένα μέρος του σώματος τους μπορείς πια να πεθάνεις ήσυχος, και πιθανότατα θα πεθάνεις ήσυχος αν κάτσεις παραπάνω από τόσο (ρεμέμπερ κόλουμπαϊν).

New York - The Unusuals

Όχι το HIMYM, ούτε το Friends, ούτε το Seinfeld μπορούν να παρουσιάσουν σωστά αυτό το μέρος. Παραλογισμός σε αστυνομικό τηλεοπτικό noir. Για γυναίκες Sex and the City αλλά δεν είμαι γυναίκα. Αλλά και το Mad Men αρκεί τις προϋποθέσεις για το awesome.


New Jersey - The Sopranos

Προφανής επιλογή. Μπορεί το Jersey να είναι η χωματερή δίπλα στην "καλύτερη πόλη του κόσμου" αλλά ένας Kevin Smith και ένας David Chase του Sopranos απέδειξαν το αντίθετο. Φιλική συμβουλή, μην σκάβεις σε παραλίες, μην προδώσεις τον Tony αλλά πήγαινε μια βόλτα στα Baba Ding! Strip Club, και στο Jay and Silent Bob's Secret Stash.

Nevada - High Stakes Poker

Και τίποτε άλλο. Με το πατήσω το πόδι μου εντός των συνόρων δεν θα βγώ ποτέ από το Poker Room του Golden Nugget. Βασικά από τα Poker Rooms γενικότερα. Όποιος δεν ασχολείται να μας αδειάσει τις τσέπες του και μετά από λίγο τη γωνιά.

California - Entourage

Σκληρή μάχη για το ποιος θα κυβερνούσε εδώ αλλά όπως και στην πολιτική κατί ποτέ καλό αλλά πάντα fun too watch κέρδισε. Σεξ, χρήμα, σεξ, τσαντίλα, σεξ, καθυστέρηση, σεξ, ταινίες και σεξ. Και ότι και να γίνει εμείς θα προσπαθούμε να βρούμε κάτι να πηδήξουμε. Αλλά επειδή είναι και η Ακαδημία εκεί, οι υπόλοιποι υποψήφιοι ήταν τα Californication, Weeds, Angel, Sons of Anarchy. Να ναι καλά ο Ari Gold.

North Carolina - One Tree Hill

Ειδικός προορισμός για δολοφόνους, βιαστές, και γενικότερα πάσης φύσεως ανώμαλους. Γιατί όπως είπε κάποιος γνωστός: Αν δεν σ'αρέσει μια σείρα, κοίτα μήπως σ'αρέσουν οι γκόμενες που παίζουν. Όλοι ξέρουμε ότι η ζωή τελείωνει μετά το λύκειο οπότε το μέρος είναι γεμάτο από 17χρονά μ...α και μια λίμνη για να κανείς dispose the body. Αν πάλι δεν είσαι ανώμαλος μπορείς απλά να προσπεράσεις ένα εντελώς αδιάφορο μέρος.


Texas - Walker, Texas Ranger

FUCK YEAH! CHUCK NORRIS!
Και εκτώς αυτού... Γιατί να μην πάει κάποιος στο Τέξας αν δεν είναι μαύρος, λατινοαμερικάνος, ασιάτης, ινδός, ομοφυλόφιλος ή παραπληγικός; Ε, είπαμε, δεν είναι για όλους.

South Dakota - Deadwood

Συγνώμη κιόλας αλλά μόνο για τα γαμημένα παρθένα τοπία που είδα θέλω να πάω. Αλλά μπορεί να πεθάνω προσπαθώντας να το παίξω Al Swearingen (όσο να ναι δεν θα είμαι ποτέ τόσο badass *σνιφ*).


Hawai - 5-0

Συμβολικά λόγω του φετινού προσεχούς remake της σειράς για να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές κάτω από τον ήλιο της εξωτικής Χαβάης. Ομπρέλλες, κοκτέιλ και τώρα πια, η Grace Park!

Illinois - Prison Break (season 1)

Μετά το Illinois των Blues Brothers έρχεται κάτι που κρατάει το urban style που δείχνει ότι εδώ είμαστε ο βιομηχανοποιημένος βοράς. Δεν θα δεις τίποτα από όσα είδες στη σειρά αλλά θα τα δείς στον ίδιο φωτισμό. Sweet Home Chicago.

Vermont - Newhart

To Newhart δημιουργεί το απίστευτο παράδοξο, σε μια πολιτεία που η οικονομία της είναι βασισμένη στα b'n'bs (bed and breakfast όχι bits and bytes ζώα), βλέπουμε τον Bob Newhart να έχει ένα πανδοχείο σε μια τρελή τρελή πόλη με ιστορικό φινάλε. Να πάνε τα ρομαντικά ζευγαράκια και ζευγαράκια που δεν επιτρέπεται να παντρευτούν αλλού. Εγώ έφυγα.


Wisconsin - That 70's Show

Όπως ξαναείπα, αν δεν σ'αρέσει μια σειρά... κοίτα την Μίλα Κούνις. Αλλά με τέτοιο όνομα πολιτείας τι περίμενα ο βλάκας. Παρατημένο πολύ σύντομα, ούτε η Μίλα δεν το έσωσε.

Rhode Island - Family Guy

Προφανώς. Μπορεί το χιούμορ του να έχει καραπαλιώσει σε αντίθεση με του South Park που διαρκώς ανανεώνεται αλλά πρέπει ο οποιοσδήποτε να κάνει μια homage επίσκεψη εδώ. (Έχω ακούσει ότι οι γκόμενες είναι πολύ χαζές... καλή διασκέδαση).

Massachusetts - Fringe

Must see μέρος. Με τρελή ιστορία, από τις μάγισσες του Salem μέχρι το Fringe Science. Θα ευχαριστηθείς τουρισμό βολτάρωντας στο Harvard και στο λιμάνι της Βοστώνης. Και φυσικά μην ξεχάσεις να πας να δεις τους Red Sox να ξεσκίζουν τους Yankees (Red Sox you are the only, only o-o-nly) ή Celtics εναντίων Lakers. Soundtrack της επίσκεψης, μια δισκογραφία κάποιων Dropkick Murphys.

Connecticut – Bewitched

Υπερβολικά cute πίπα. Γενικότερα είχα ψυλλιαστεί ότι πρόκειται για αδιάφορο μέρος. Το Stepford Wives του Frank Oz ήταν αρκετό για να με πείσει να μην πατήσω ποτέ στην Εκάλη της Αμερικής (δεν φτάνει να είσαι ο Yoda φίλε). Προς αποφυγήν αν δεν είσαι με χαζογκόμενα για παρέα.

Maine - None
Όχι τηλεόραση, τα τόσα βιβλία του Stephen King αρκούν για να με πείσουν.

The Unusuals (2009)

Un Certain Regard σε άλλο ένα αγαπημένο never got to be show.

Καναλάρχες είστε τόσο μα τόσο ηλίθιοι. Ειλικρινά, πες για την επιστημονική φαντασία πάει στο διάολο πάντα ήταν cult έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν μπορείς να μου δίνεις μια γεύση από την καλύτερη αστυνομική σειρά (δεν έχω δει The Wire ακόμα) και την μοναδική του είδους της ως τώρα που μου τράβηξε τόσο την προσοχή και με έπεισε να ασχολήθω πιο πολύ με αυτό το είδος.

Το tagline μιλάει από μόνο του. Not your usual cases, not your usual cops. To Unusuals πρόκειται για ένα φανταστικό workplace dramedy βασισμένο στις πιο περίεργες, αλλά απόλυτα πιθανές αστυνομικές υποθέσεις, καθημερινά θέματα που ταξιδεύουν στη χώρα του παραλόγου, αλλά πάντα με τις κλασσικές αστυνομικές φάρσες όπως του Mel Gibson στον Danny Glover. Με λίγα λόγια το Unusuals είναι μια σειρά γεμάτη με τα καλά κομμάτια των Φονικών Όπλων, με τη διαφορά ότι εδώ βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη.

Μια νεαρή αστυνομικίνα του Πρώτου τμήματος, κόρη ενός από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της πόλης, ζητάει μετάθεσης στο Δεύτερο (ανθρωποκτονίες), ένα τμήμα γεμάτο από.. τρελούς. Εκεί αντικαθιστά ένα δολοφονημένο μπάτσο και οι έρευνες αρχίζουν αμέσως. Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό κομμάτι. Το σημαντικό είναι ο Harold Perinnau με τις φοβίες του, ο Adam Goldberg που έπρεπε να τις αντιμετωπίζει παράλληλα με τα δικά του (πιο αληθινά θέματα), οι φάρσες ανάμεσα στους χαρακτήρες Walsh και Alvarez και η ατάκα "too much paperwork."

Εγγυημένο γέλιο σε συμπαθητικό background αυτή η σειρά έπρεπε πραγματικά να μην κοπεί, όχι ακόμα τουλάχιστον.

Pushing Daisies (2007-2009)

Δεν γράφω όσο θα ήθελα τελευταία αλλά τουλάχιστον έχω δει. Πολλά.. Ας τα πούμε λίγο..

Δεν είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μόλις γυρίσεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα θα μπορείς να ανοίξεις την τηλεόραση, ή τον υπολογιστή στην περίπτωσή μου και να δεις κάτι χαρωπό και παραμυθένιο να ξετυλίγεται. Κάτι τόσο ρομαντικό και γλυκό. Αυτό λοιπόν δεν έλεγα να το καταλάβω.. In my defense κάθησα σα ζώον να ασχοληθώ με το Pushing Daisies για να συνέλθω από την πόρωση του τέλους του The Sopranos (ναι! το τελείωσα και θα γράψω κάποια στιγμή), οπότε φαίνεται λογικό που δεν μπόρεσα να ταυτιστώ ιδιαίτερα.

Ας μην είμαι άδικος, πρόκειται για μια πολύ ωραία, καλογραμμένη, καλοφτιαγμένη σειρά με αρκετά καλές ερμηνείες και πρωτότυπες ιδέες που είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει στο 80-85% των θεατών της αλλά ειλικρινά καθ'όλη τη διάρκεια που το έβλεπα και παρ'όλο που καταλάβαινα ότι είναι πολύ καλό αυτό που έβλεπα, δεν το άντεχα καθόλου. Δεν είχα όρεξη να κάτσω να δω ένα επεισόδιο, ούτε έτυχε να το καταβροχθίσω σε 3 μέρες όπως μου συμβαίνει συχνά με σειρές αυτού του επιπέδου.


Και όλο το τσαντισμένο κοινό θα ρωτάει γιατί; Γιατί ο Paulie δεν αντέχει μια τόσο μαγευτική σειρά σαν το Pushing Daisies; Θα σας πω. Η ιστορία έχει να κάνει με έναν νεαρό ζαχαροπλάστη ο οποίος από μικρός είχε τη δυνατότητα να αγγίζει νεκρά πράγματα και να τα ξαναφέρνει στη ζωή με το αρνητικό ότι αν τα ξαναγγίξει, θα τα σκοτώσει για πάντα. Όλα αλλάζουν όταν μαθαίνει από τον "κατσούφη" ντετέκτιβ με τον οποίο συνεργάζεται στο να λύνει φόνους ανακρίνοντας τα πτώματα των νεκρών, ότι ο παιδικός έρωτας του ζαχαροπλάστη, με την οποία είχαν χωριστεί για χρόνια, δολοφονήθηκε. Ο ζαχαροπλάστης χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για να την κρατήσει ζωντανή με το κόστος ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να την ξαναγγίξει.

Και φυσικά με αυτό τον τρόπο η σείρα μπαίνει στο κομμάτι της που με απόθησε. Το γεγονός ότι το ζευγάρι έχει μπει στο κλιπάκι "αν σε πιάσω πέθανες" τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν ανόητα παιχνιδάκια για να διατηρήσουν τον έρωτά τους, δημιουργώντας κάτι απίστευτα ρομαντικό, ενώ παράλληλα οι αστυνομικές τους έρευνες πάνω σε άλλους φόνους συχνά καταφέρνει να καταρρήψει αυτές τις στιγμές με μια γερή δόση από κατάμαυρο χιούμορ και αστείες καταστάσεις μεταξύ νεκρών και ζωντανών.

Είπα ένα καλό και ένα κακό (για μένα). Το καλό ήταν η μαυρίλα του χιούμορ του, το κακό ήταν οι "ξεχυλίζουν από ζάχαρη" σκηνές που μου έσπαγαν τα νεύρα κυρίως γιατί μου κατέστρεφαν τις σκηνές για τις οποίες καθόμουν να δω τη σειρά. Γιατί, για μένα, η φιλοσοφία ότι Love conquers all ήρθε αντιμέτωπη με τη δική μου φιλοσοφία του All the Maggots. Το λέω και το ξαναλέω. Υπάρχει και κάποιος λόγος που λέγονται Romantic-Hopeless Pete. Ευχαριστώ, και χαίρομαι που το είδα, αλλά not my jug of beer.

A Tale of Two Offices (UK 2001-2003, US 2005-ongoing)

Είναι τρομακτικό το πόσο άβολα μπορεί να με κάνει να νιώθω ένας χαρακτήρας όπως ο David Brent ή ο διάδοχος του Michael Scott. Γιατί, κάποιος άνθρωπος θα ήθελε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη καθημερινότητα μιας εταιρίας χαρτικών υλικών; Για ένα σημαντικό λόγο, που ο Jeff Murdock του Coupling ονόμασε The Giggle Loop. Όταν κάποιος είναι σε μια κατάσταση που ξέρει ότι δεν μπορεί να γελάσει για λόγους ευγένειας, αλλά καταβάθος κάθε κύτταρο του σώματός του φωνάζει γελώντας και προσπαθώντας να σε πείσει να κάνεις το ίδιο.

Μερικές φορές τυχαίνει ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται έτσι σε καθημερινή βάση, να είναι το αφεντικό του γραφείου σου. Είσαι στη δουλειά, πιθανότατα, την πιο βαρετή και τρισάθλια δουλειά του κόσμου, και εκτώς αυτού το μοναδικό άτομο που προσπαθεί να σε βγάλει από αυτή τη μιζέρια της καθημερινότητας είναι το ίδιο άτομο που σε κάνει να τη μισείς μιας και άθελα του (λόγω καθαρής έμφυτης βλακείας) σε βάζει σε καταστάσεις που χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο τη διαμονή σου στο χώρο εργασίας. Ξεκινώντας με την ιδέα του λατρεμένου πια Office Space (1999) βλέπουμε τις διαφορετικές απόψεις πάνω στο θέμα "Work sucks." Υπάρχει η άποψη ότι μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη, αλλά τελικά αυτή αποτυγχάνει οπότε η σειρά σου λέει πολύ απλά: "Σκέψου τι κάνεις κάθε μέρα 9 με 5 και κλάψε επειδή το δικό σου γραφείο θα είναι πάντα πολύ πιο βαρετό από το τηλεοπτικό. Κυρίως επειδή στο δικό σου δουλεύεις σίγουρα παραπάνω (1000% δουλεύεις παραπάνω).


Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι το αφεντικό, στην προσπάθειά του να κινητοποιήσει τους εργαζόμενούς του και να δημιουργήσει ένα καλύτερο περιβάλλον εργασίας για όλους, καταφέρνει πάντα να αποτυγχάνει σε εξαιρετικό βαθμό και όχι μόνο κάνει το χώρο εργασίας ανυπόφορο αλλά οι εργαζόμενοι καταλλήγουν να μην δουλεύουν μιας και βρίσκονται στο meeting room περισσότερο από το ίδιο τους το σπίτι λύνοντας το κάθε μικροπρόβλημα με τρόπους που μου θυμίζουν μόνο Σοβιετική συγκέντρωση.

"It puts the office equipment in the jelly"


Τα Office είναι από τις σειρές που, όπως και το Arrested Development, δίνουν στο θεατή την αίσθηση του "θέλω να τους πλακώσω επειδή είναι τόσο ηλίθιοι." Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα. Και τώρα που σιγά σιγά πρέπει να κλείνει τον κύκλο του να γίνει και ταινία για να μην το θυμόμαστε ως κάτι τόσο κουρασμένο, αλλά για το αξέχαστο γέλιο των προηγούμενων του χρόνων.

Mad Men (2007-ongoing)

Το 1960 ήταν μια διαφορετική εποχή για την Αμερική. Το "Ο Κάστρο ηγέτης της Κούβας" ήταν το καλύτερο ανέκδοτο που είχε ακουστεί ως τότε, η παρενόχληση λεγόταν ακόμα φλερτιν, ο Μακάρθυ έμοιαζε να τα λέει σωστά, και ο JFK ήταν τότε το πιτσιρίκι που διεκδικούσε την εξουσία. Ο Don Draper είναι ένας πετυχημένος διαφημιστής στη Νέα Υόρκη του 60. Έχει μια πανέμορφη γυναίκα, 2 παιδία, ένα μεγάλο σπίτι στην εξοχή και ευχαριστιέται αυτό που δεν μπορούσε ο Willy Loman του Arthur Miller, μια απόλυτη εικόνα του Αμερικάνικου ονείρου.

Το Mad Men λειτουργεί ως η απόλυτη κριτική της εποχής στην οποία αναφέρεται και μέσω αυτού κάνει μια επίθεση στο Αμερικάνικο όνειρο από την μεριά εκείνου που το κατέκτησε αλλά ακόμα δεν είναι ολόκληρος, από την μεριά εκείνων που νομίζουν ότι το έχουν κατακτήσει αλλά στην πραγματικότητα κρύβονται από την πραγματικότητα με οφθαλμαπάτες μιας επιτυχίας βασισμένης στο να την πέφτουμε σε ότι κινείται επείδη νομίζουμε ότι είμαστε.. Don Draper..

Να αναφέρω ότι το γεγονός του ότι ξεκίνησα το Mad Men, ήρθε ως αποτέλεσμα των αναφορών που έγιναν στο Community, όχι στο στυλάκι παρωδίας, αλλά με τρόπο αποθέωσης της επίδρασης της σειράς και την καθιέρωση του "Don Draper Sexy" από την Alison Brie (επείσης του Mad Men). Για αυτό το λόγο η σκήνη που παρουσιάστηκε κατέλληξε με εμένα στο πάτωμα απ'τα γέλια μόλις συνειδητοποίησα την ειρωνεία που εμφανίζεται ως συνδοιασμός του να βλέπεις αυτά τα 2 shows.


Σε περίπτωση που αναρωτήθηκε κανείς, that's not Draper's wife..

Η σειρά ασχολείται με το να δείξει την διαφορετικότητά του από τους υπόλοιπους.. άντρες της εποχής του μιας και δεν είναι ένα απλό πιόνι σαν αυτούς και ενώ ο ίδιος πασχίζει να ξεχάσει τους δαίμονες του παρελθόντος του. Παράλληλα βλέπουμε το νεαρό Bruce Campbell (Vincent Kartheiser) ο οποιός αναπτύσσει ένα θαυμασμό και περίεργο φθόνο για την επιτυχία του Don (λες και δεν τον είχαμε ήδη δει σε αντίστοιχο ρόλο αλλά ας το ξεχάσω).

Σημαντικά προσόντα της σειράς είναι τα αστεία της εποχής, το political incorrectness, επείσης της εποχής φανταστική ερμηνεία του Jon Hamm και τις πανέμορφες January Jones, Christina Hendricks, Alison Brie και Maggie Siff. Εκτώς αυτού προσφέρει μια πιο καθημερινή προσέγγιση στα ιστορικά γεγονότα του '60

Πολύ προφανές γιατί σάρωσε τα Emmys πάντως. Το Mad Men πρόκειται για ένα από τα καλύτερα drama series που έχω δει και θα συνεχίσω να το βλέπω αν συνεχίσει αυτή την πορεία.